De spanning is te voelen in de haven. Morgen gaan er minstens 5 boten op reis. Net zoals wij gaan de Noren, een Deens en een Fins schip richting Porto Santo. De Australiërs gaan naar het zuiden, omdat zij via Marokko naar Las Palmas willen gaan. Daar zien we hen hopelijk weer terug. Iedereen is bezig met allerlei dingen die nog af moeten voor het vertrek, het vullen van de water en dieseltanks, de laatste boodschappen, het nalopen van de tuigage. Wij hebben daarnaast ook een houder voor onze vishengel gemonteerd en, als teken van groot vertrouwen in die hengel – het zal echt van de spullen moeten komen – ook een constructie gemaakt waarop we vis kunnen fileren zonder dat de hele kuip een bende wordt. We hopen dat we foto’s kunnen tonen van die installatie als die eenmaal in gebruik is.
We zijn er allemaal klaar voor. We hebben lang genoeg gewacht en de weerberichten zijn werkelijk prachtig. Alleen zal er zeker in het begin best een stevige deining staan na al de wind van de afgelopen dagen. We maken ons daar niet echt zorgen over.
We kregen van de Noren foto’s, die zij maakten van Nelly Rose nog op weg naar Lissabon, toen wij hun onderweg inhaalden. We hebben hen op gepaste wijze gegroet toen wij er voorbij voeren. We wilden deze foto’s toch nog even laten zien. Tot in Madeira!

We gaan s’ochtends al zingend aan boord bij de All-Linn en doen mee met het verjaardagsontbijt voor Eirin. Ze hebben voor de gelegenheid onze verjaardagsslingers geleend.
Rond het middaguur krijgen wij bezoek van Carlos en Anna. Pim en Carlos hebben samen in 1981 op IMD, toen nog Imede, in Lausanne gestudeerd. Vorig jaar organiseerde Carlos de reünie ter gelegenheid van de 30e verjaardag van MBA10, zoals wij in 1981 heetten. Het toeval wilde, dat de klas rond medio augustus dat jaar ook de gemiddelde leeftijd van 30 jaar bereikte. Carlos was toen een van de jonkies van de klas. Anna was toen wel al zijn vriendinnetje en heeft hem ook in Lausanne opgezocht. Het was erg gezellig en veel te kort, zodat Anna ons voor de volgende dag uitnodigde voor een eenvoudige lunch in hun buitenhuisje bij Estoril.
Na dit gezellige intermezzo gingen we met de Noren elektrische fietsen huren. We wisten dankzij de reunie van vorig jaar nog precies waar we naartoe moesten fietsen op een verjaardag en crossten met achtenswaardige snelheid langs de rivier de Taag naar Belèm naar de wereldberoemde Pasteleria “Pastéis de Bélem”.

Waanzinnig lekkere bladerdeegtaartjes gevuld met vanillecréme. Daar doe je dan met een strooibus nog kaneel over en smullen maar.

s’Avonds eten we nog gezellig mee met het verjaardagsdiner van Eirin. Het was een uiterst geslaagde partij.
De volgende ochtend varen we vroeg terug naar Oeiras, waar Carlos ons zal komen halen voor de eenvoudige lunch. De Taag heeft veel tijverschil en de stroom tegen kan oplopen tot 3 knoop. Bij springtij en na stevige regenval kan het stroomop wel tot 5-6 knoop oplopen, maar daar hebben we gelukkig niets mee te maken. We arriveren bijtijds in Oeiras en Carlos voert ons via de toeristische route naar zijn prachtige weekendhuis op de golf van Estoril. Ik weet nu wat Anna onder een eenvoudige lunch verstaat en ik weet niet of ik dat haar zou kunnen nadoen als ik een uitgebreid diner zou willen verzorgen. We krijgen een heerlijke eendenrijstschotel voorgezet, waar Carlos een uitermate passende wijn uit de Douro streek bij serveert. Uit die streek komen ook de port wijnen en dat kun je aan deze heerlijke rode wijn ook proeven. Carlos heeft deze Portugese wijn in Engeland moeten kopen, omdat daar vrijwel alle goede Portugese wijnen naartoe verhuizen. Uiteindelijk bespraken we ook nog de gehele wereld en onze studiegenoten die daarover verspreid wonen onder het genot van een voortreffelijk glas port. Het was een erg gezellige en dierbare ontmoeting, waarbij we ook nog kennis maakten met Joanna, de dochter van Anna en Carlos, en haar vriend Miguel. Het spreekt voor zich, dat Hanneke al snel onder de haren van de lieve Golden Retriever zat.

De volgende dag is wasdag bij het havenkantoor en havenmeester George brengt ons naar een enorme shoppingmall, waar we inkopen gaan doen in de veronderstelling, dat we de volgende dag of donderdag zullen vertrekken naar Madeira. Als we klaar zijn bellen we en haalt George ons ook weer op. De service van deze haven is echt fantastisch.
‘s Avonds zijn we door de Noren samen met de Aussies uitgenodigd voor een echte Noorse Bacalhau. De Noren zijn tot nu toe steeds teleurgesteld in de kwaliteit van deze eveneens Portugese specialiteit. Waarschijnlijk, omdat je daarvoor niet in de toeristische restaurants moet zijn. De Noorse variant is in ieder geval heel erg lekker, meer mediterraan in onze ogen. Er zit veel knoflook, uien, aardappelen, peperkorrels, olijven, tomaat en oh ja, ook bacalhau in en het geheel staat uren te trekken. Er was genoeg. De eerste avond hebben we er met zijn zevenen van gegeten, de tweede avond alleen de Noren zelf en toen was er nog meer dan genoeg over voor ons met zijn tweetjes gisterenavond.

Tijdens het eten spraken we ook over berging aan boord, over planning van lange reizen en over de merkwaardige Scandinavische gewoonte om een soort pruimtabak, Skruf, achter de lippen te schuiven. Het geeft nicotine af, maar het vervuilt de longen niet. Kennelijk moest de EU wetgeving aangepast worden om Zweden in de EU toe te kunnen laten, want zonder Scruff geen Zweden in de EU. Als je dat spul met zijn drieën gebruikt heb je er nogal wat van nodig en de veel diepere buikdenning van de Noorse boot was dan ook wel erg handig. Met de Nelly Rose hadden ze nooit genoeg mee kunnen nemen en nu nog nodigen ze naar iedere tussenstop landgenoten uit om voor aanvulling te zorgen.
Woensdag werd het duidelijk, dat het onverstandig zou zijn om al te gaan varen. We hebben geen haast en waarom zou je dan het sop kiezen als je weet dat je een paar dagen windkracht 6 voor de kiezen krijgt met langere periodes van windkracht 7 ertussendoor. We schuiven eerst het vertrek één dag door, maar het blijkt al gauw, dat het waarschijnlijk zondag wordt voor we gaan vertrekken.
Dat is eigenlijk irritant. Het wordt dan wachten. In Madeira willen we een week of drie blijven liggen, maar dat is dan helemaal anders. Dat is dan het plan en daar verheug je je op om daar invulling aan te geven. Hier hebben we de eerste dagen in hoog tempo de belangrijkste sights bekeken en prachtige plaatsen zoals Sintra hebben we van het vorig jaar nog vers in het geheugen. Natuurlijk zijn er altijd klusjes te doen aan de boot en ook nemen we de tijd om de kwallen die hier in de haven zwemmen te bestuderen.

Dit soort kwallen zwemmen langs de boot. Het lijkt wel of ze gaan knabbelen aan de havenmuur. Geen idee of deze kwallen erg giftig zijn. We zagen er één waar allerlei kleine visjes achteraan zwommen, die knabbelden aan zijn tentakels. Anna vertelde ons overigens, dat er hier aan de kust zeer giftige soorten gesignaleerd zijn met 3 tot 7 meter lange tentakels. Ze heten Portugese man of war, maar horen hier eigenlijk niet thuis. Het strand is hier afgezet en 2 dagen lang heeft men het schoongemaakt, zodat kinderen niet konden worden gestoken.

We gaan de dag erna naar het station en opnieuw naar Lissabon om naar een bedrijf te gaan dat Sim cards verkoopt voor onze satelliettelefoon.

In de schaduw zit Oma haar waren al schreeuwend aan de man/vrouw te brengen.

Het is hier inmiddels een stuk kouder en ik heb weer een lange broek aan, maar de bloemenpracht houdt het nog wel even vol.
Naar het zich nu laat aanzien zouden we eventueel morgenavond kunnen uitvaren, maar het kan ook zijn, dat we wachten tot zondag. De afstand naar Porto Santos bedraagt 480 mijl en we verwachten er op ons gemakkie een dag of 4 over te doen. We weten nog niet hoe we moeten bloggen met de satphone. (RTFM: read the f…….g manual). Dat gaan we nog wel leren, maar of het deze trip al lukt? Tot het volgende blog….

We staan de volgende ochtend om 7.00 uur op, want ook met de tips van Captain Mike hebben we een lang stuk voor de boeg. Het is zeker 12 uur varen richting Cascaïs. Er staat helaas geen zuchtje wind en de verwachting is dat het de hele dag zo zal blijven. Ze noemen de maand september in Portugal ‘motormaand’. We volgen de instructies van Mike nauwkeurig op en gaan helemaal langs Isla da Berlenga om op grote afstand van Peniche de Cabo Carvoeiro te ronden. We hebben nog steeds wel een klein beetje stroom tegen, maar we lopen toch ruim 6 knoop over de grond. We zien op de AIS een van de andere jachten op weg naar het zuiden, die met moeite met 3,5 knoop om Peniche heen gaat. Door naar Mike te luisteren zullen we minstens anderhalf uur eerder aankomen.
Van Isla da Berlenga hebben we helaas geen foto’s. Het was in een lichte nevel gehuld. Het is een populaire bestemming en er lag een grote 4-master en een 3-master voor anker.
Na een uur komt er een klein vogeltje even uitrusten. Dat is nu al de tweede passagier. Op zee is zo iets echt een evenement en probeer je heel voorzichtig je fototoestel te pakken, zonder dat ie schrikt en dat lukte deze keer wel.

Verder blijft het een saaie dag, met een hoop motorgeluid op een redelijk vlakke zee, hoewel de deining altijd aanwezig blijft.

Het loopt allemaal volgens plan. Captain Mike maakte er duidelijk een punt van, dat we Cabo da Roca op 3 mijl afstand zouden moeten passeren. De Australiërs duiken eerder naar binnen en hun snelheid valt meteen ruim een knoop terug. De Noren zagen dat op de AIS en bleven op onze koers varen. Meteen na het ronden van de kaap kregen we het voordeel van de vloedstroom de Río Tejo, de Taag, op. We lopen 8 knoop over de grond en omdat het nog licht is kunnen we doorvaren naar Oeiras. Die haven is op zich al goedkoper dan de schreeuwend dure haven in Cascaïs en bovendien krijgen we daar 50% korting, omdat we meedoen met de ARC. Een goede beslissing, want het is ook nog een mooie nieuwe Marina met een hoop faciliteiten en toegang tot het zwembad, dat ernaast ligt. We spreken hier af met een nichtje van Hanneke en haar man, die 4 uur hebben gereden vanuit hun huis in Spanje om ons op te zoeken. Ze eten gezellig mee aan boord en we spreken voor morgen af in Lissabon.
De Noren zijn veel later en gaan in Cascaïs voor anker, maar doen geen oog dicht, vanwege de deining. Ze liggen stil voor anker, maar de stroom gaat met 3 knoop onder de boot door.
Vlak vóór we bij de marina komen zien we de golven stuk slaan op het oude fort. De marina ligt meteen daar achter.

De volgende ochtend varen we redelijk vroeg naar Lissabon. Het is machtig mooi om hier te varen. We komen langs een mooie Torre en het beeld van Vasco da Gama.

We varen onder de lawaaierige brug door. Het is dezelfde als de Golden Gate in San Francisco.

Even na de brug is de Doca Alcântara. Er is een haven die bijna onder de brug ligt, maar daar doe je geen oog dicht. De brug maakt echt erg veel lawaai en bovendien is onder de brug een uitgaanscentrum. We varen dus graag een stukje verder naar de Doca Alcântara. Daar hoor je de brug ook nog wel, maar dat is te hebben. We besluiten wel, dat we er niet al te lang zullen blijven. Een paar dagen Lissabon is voor ons genoeg. We waren er vorig jaar met de Class Reunion van de MBA-klas van Pim en we hebben toen heel veel kunnen zien. We gaan graag voor een deel op herhaling.
We rijden zwart met de tram de stad in en lopen over grote pleinen, waar de grandeur vanaf straalt en door kleine steil omhooglopende straatjes.

Op het terrasje van volgens mij het leukste pleintje aan de Rue de Garret bij de beroemde Pasteleria drinken we nog een glaasje met nicht en neef. Zij reizen weer verder met hun camper met 3 honden.

Er zijn mooie doorkijkjes en er zijn ook mooi betegelde gebouwen, maar veel minder dan in Porto. We genieten van al het moois.

Hier heb ik echt het allerlekkerste chocoladetaartje van mijn leven gegeten!
s’Avonds eten we met de Noren samen in een zeer lokaal tentje. We krijgen een hete steen voor onze neus, waar we zelf stukjes beef op kunnen grillen met verschillende sausjes.

We kenden dit restaurantje nog van vorig jaar, toen we er met Rudolf en Cees aten. Buitengekomen stond er een lange rij mensen te wachten op ook een plekje.

We vertrekken vroeg op de motor uit De nieuwe Marina Douro bij Porto. Dat duurt gelukkig niet lang en na een half uurtje varen over een spiegelgladde Atlantische Oceaan begint het eindelijk een beetje te waaien en kan de motor uit. Het wordt een heerlijke zeildag waarbij er wel steeds hogere deining komt. We rollen heen en weer en surfen de golven af.

We komen heel veel van deze visserscheepjes tegen, maar hoeven nu gelukkig niet meer zo te slalommen tussen de vissersboeitjes door. Dat heeft misschien iets te maken met het type kust waar we hier langs varen. Na alle prachtige rotskusten varen we nu langs een eindeloos lang zandstrand. Dat zal ook wel iets zeggen over de bodemgesteldheid van de zeebodem waar wij ons nu boven bevinden. Geen kreeftenkooien dus. Overigens is de kust hier ook erg dun bevolkt. Dat zou ook een reden kunnen zijn.

Ik zit heerlijk achterop en geniet intens van mijn uitzicht. Rond het middaguur verschijnt er een tegenligger : Flipper springt zijn weg naar het noorden. Helaas weer te laat met de camera.

We zijn op weg naar Figuera do Foz en het vakantiegevoel is nog sterk aanwezig.

Als we Figuera de Foz benaderen worden we wat in verwarring gebracht. De kaarten kloppen hier niet. Er zijn splinternieuwe pieren breakwater gebouwd schuin op en in het verlengde van de oude pieren. Daardoor is deze haven makkelijker binnen te varen bij verschillende weersomstandigheden en is, volgens de havenmeester, de hinderlijke deining verdwenen. Pim doet na 10 uur varen zijn aankomstbiertje bij de buren, terwijl Hanneke vast gaat koken. Deze buren zijn Australiërs, Bugs en Helen, die met hun Sundancer II al 7 jaar onderweg zijn. s’Avonds in de club Nautico van de marina komen we nog 3 nederlanders tegen. Eén stel is op weg naar de “Med” om daar de boot te laten overwinteren. De anderen weten het nog niet. Een echt open agenda.
De volgende ochtend gaan we voor het vertrek nog even naar de mercado municipal om brood en verrukkelijk vers fruit te halen en we drinken nog even een kopje koffie op het Coca Cola terrasje. De Nelly Rose ligt helemaal aan het einde van de eindeloos lange steiger; aan de gastensteiger. De dichterbij gelegen plaatsen zijn vanzelfsprekend voorbehouden aan de boten met als thuishaven Fig. Foz, zoals er overal op de spiegel staat. We varen met een mooi zonnetje de haven uit langs de nieuwe pieren.

Zoals je kunt zien is het water tussen de pieren nog mooi vlak, maar meteen daarbuiten staat meteen een forse deining, die de hele dag aanhoudt. Op zich geen probleem, want de deining is lekker lang en het is mooi om te zien hoe de Noren onder water, of beter, achter de golven verdwijnen.

Helaas laat, voor het eerst deze reis, de wind echt de hele dag verstek gaan. Naar het zich laat aanzien is dat ook het beeld voor de komende dagen, tot de resten van de inmiddels tot tropische storm gedegradeerde ex-orkaan Nadine de Portugese kust zal gaan raken. Tegen die tijd verwachten wij veilig in Lissabon te liggen.
Onderweg genieten we van de verse witte perziken uit de Mercado van Fig. Foz.

Onze lunch is eenvoudig, doch voedzaam en kleurrijk.

We zijn op weg naar San Martinho de Porto. Dat is een soort halve maan baai waar je in komt als je door een nauwe poort vaart. Het is een ondiepe ankerplaats, waar Pim zijn twijfels bij heeft. Er staan spectaculaire foto’s op de blog van de Drift Away, een catamaran die iets op ons voor ligt en die ook op weg is naar Las Palmas. Foto’s die zij genomen hebben toen een van hun reisgenoten door de branding deze baai in surft. De golfslag is vandaag zeker niet minder dan toen die foto’s genomen werden en als er zich om ons heen bovendien mist begint te vormen, besluiten we uit te wijken naar Nazaré. We weten natuurlijk niet wat we daardoor gemist hebben, maar het welkom in Nazaré was op zich al de moeite waard. We hoorden hoe de Sundancer op kanaal 16 werd opgeroepen Met het verzoek over te schakelen naar kanaal 9. We konden de verrassing en verbazing horen in de stem van Bugs en luisterden mee op kanaal 9.
Daar kwam een uiterst geaffecteerde en kennelijk niet al te jeugdige Engelsman aan het woord, die aan de Sundancer vroeg of ze van plan waren Nazaré aan te lopen. Hij had hen kennelijk op de AIS aan zien komen en geïdentificeerd. Captain Michael Hadley en zijn vrouw Sally zijn 12 jaar geleden hier voor en nachtje binnengevaren en runnen min of meer de haven. Met zijn zeker niet understated Engelse accent instrueerde hij Bugs om zijn stootwillen aan stuurboord uit te hangen en de haven achteruit in te varen, “where he would have a jolly nice berth for them”. Dat proces herhaalde zich toen wij binnenvoeren.
Vervolgens werden we collectief terecht gewezen, dat we veel te dicht onder de kust hadden gevaren (leuk spul dat AIS) en dat we daardoor veel teveel last van de noordstroom zouden hebben gehad. We hadden minstens een uur eerder aan de borrel kunnen zitten. Voor morgen hebben we duidelijke instructies mee gekregen hoe we van hier naar Lissabon moeten varen.
Nadat we in het havenkantoor de formaliteiten hadden afgewikkeld zijn we bij de micro- supermercado van Luís een aankomstbiertje gaan drinken; tussen alle lokale vissers. Luís – één tand – is eveneens een karakter. Hij spreekt in ieder geval goed Frans en Engels en imiteert zeer vaardig het Nederlands dat Hanneke en ik tegen elkaar spraken. Verder veel dankoewel en alstoeblieft en – heel tactisch – net als de biertjes van het inmiddels met Noren en Australiërs aangevulde gezelschap bijna op waren, kwam hij steeds aan met chips, vervolgens een rondje olijven en toen nog een keer kaaskoekjes. Daarna hebben we gewoon met nog volle glazen afgerekend om deze potentieel gevaarlijke trend te doorbreken. Luís bleef lachen.

Ik wandel nog even langs de Douro en kom ineens dit piephaventje tegen.

Hier zie je goed hoe de stad begint op te rukken.

Ooit was hier dus een scheepswerfje.

Ze hebben bij deze Marina een keurige vuilstortplek, dat hebben we wel eens anders gezien.

Onze laatste avond bij San Pedro krijgen we een tafeltapje met een heerlijke Grappa-achtige inhoud. Morgen als de mist buiten en in ons hoofd weer is opgetrokken zeilen we weer verder.

Vandaag is er zeevlam en ineens is het een stuk kouder. Verderop in het land trekt het langzaam op, een mooi gezicht.

We lopen langs een scheepswerfje, waar ze de traditionele rivierscheepjes bouwen, die vroeger de vaten met wijn vervoerden vanuit het binnenland. De gangen zijn aan elkaar verbonden, zodat de boten geen kielbalk hebben.

We klimmen de nauwe straatjes naar boven en bij Taylor’s krijgen we een rondleiding door de kelders en natuurlijk ook nog 3 glaasjes om de verschillende soorten te proeven.

Mooie ontvangsthal met een rozentuin ernaast.

De rondleiding wordt door een enthousiaste dame gegeven en we leren er echt wat van, heel leuk.

We besluiten om over de brug heen naar het station te lopen, want dat schijnt ook de moeite waard te zijn.

En dat is helemaal waar. Tegeltableaus met voorstellingen uit de Portugese historie.

Bij de boot aangekomen blijken er honderden visjes op bezoek te zijn in de Marina, grappig.

Nog even een fotootje van gisteren, waar we de avond besluiten bij onze stamkroeg San Pedro. Het is zo’n eettentje waar je geen menukaart krijgt en er alleen gevraagd wordt of je vlees of vis wilt. Pim heeft inmiddels een goede relatie opgebouwd met de dochter des huizes, die altijd glimlacht. Mama grilled zelf de vissen, terwijl Papa het overzicht houdt. Natuurlijk zijn er ook nog een stel neven en aanverwanten, die gezamenlijk zorgen dat we een heerlijke avond hebben.

De volgende ochtend ben ik dan toch echt weer eens jarig en Pim heeft de kajuit volgehangen met slingers! Ik kruip eronderdoor om op het achterdek te kunnen douchen met de heerlijke Portugese zeepjes, die we cadeau kregen van de Marina. Als we dan net met een kopje koffie achter de I-pad zitten hoor ik Noors gezang. De buren komen me verrassen met een aubade van Noorse verjaardagsliedjes, vlaggen, zelfgemaakte verjaardagskaarten en een mooi gastenboek met daarin een prachtige limmerick van hen.Het heeft op de voorkant zelfs ons rooslogo!

Natuurlijk is er ook een taartje.

Wat heel erg leuk is, zijn alle berichtjes, die binnenkomen via sms, telefoon, mail en facebook. Ik ben toch zo blij dat we deze reis in deze tijd maken. Zo heb je toch het gevoel, dat iedereen dichtbij is! We skypen en facetimen met de kinderen en kleinkinderen en dat is heel fijn, zo zien we toch kleine Michieltje een beetje opgroeien en kunnen we volgen hoe het Mees en Pieter vergaat nu ze weer in Nederland zijn.
Wat later lopen we over het lokale marktje langs de was-staketsels.

Ik moet lachen als we langs deze BH’s komen, maar als ik er een foto van maak, wordt de mevrouw, die ze verkoopt een beetje boos. Pim loopt erachter en heft zijn handen op met een gebaar van: zo is mijn vrouw nou eenmaal en ach, t’is toch haar maat niet. Ha ha !

s’Avonds gaan we naar het Port-Festival aan onze kant van de rivier de Douro.

Er wordt behoorlijk wat geproefd en het is heerlijk.

Gelukkig kun je ook nog ergens zitten, want het hakt erin.

Wat een onvergetelijke verjaardag was dit!

We werden ‘s morgens wakker en vonden bij het plaatsen van de vlag broodjes bij ons in de kuip. Dit keer niet door de Noren verzorgd, maar als attentie van de marina als compensatie voor de overlast van de bouwactiviteiten. Het is hier nog lang niet klaar, maar het wordt uiteindelijk erg mooi. Zo mooi, dat het uiteindelijk wel erg duur zal gaan worden. Wij nemen de geringe overlast graag voor lief.
Na het ontbijt lopen wij langs de gemeenschappelijke wasplaats van het dorp. Als die in bedrijf is klinkt het net als het Sportfondsebad van al het gekeuvel van de dames.

De was wordt te drogen gehangen aan een prachtige puzzel van draden en palen, die te complex is om door ons goed op de foto te worden vastgelegd.

Even verderop is de visserijhaven, waar de mannen netten zitten te boeten. Een beeld dat al honderden jaren oud is, maar de maat van de netten is wel wat groter geworden.

We maken samen met een aantal meeuwen jacht op deze meeuw. Wij om een foto van hem (m/v) te maken met, zijn soortgenoten om het krabbetje afhandig te maken. We vragen ons af wanneer en waar zij deze prachtige prooi in alle rust op zal kunnen peuzelen.

Rechts voor de brug is de steiger waar de watertaxi zal komen om ons naar de andere kant te brengen. De kleurrijke huizen zijn niet in die kleur geschilderd, maar betegeld. Tegels met een motief, waardoor het er heel levendig uitziet.
Porto ligt aan de noordkant van de rivier en Gaia, waar alle port gemaakt wordt, aan de zuidkant. We gaan eerst Porto bezoeken. Een stad, die we misschien nooit zouden hebben ontdekt als we deze reis niet zouden zijn gaan maken. We zijn er eigenlijk best tevreden mee, dat we hier nu op eigen kiel zijn beland. We hebben nog geen idee wat ons om de bocht in de rivier te wachten staat, maar we zijn uiteindelijk enorm onder de indruk.

De watertaxi die ons naar de overkant brengt.

Het dorpje aan de overkant van de marina. Ook hier een kleurrijk tafereel.

Als we achterom kijken zien we de marina waar de Nelly Rose ligt.

We vervolgen de reis met dit prachtige oude trammetje, wat nog gewoon in dagelijks gebruik is. Porto heeft wel supermoderne treinstellen voor de metro, maar deze trammetjes doen het nog prima.

Op dit punt verlaten we de tram en duiken meteen de oude stad in. Een echt oude stad met allemaal smalle straatjes. Het ene doorkijkje nog mooier dan het andere. Veel terrasjes voor de vele toeristen, maar er is weinig fantasie voor nodig om je een beeld te vormen van de bedrijvigheid in vervlogen tijden. Hier is een authentiek stuk historie bewaard gebleven.

Op een pleintje maken wij ons plan de campagne. We gaan vandaag dolen. De oude stad is niet echt groot, dus gewoon wandelen is een goede manier om een indruk te krijgen. Wel is er een indrukwekkend hoogte verschil. We bekijken eerst de stad bij de oevers van de rivier en gaan daarna met de funiculaire bij de oude brug naar het hoger gelegen centrum.

Het ene doorkijkje is nog spectaculairder dan het andere.

Aan de rivier de Douro is gisteren aan de overkant in Gaia het jaarlijkse port-festival begonnen. Alle porthuizen leggen hun prachtige traditionele schepen met gehesen zeilen – zolang de wind dat toelaat – voor de deur.

De oude brug heeft twee verdiepingen. De bovenste verbindt het centrum van Porto met het hoog gelegen bewoonde deel van Gaia en het lage deel verbindt de oevers. Aan die oevers in Gaia staan de fabrieken waar de port gemaakt wordt.

Het uitzicht over Porto vanaf het bergstation van de funiculaire. De kerktoren die er uitspringt is van een smalle hoge kerk die we later in de middag bezoeken.

We bezoeken als eerste het bisschoppelijk paleis met de kathedraal, die op de top van de berg als een onderdeel van de verdedigde stadsmuur is gebouwd. Wat opvalt, is het relatief sobere interieur van de kerk.

Speciaal voor de Santiago -gangers een mooi beeld van Jacobus.

Een 18e eeuwse kerk met een redelijk barokkerig interieur. De gevel is pas in de 20e eeuw betegeld.

De smalle kerk waar die hoge toren bij hoort. Binnen is het behoorlijk goud wat er blinkt.

Morgen meer

De heren hebben lekker gekookt en het werd een erg gezellige avond met gitaar en zang.

We varen s’ochtends om 10.00 uur weer naar buiten en hebben een prachtdag: wind in de rug, zon erbij en niet te veel deining. Het is ongeveer 35 mijl varen en de reis gaat voorspoedig. Om 5 uur liggen we vast in de Marina Douro. Dat is een spiksplinternieuwe faciliteit en het is nog helemaal niet klaar, maar er wordt hard aan gewerkt. Wij krijgen 50% korting omdat we deelnemers van de ARC zijn. Naast ons liggen Engelsen met ook een ARC vlag in het want.
We doen de hoezen over de opgevouwde/opgerolde zeilen en leveren de was in. Die wordt overmorgen weer aan boord gebracht. Er is nog geen wasmachine.
Het aangrenzende vissersdorpje heeft betegelde huisjes en een paar kroegjes. Bij taberna San Pedro stappen we naar binnen, omdat er veel lokalen zitten en het er gezellig uitziet.

De sardientjes worden op straat op de grill gelegd en ze smaken fantastisch! Als toetje gaan we voor Crême Bruleé. Ze worden buiten gebrandmerkt.

We zullen een week in Porto blijven. Dat geeft ons de kans om de stad en de bijzondere streek goed te verkennen. Er is een vandaag een port-festival gestart en daar zullen we ook nog wel wat van meepakken.

We slenteren s’avonds door de mooie achterstraatjes van Bayona en drinken wat in de Strijkijzer-kroeg.

Zelfs de tafeltjes zijn strijkplanken.

We motoren recht tegen de wind in naar Viana do Castelo.

We kijken s’avonds een filmpje en gaan lekker op tijd naar bed. Jetlag, een uur tijdverschil!

Leonie had al aangeraden om dit niet over te slaan en ze heeft helemaal gelijk, we vinden het prachtig en genieten van al het moois.

Mooi kerkje/museumpje, kennelijk opgeknapt met EU geld.

Vlak vóór het altaar liggen de graven onder glas tentoongesteld.

Ik had eigenlijk nog nooit gehoord van Viana do Castelo, de eerste stad die we aandoen in Portugal. Dat zegt meer over mij dan over Viana, want dat is een stad met een rijk verleden. Een verleden, dat goed bewaard is gebleven en ook vandaag nog welvaart uitstraalt. Viana heeft een eeuwenoude handelstraditie. Ze handelden met de Engelsen, die vissersnetten naar Viana transporteerden in ruil voor Portugese ‘fortified’ wine. Portuguese wine à Port Wine. Viana is nog steeds een haventje met commerciële activiteiten en een vissersvloot, maar ook toerisme is kennelijk een belangrijke bron van inkomsten. Terecht, want het is een prachtig stadje.
We hebben de afgelopen dagen leren omgaan met onze dinghy en buitenboordmotor. Van die buitenboordmotor hebben we alle prachtige stickers afgesloopt, zodat het apparaat er niet meer zo spiksplinter uitziet. Om de motor zit een touw geknoopt. Dat is niet omdat hij kiespijn heeft, maar daaraan bevestigen we de grootzeilval, zodat we het geheel daarmee naar de dinghy kunnen laten zakken en het ook weer mee aan boord kunnen hijsen. Dat is eenvoudiger dan de handmatige benadering die we de eerste keer hebben geprobeerd en waarbij het erg weinig scheelde of we hadden hem in het water laten kieperen (altijd met een lijn geborgd, maar toch). Het touw zal uiteindelijk door een mooi tuigje worden vervangen.
We varen met veel plezier met Klontje, zoals de dinghy heet. Een paar dagen geleden voeren we door een stuk water waar duidelijk een hele school makrelen aan het dansen of aan het eten was. We voeren heel langzaam om van het spektakel te genieten. Ineens gaf ik heel even een extra beetje gas en toen sprong de hele school even een stukje uit het water. Dat leek eerst toevallig, maar ook bij herhaling reageerde de school duidelijk op de impuls van de motor.

We liggen hier vlakbij een brug voor auto’s en treinen, die ontworpen is door Hr. Eiffel, al 150 jaar oud. 3 andere bruggen zijn inmiddels herbouwd, maar deze doet het nog goed.

Het is echt het ene mooie straatje na het andere!

Vanavond zijn we uitgenodigd door de All-Linn, waar de heren, (Marinecommandanten) voor ons gaan koken, terwijl wij de dames (Marineofficieren) zullen verpozen met ” aan de Amsterdamse Grachten” Ik vermoed tenminste dat het zo’n avond gaat worden.