Archive | June, 2014
Grenada
Er is een probleem met het opladen van de foto’s voor de Nelly Rose site.
Hopelijk kunnen we het snel oplossen. Morgen vertrekken we naar Trinidad
Zo’n 80 NM varen. We staan dus vroeg op om voor donker aan te kunnen komen. Eenmaal in Trinidad gaan we weer verder met het blog.
Alles gaat verder prima. We genieten van Prickly Bay en ook van de WK voetbal.
Speciaal voor de Cruisers is er hier een sportsbar geopend, waar 4 grote TV’s opgesteld hangen en alle nationaliteiten gezamenlijk elkaars teams supporten.
Grenada toer
Vandaag maken we een tocht over het eiland Grenada samen met Biba en NoStress huren we een busje met chauffeur. Die vertelt meteen, dat we langs een plek gaan komen waar de gemeenschap met een groot net aan het vissen is. Het net is van iemand, die het laat gebruiken door een andere man, die op zijn beurt weer een leger bij elkaar haalt om het net binnen te halen. Ze hebben allemaal een emmertje bij zich waar hun aandeel in de vangst in meegenomen kan worden.
Er wordt gevist op sardientjes, die later kennelijk worden ingemaakt in een soort tomatensaus. Als wij aankomen ligt het net er al in. De hoofdman zwemt er nog een keer omheen om te kijken of het nergens achter kan blijven haken. Langzaam gaan ze het binnenhalen.
Het is duidelijk een regelmatig terugkerend fenomeen. Iedereen kent zijn plaats en er wordt nauwelijks overlegd.
Het net is enkele honderden meters lang. De vissen zijn inmiddels gevangen en proberen bij de lus te ontsnappen. Dat einde wordt echter bewaakt door een groot aantal vogels, die de enkeling die over het net springt gauw weten te verschalken.
Middenin drijft de enige pelikaan, die ook zin in vis heeft.
Het hele gebeuren straalt rust uit, maar het is allemaal wel spannend en inspannend.
De activiteit trekt steeds meer publiek, maar dat blijft keurig op afstand.
We blijven gefascineerd staan kijken hoe de vangst wordt binnengehaald.
Dit is de baas van de gehele operatie.
Met veel spierballen worden de visjes in zijn bootje gestort.
De belangstelling op de kant wordt steeds groter.
Van Carriacou richting Grenada
Kopje koffie doet goed na het slenteren door de straten van Hillsborough.
Lekker afkoelen. Het is zwart lavastrand met groene zee en zand.
We eten in het lokale restaurant een rôti met kip.
Nog even en er ligt meer zand op straat dan in de auto.
De plaatselijke schooljeugd wil ook op de foto. Er worden meteen email en Facebook adressen uitgewisseld zodat de foto’s ook bij de jeugd terecht komen.
Het ziet er gezellig caraïbisch uit.
Muurschilderingen blijven we leuk vinden.
35% van de volwassen bevolking, in totaal ongeveer 4500 inwoners, is werkeloos, dus er wordt veel gehangen op straat. We begrijpen de economie van het eiland niet. Toerisme is duidelijk een belangrijke bron van inkomsten. Er zijn op Carriacou ongeveer 250 hotelkamers en het is populair om er te gaan duiken.
Ondanks de hoge werkeloosheid ziet het eiland er verzorgd en eigenlijk welvarend uit. Dat kan ook te maken hebben met de herbouw van de huizen die na de drie grote hurricanes in de vijftiger jaren (eenmaal) en toen pas weer in het eerste decennium van deze eeuw (tweemaal) hier hebben huis gehouden. Binnen vijf jaar na zo’n natuurramp is de schade van die ramp met behulp van ontwikkelingsgelden en arbeid van buitenaf opgeruimd. Nu woont vrijwel iedereen in meerfamilie huizen die hurricane proof zijn. De meeste, eigenlijk vrijwel alle, kleine oude huizen zijn verdwenen. Ouderen moeten door hun kinderen verzorgd worden; er is geen staatssteun voor hen. Toch zijn er ook relatief veel auto’s en we zien geen armoe tijdens onze rondreis over vrijwel het gehele eiland.
S’avonds komt er nog een ouderwetse squarerigger binnen met vrouw en kind op de boegspriet, terwijl hij in zijn eentje even ankert.
Later op de avond stookt ie een vuurtje of BBQ op het achterdek. Het ziet er in eerste instantie griezelig uit, maar de brandweer hoefde toch niet uit te rukken.
We gaan naar het grote eiland Grenada, dat hier 7 uur varen vandaan ligt.
Er staat een lekker windje en met gereefd groot zeil nemen de Biba en wij foto’s van elkaar. Er komt nog een coaster tussen ons doorvaren.
De Biba is een Concord 55, gebouwd door Bert zelf, een prachtschip.
Onderweg melden zich zeker 8 dolfijnen, onze dag kan niet meer stuk.
Het is heerlijk weer en we redden het zonder de voorspelde regenbui.
Grenada, met ongeveer 110.000 mensen verdeeld over 3 eilanden (Grenada, Carriacou en Petite Martinique) ziet er mooi groen uit. De mensen wonen langs de kust en nauwelijks in het binnenland.
Plots komt er een vliegtuig aan dat even later omdraait en over de startbaan dendert alvorens de lucht in te gaan. Niet veel verder arriveren wij in Prickly Bay waar we voor anker gaan.
Hillsborough op Carriacou in Grenada
Begraafplaats zomaar ergens tussenin.
We zijn met een taxi busje naar Hillsborough gereden via de lange route. Daar aangekomen gaan we het stadje verkennen.
Het is eigenlijk maar een hoofdstraat met een enkele zijstraat, lintbebouwing in de Caraïben, maar het ademt wel een leuke sfeer uit.
De veerboot is net aangekomen.
Huizen in alle kleuren natuurlijk hier in de Carieb. Hier in het geel met groen van de limoen
De visboer verkoopt daadwerkelijk hele grote French Angelfish. Ach wat zonde!
Er gaat zelfs iemand met ‘barracuda in the box’ de deur uit.
Zo’n tonijntje zouden we nou graag een keertje zelf willen vangen. We vissen best wel vaak, maar vangen is er niet echt bij. Ooit moet dat veranderen. Wij hebben daar geen haast bij.
We vinden met moeite nog een oud huisje. Alle anderen zien er redelijk tot heel goed uit. Er is hier heel veel vernietigd tijdens de hurricanes van het vorige decennium, de eersten sinds de vijftiger jaren toen ook heel veel is vernield.
De eigenaresse van de winkel heeft haar baby op de grond te slapen gelegd. Of de klanten zachtjes willen doen.
Deze winkel is van Patty, die 30 jaar in Engeland heeft gewoond en een zeer brits accent heeft. Ze verkoopt allerlei echt Engelse producten zoals Weetabix, marmite, mangochutney, Worcestershire sauce en meer van dat fraais.
Carriacou, Grenada
We zijn weer in een nieuw land!
Mooie boot op de kant in Tyrell Bay in Carriacou.
Ook hier weer geiten bij het water.
Schoolkinderen in uniform lopen over het strand (kortste weg) naar huis.
Je ziet de Nelly Rose achter de Biba liggen, waar we een biertje doen.
De dinghies hebben het ook gezellig samen.
We eten een pizza bij ‘The Lazy Turtle’ in Tyrell Bay. Het is net overgenomen door een Engels stel, dat nog nooit in de horeca heeft gewerkt, maar het ziet er allemaal keurig uit en de pizza is heerlijk.
Je moet altijd erg uitkijken voor roestige spijkers als je Klontje vastbindt aan een dinghydock.
Nelie is altijd aan het zoeken naar bijzondere schelpjes waar ze thuis creatieve dingen mee doet.
Het strand is niet breed, maar er is ook niemand in dit late seizoen.
Pim en Bert helpen een rolstoeler door zijn poort heen.
Omaatje die uit het busje stapt. Er kunnen 12 mensen in de busjes, die je voor €1 naar de stad brengen. Hillsborough in dit geval.
Clifton, Union Island, St.Vincent and the Grenadines.
We gaan lunchen bij het Anchorage Hotel. Er vlijt zich een hondje op Pim’s benen.
Deze ijzeren bak werd vroeger gebruikt om Cassave in te koken.
Hij doet nu dienst als vijvertje.
Mooie oude baas vóór de muurschildering van Bob Marley.
Zo, deze keer varen we met de dinghy van Bert en Nelie onder het brugje door.
Het is niet druk op het vliegveld, waar we onze paspoorten moeten laten zien.
De dag erna varen we naar Chatham Bay op Union Island net om de hoek.
Er scharrelen wat geiten op het strand in een mooie hoefijzervormige baaitje.
Er wordt iets klaargemaakt voor de mensen die vanavond aan de kant gaan eten.
Aan het plafond hangen allemaal oude T-shirts met namen erop geschreven van bemanningen.
Er zijn geen mensen op het strand en maar 9 boten voor anker. We liggen rustig en kunnen goed slapen.
De eigenaar van deze boot heet Pleasure en speelt ook gitaar. We hebben hem even aangehoord, maar het was niet geweldig.
We varen in een keer door naar Carriacou, dat eiland hoort bij het volgende land: Grenada. We komen langs dit nooit bewoonde huis op een uitstekende klif.
Grenadines, Union Island, Clifton Bay
We gaan naar Clifton Bay op Union Island en moeten om het rif heen.
Aan de kant ligt een hoop wier. We kwamen het onderweg ook al in grote velden tegen.
Gezellige groentestalletjes op een plein.
Muurschildering voor een leuk boetiekje.
Stretcher uitgeklapt en klaar voor de handel.
Als decoratie op een muur doen de Conch shells het ook goed.
Hier kun je zelfs golfclubs kopen!
Even omrijden als je met de auto komt.
Rustig lunchen met afwachtende honden.
Het dinghydock zit hier, dat hadden wij niet gezien, maar hier gaan we de volgende keer naartoe.
Er is een shark pool met dezelfde soort haaien als waar Pim in de Bahama’s mee heeft gedanst. Dit clubje lag lekker te slapen en was waarschijnlijk goed doorvoed, maar ach, als je al een keer met de haaien hebt gedanst, dan hoeft het toch niet nog een keer?
.
Helemaal rechtsonderin zie je Union Island. Wat zijn we al dichtbij Zuid-Amerika!
Tobago Cays
Toevallig met 4 blauwe boten in de Tobago Cays.
Er liggen 10 Catamarans op een rijtje.
Later varen we met de Dinghy naar een ander eilandje waar we deze enorme berg Conch shells zien. Ze zijn een lekkernij als je ze goed kunt klaarmaken. Je moet ze eerst een half uur plat slaan vóór je ze gaat bakken. Wij hebben het een keer geprobeerd, maar deden het niet goed en vonden het oneetbaar.
Hier bivakkeert overdag een klein groepje mensen, die een strand BBQ organiseren voor 25 Fransozen.
Alles wordt klaargezet onder deze tent.
Ze worden vaardig ontschubd met een vork en in mooie moten gesneden.
De koppen en ingewanden worden gebruikt om de roggen en Pufferfish te voeren.
Uiteindelijk eten de vogels de laatste restjes.
Hij slurpt het zo naar binnen.
Heerlijke temperatuur met een mooi briesje wind maken het zeer aangenaam hier.
Er zijn veel roggen. Ze weten kennelijk dat ze hier eten krijgen op gezette tijden.
De aardappels worden afgespoeld met zeewater en schoongeschrobt met zand vóór ze de pan ingaan.
De vrijheid om voor anker te gaan.
Dit is een bijna doorgeschavielde lijn, die na al dat geruk en getrek vanwege de windstoten vervangen moet worden.
Er gaat een dun rood draadje omheen zodat het niet uitrafelt.
Pim klust een poosje en het resultaat mag gezien worden.
We zijn in Salt Whistle Bay en verkennen de omgeving een beetje.
Bert en Pim gaan vast naar de kitesurfers kijken, terwijl Hanneke en Nelie nog wat schelpen zoeken.
Dit is de Concord 55 “Biba”, gebouwd met grote inbreng van Bert. Een droomboot.
Ze gaan bloedhard met die wind en maken capriolen in de lucht, een mooi gezicht.
De volgende dag gaan we ankeren bij de Tobago Cays om te kijken of we ook een schildpad kunnen zien in dit Marine Park.
De Parkrangers komen hun geld ophalen voor een permit.
Deze meneer verkoopt hier drank en vis.
Een zee-egel met ernaast een kleine zeester.
Aangegroeide lijn. Onderop Nelly Rose groeit inmiddels ook wel iets. Het zal haar goed doen om in Trinidad het water uit te gaan en geschoren te worden.
Uiteindelijk zien we er 4, waarvan een kleintje. Grappig om te weten dat de Elena hier ook gesnorkeld heeft. Er komt een filmpje van een schildpad op de site onder hoofdstuk : Video
Recent Comments