Als we aankomen bij Matura Beach, smeren we ons eerst goed in met anti- muggenspul, want we gaan straks het strand op en na 17.00 zijn er vele zandvliegjes, die gemeen steken. Deze lederschildpadjes zijn ongeveer 7 dagen oud als ze de grond uitkomen. Ze kwamen echter naar boven toen het nog licht was en zijn door de rangers hier in de emmer gestopt om niet te worden opgegeten door de gieren.

Heel voorzichtig mag je ze even vasthouden.
Hun vinnen/armen blijven voortdurend malende bewegingen maken. Ze hebben maar één instinctief idee op dit moment : Ik moet naar zee!

Op zijn buikje zie je een open sneetje. Daar zit het reservevoedsel dat ie nodig heeft voor de eerste 2 weken.

Een van de rangers vertelt enthousiast over hun werk. Tot de negentiger jaren werden de Leatherbackschildpadden nog veel opgegeten, maar dankzij de aanwezigheid gedurende de 6 maanden per jaar dat ze hier het strand opkomen om hun eieren te leggen, is het stropen gelukkig afgenomen. Ze leggen per keer ongeveer 110 eieren.

Ze hebben hele grote ogen.
Ze kunnen als ze de eerste paar weken doorstaan wel 80 jaar oud worden.
Helaas overleeft er maar één op de duizend.

We mogen er allebei een op het strand loslaten als het donker is geworden.

Geen beste foto, maar zo kun je wel goed zien hoe enorm groot die beesten zijn. Als ze hun eieren aan het leggen zijn, gaan ze in trance en dan mag je fotograferen, maar zodra ze klaar zijn en de kuil met eieren weer met zand gaan toedekken, mag dat niet meer. Na 60 tot 70 dagen komen de minischildpadjes uit het nest gekropen.

De warmte van het zand bepaalt het geslacht. Als het vrouwtje dichter bij de bomen op het strand kruipt, worden het vrouwtjes. Diegenen, die vlakbij de kustlijn blijven, produceren mannetjes. De mannetjes komen hun hele leven nooit meer aan land. De vrouwtjes komen 7 x per jaar de kant op om eieren te leggen. Ze eten uitsluitend kwallen.
Ze zwemmen met de golfstroom mee naar Nova Scotia en zijn zelfs tot in Madasgascar gesignaleerd nadat ze gechipt zijn.

Er staat onder ‘ Video’ een filmpje van het eieren leggen.

Pim’s oude klasgenoot uit Lausanne van IMD, Bert neemt ons mee naar het ASA Wright Nature Reserve Bird Sanctuary.

We rijden het binnenland in en komen langs deze bergen met akkers op de steile kanten, waar netten overheen gespannen zijn en iets overheen groeit om te zorgen, dat wat daaronder groeit niet teveel licht krijgt.

De Asa Wright Nature Centre and Lodge is een natuurgebied en wetenschappelijk onderzoek station in de Arima vallei van de Noordelijke Waaier in Trinidad en Tobago . Het Centrum is een van de top birdwatching plekken in het Caribisch gebied ; er komen in totaal 159 soorten vogels voor. Het centrum is eigendom van een non-profit Trust.
Het reservaat ligt op 270 hectare en omvat een hoofdgebouw waar een restaurant in is gevestigd waar je lokale gerechten zoals callaloo soep kunt eten, bereid met ingrediënten uit een eigen biologische tuin. Er is ook hotelaccommodatie waar echte vogelaars een aantal nachten kunnen verblijven en onder begeleiding van gidsen hikes kunnen maken op zoek naar alle vogels die er voorkomen, zoals de oil bird, een nachtvogel. Om die te zien te krijgen wordt wel aangeraden om minstens drie nachten te komen ‘spotten’.

We hebben weleens een kolibri gezien, maar hier zijn er honderden! Deze heeft een wit buikje.

Kolibries zijn een familie van vogels uit de orde van de gierzwaluwachtigen. De familie telt meer dan 300 soorten. De meeste soorten komen voor in Zuid-Amerika. Het oorspronggebied van de kolibries ligt waarschijnlijk daar. Omdat Trinidad vroeger vast zat aan het vaste land van Zuid Amerika deelt het eiland veel van de flora en fauna met dat continent.

En dan begint het op een verschrikkelijke manier knetterhard te regenen.

De vogels trekken zich er niks van aan, want er moet wel gegeten worden.

Dit is een oud Plantation House, waar al jaren niets is veranderd.

We lunchen met allerlei vogelliefhebbers aan dezelfde tafel, mensen komen uit de hele wereld hier naar toe.

Middenin deze foto zie je aan een tak van de boom een soort zakje hangen. Dat is een hangnest van een of andere vogel.

Nog een nest.

Geelbuikjes in dispuut.

We genieten van al dit moois en gaan nog een wandeling maken door de tuin.

Mooie kleuren.

Vreemde bloem, die we al eerder in Jamaïca ook hebben gezien.

Hele grote bloem.

Hele grote bladeren.

Als we bijna weggaan, laat een van de rangers ons door een telescoop deze vogel zien, die in de verte op een tak zit. Het is een Bell Bird en hij heeft een soort baard. Verderop zitten ook nog 2 blauwhoofdige Kaketoes.

Alleen als ie vliegt, kun je zijn gele staart goed zien. Dit is de vogel die de hangnesten bouwt zoals die een paar foto’s terug aan de takken hing.

Mooie gele voetjes.

Voor een filmpje van een kolibri, zie in de menubalk onder: Video.

Toen de Afrikaanse slaven werden bevrijd, zijn er vele Indiërs gehaald, die hun werk konden overnemen op de plantages. Ze bouwden ook hun eigen tempels.

Deze tempel ligt aan de zee.

Dit blauwe beeld staat bij de ingang van het complex.

Het toegangspaadje is heel bloemrijk.

The Temple by the Sea.

Allemaal goden.

Lord Ganesha, the Overcomer of Obstacles and the Lord of New Beginnings.

Nogmaals, maar aan de muur.

Het is hier heel sereen.

Er komen bezoekers aan.
.

Naar aanleiding van een evenement bespreekt iemand met een priester de gebeurtenis en in dat gesprek komt naar voren welke godheid daarbij het beste raad kan verschaffen. Die godheid wordt gesymboliseerd door een bepaalde kleur. Een vlag in die kleur wordt daarom geplaatst, zoals hier bij de tempel ; je ziet ze ook in tuinen van huizen en andere plaatsen

Een eind verderop zien we deze huizenhoge Hanuman staan, ook een godheid.

Geen idee waarom hier kokosnoten zijn opgehangen, maar het ziet er mooi uit.

We zijn nooit eerder in een ashram geweest.

Aparte sfeer wel.

Mooi, om zo in een heel andere cultuur te stappen dan we tot nu toe op onze reis gezien hebben.

Het roer wordt gerepareerd.

Prachtig geworden. Nu nog een laag anti-fouling erover.

Dit is normaal onze slaapkamer, maar nu ligt alles uit de achterhutten hier bovenop. De ankerlier had ook een tik gekregen en moet worden gerepareerd.

Vreemd gezicht zo’n anker op een pallet.

Ook de WC staat vol rotzooi.

Ondertussen is het regenseizoen echt wel aangebroken. Er zijn forse buien, die ook landslides ten gevolge hebben, waardoor er langs de kust in het noorden wegen onbegaanbaar worden.

Toch klaart het dan ‘s avonds weer op en kunnen we het voetbalstadion weer zien.

Leontien neemt Paul en ons mee naar de Coroni Swamp. We gaan kijken naar de rode ibissen, die daar ergens ‘s avonds in een boom neerstrijken om te gaan slapen.

We wachten op meer mensen tot we in een boot mogen.

Hondje ligt lekker in de schaduw.

Deze mannen duiken en graaien met hun blote handen naar blauwe krabben om ze te verkopen.

Ze zijn groot en zien er kwaadaardig uit.

Een moedige toerist die de krab vast durfde houden.

Het is sprookjesachtig mooi om onder zo’n groene tunnel door te varen.

De gids wijst ons op deze slang, die boven ons hoofd in een boom ligt te slapen. Wij hadden hem anders nooit gespot. Het is een boa, die ruim twee meter lang zal zijn.

Mangroveboom.

Hij verteld, al hangend aan een luchtwortel, over wat er allemaal te zien is in zijn moeras. Er zijn kennelijk 3 soorten mangrovebomen: rode, witte en zwarte.

Tegenligger.

Termietennest in een boom.

Mooie weerspiegeling in het bladstille water.

Ineens zitten we op wat ruimer water en varen kriskras langs kleine eilandjes.

We gaan met het bootje ergens stil liggen wachten en plotseling komen ze in flarden aanvliegen: Scarlet Ibissen! Ze vliegen overdag naar Venezuela om ‘s avonds weer terug te vliegen naar hun slaapboom.

Het is een schitterend gezicht en ze zijn zo intens rood!
Die ene boom waar ze allemaal in gaan slapen ziet eruit alsof ie rode bloemen heeft. Er zitten er wel honderd. Helaas kunnen we net dié foto niet uploaden. Erg jammer.

We maken een tocht naar La Brea in het zuidwesten van Trinidad. Er is daar een asfalt meer.

Er zijn hier op het Caraïbisch plat, scheuren in de aardkorst waar tussen dit naar boven komt. Ooit ontdekt in het jaar 1595 door Sir Walter Raleigh, die het meteen gebruikte om zijn boten waterdicht mee te maken.

Er wordt nog steeds asfalt uit het meer gehaald en geexporteerd. Sommige straten van New York zijn ermee geasfalteerd. Onze gids legt van alles uit over de verschillende soorten en stadia van opdroging en warmte.

We lopen over soms zachte dan weer harde ondergrond over dit vreemde meer met plassen olieachtig water ertussen.

Blij dat vandaag de zon niet schijnt, want dan schijnt het lastig lopen te zijn.

Door het heldere water heen, kun je zo’n scheurtje in de aardkorst zien.

Onze gids stopt er een stok in en haalt er slijmerig asfalt mee naar boven.

Het voelt warm aan.

Asfalt-afdrukken!

Hij probeert met een aansteker om het omhoogborrelende gas te laten ontvlammen, maar het waait te hard en de aansteker waait alsmaar uit.

Op de achtergrond zie je de fabriek, die het asfalt eruit haalt en exploiteerd. Ieder jaar zakt het niveau ongeveer een voet.

Het is een vreemd landschap waar we doorheenlopen.

Toch groeit en bloeit er van alles, ook vogels zien we er van alles tussenuit pikken. Lijkt me niet lekker, dat olieachtige goedje.

Zelfs prachtige bloemen.

Ooit stond het meer net zo hoog als de weg aan de rechterkant.

Deze bankjes laten zien, dat een Trinidadiaan het liefste niet rechtop zit, maar onderuit hangt. Dat noemen ze hier ‘Limen’.

Hanneke komt nog een mevrouw tegen uit New York, die haar haar prachtig heeft gevlochten. Ze vertelde dat het 6 uur had geduurd voor het klaar was!

Later rijden we langs een van de olieraffinaderijen van dit rijkste der Caraïbische eilanden.

Er komen nog een aantal eerdere posts aan, die vanwege technische redenen nog niet geplaatst kunnen worden.

Het heeft hier enorm geregend en toen Pim naar huis kwam rijden, stond ie in een anderhalf uur durende file, omdat er electriciteitsdraden naar beneden waren gevallen over de weg langs de kust.

Het zijn wel mooie avonden zo vanaf de 13e verdieping.

Aan de zuidkant van dit eiland is het vlak, maar wij zitten naast de bergen.
Er wordt druk gesport op de verschillende velden.

We rijden naar het vliegveld om Fop en Leontien uit te zwaaien en komen langs de Colafabriek.

Deze vlag van Trinidad en Tobago is erg groot: 25 bij 30m.

Op de snelweg lopen mensen tussen de rijbanen door om gekoelde frisdrank te verkopen.

Neef Fop op weg naar Nederland voor 3 weken vakantie.

Op terugweg naar de geparkeerde auto kwamen we deze prachtige rups tegen.

Middenin Port of Spain staat deze vuurtoren. Ooit stond ie aan de kust, maar men heeft hier nogal wat land ingepolderd. Het is een vreemd gezicht.

Wederom een prachtige zonsondergang.

We maken samen met Fop en hun andere gast een toertje langs de noordkust van Trinidad en gaan daarna door het regenwoud naar de oostkust om het eierenleggen van de Leatherback schildpadden mee te maken.

We zijn niet de enigen op deze mooie zondag, die erop uit gaan. Er worden hele maaltijden uit kofferbakken getoverd.

Het huis staat er niet meer, maar de kluis is intact gebleven.

De vissersbootjes moeten wel door een stevige branding heen als ze de zee op gaan.

Ze hebben wel wat gevangen gelukkig.

Het politiestation met een inbeslaggenomen auto ziet er verlaten uit.

Schitterende doorkijkjes naar zee.

De nieuwe brug was wel nodig.

Die rode planten zijn een gekrulde soort van de Croton familie.

Er is een enorme diversiteit aan planten en bomen op dit eiland.

De Trinidadianen zijn dol op vogeltjes en er wordt ook druk in gehandeld.

De hele familie is ingeladen, ze gaan lekker naar het strand.

We hebben een oude bak gehuurd, waarmee we op en neer rijden tussen het appartement en de Nelly Rose. Die parkeren we dan onder een Catamaran lekker in de schaduw.

Er wordt weer geklust.

De nieuwe windvaan stuurinrichting wordt vast geplaatst. De I-pad wordt erbij gehouden ivm een app die erop zit : waterpas. Hij moet echt wel recht erop gezet worden.
Inmiddels kunnen we ook beginnen met andere klussen, daar het licht daarvoor op groen ging door de verzekering.

De schroef is er afgehaald.

In de regen wordt ze weer op de trailer gezet en naar de travellift gereden.

Daar wordt het roer eraf gehaald, nadat ze weer is opgetild.

Lang apparaat.

En nu naar de reparateur.

Raar gezicht, dat gat waar het roer hoort te zitten.

Ook hier zie je een gat, waardoorheen je de grond kunt zien. Daar hoort de schroef te zitten.

Zo zie je van onderen waar het roer heeft gezeten.

Nelly Rose zier er erg kaal uit met alleen de kiel aan de onderkant.