We manoeuvreren voorzichtig terug naar buiten langs ondiepe stukken en
plekken met zeegras.

Ongelofelijk helder water met schitterende kleur.

De vogels vliegen nog een poosje mee en zijn nieuwsgierig.

Hij vliegt voorbij, maar hij kijkt ons wel aan.

Hier kun je goed hun staartveren zien.

We varen door naar het volgende eiland: Round Island, dat absoluut
vierkant is. Het wordt ook wel Très Palmeras genoemd en het is duidelijk
waarom dat zo is.

We snorkelen naar de kant en ondertussen checkt Pim even het anker.
Dat blijkt bovenop een met zand bedekte rots te liggen. Dat vertrouwen
we niet, alhoewel we lang genoeg ketting hebben staan. Je wilt niet leuk op zo’n eilandje rondwandelen en dan ineens je boot af zien drijven richting zee.
We draaien dus maar weer om en blijven op de boot.

Nelly Rose in groen water

Pelikanen zitten te vissen op een uitstekend stukje van het eiland.
Verderop zie je de golven op het rif beuken.

Op weg naar onze volgende bestemming krijgen we een buitje over ons
heen. Het regent wel zó hard en de wind komt van achteren, dat we
alle luiken erin moeten doen. Pim blijft buiten onder de bimini en wordt
kledder, maar gelukkig is het niet koud hier.

Niet veel later is de lucht weer geheel opgeklaard en varen we rustig
verder alleen op het fokje.

De vlag van Bonaire in het want.

De kustwacht komt ons verwelkomen. Ze varen ons eerst tegemoet en
later achter ons aan.

Heel snel laten ze hun bijbootje te water en komen achter ons aan om
de papieren te checken.

Dankzij de hulp van Gerard van de Sylfer liggen we al snel aan
mooring. Je mag hier niet ankeren ivm het koraal waar je boven ligt en
wat een natuurpark is. We liggen precies op het randje tussen licht
en donkerblauw water. Bonaire is Diver’s Paradise en dus een grote
bron van inkomsten.
We gaan inklaren bij de douane en daarna lekker naar het boven het
water uitstekende terras van Karel’s Beach Bar.

Tegen vijven verzamelen alle nederlandse cruisers hier op vrijdagmiddag.
Toevallig zijn we allemaal van dezelfde lichting: 2012, een goed jaar!
De Sylfer, de Blabberopreis.nl en de Acapella. We hebben elkaar 2 jaar
2 jaar geleden ontmoet op de Vertrekkersdag, die het tijdschrift Zeilen
had georganiseerd op Loosdrecht.

Titel:

Vanaf de achterreling is de ‘Besto’tas, met daarin een zwemring, een drijvende zaklantaren en dit alles vastgezet met een lange lijn, doorgescheurd en de inhoud slepen we achter ons aan. De vogels denken dat we iets gevangen hebben en houden het goed in de gaten.

We halen hem binnen en nu ligt ie in een oude Ikea-tas in de bakskist.
Hopelijk kunnen we straks ergens weer zo’n ophangtas vinden, maar
dan moet ie wel van een betere kwaliteit zijn. Deze was niet bestand tegen
UV-licht.

Volgens onze navigatiekaart liggen we nu op het land. Leonie had
al gewaarschuwd, dat de kaart een afwijking zou hebben. We varen
nu met eyeball-navigation, zoals ze dat noemen: Gewoon Goed kijken.

Dit eiland is beroemd vanwege de enorme hoeveelheid vogels en dan
met name de Redfooted Boobies. ‘s Avonds komen ze allemaal in het
mangrovebos slapen. Goed kijken, deze witte heeft echt rode voeten.

Ze hebben een blauwe snuit/bek/snavel.

De spanwijdte is best groot.

Dit is een Fregatvogel, die echt even naar ons kijkt.

Dit is best een hoog mangrovebos en we liggen hier goed achter beschut.
Een heel eind verderop tegen het rif aan ligt een Catamaran, maar verder
zijn we alleen in het vogelparadijs.

Bij deze fregatvogel kun je goed zien hoe krom hun snavel is.

Niet makkelijk om ze te fotograferen.

Er hangen er nog steeds talloze vogels in de lucht op zoek naar een
laatste snack.

Conchschelpen zijn prachtig parelmoer aan de roze binnenkant. Ze werden hier veelvuldig gegeten, maar de voorraad raakt een beetje uitgeput.

De hond graaft een gat in het zand, gelukkig niet ín de tuin van deze
creatieve buurman, anders zou er nog een burenruzie kunnen ontstaan.

Leon, de visser, die ons later nog 2 kreeften kwam brengen. We hebben er een lekkere borrelhap van gemaakt, die we gezamenlijk met onze nieuwe buren hebben opgepeuzeld.

Leon heeft zijn eigen altaar met Maria.

Ook Leon is creatief met kunstwerken. Hij droogt en schildert haaien
en daarna nagelt ie ze aan palen.

Dit heeft ie van aangespoeld hout gefabriceerd en de meeuw maakt
het compleet.

Hij heeft ook een jonge tamme pelikaan. Die wordt echter regelmatig
door de honden getreiterd.

Het wordt door de pelikaan duidelijk niet op prijs gesteld.

De gootsteen van Leon mondt gewoon uit in een oude bak.

Je hoeft niet af te drogen. Je legt het gewoon op een paar oude
kreeftenkooien.

De (buiten) keuken.

De lokale vissersboten hebben een mooie lijn.

De 2 bergen vóór deze vissershut zijn conchs, die ze al hebben gegeten.

Dit is Noronqui, waar we een enkele nacht helemaal alleen voor anker liggen.

Het is nogal warm, 32 graden. We ritsen de zonnetent tussen de
bimini en de buiskap en zo hebben we tenminste een beetje schaduw.

Morgen gaan we weer verder varen.

We liggen nu op een prachtig plekje bij Isla Carenero.
Als we later op de dag naar het rif snorkelen, komen we een
klasje van 12 octopussen tegen, die verschillende groottes hebben.

Dit is de boot, die iedere woensdag met voorraden naar Gran Roque vaart.
Dat is een evenement, omdat er verder nooit iemand langs komt.

We gaan op dinghysafari naar de huisjes aan de oostkant van
het lange eiland. Het is net alsof je in een aquarium vaart.

Als we aankomen, wordt er door meerdere honden geblaft en komen
ze aanrennen vanuit deze vissershut.

Lange strengen aan elkaar geknoopt koraal dienen om schaduw te geven
en als versiering.

Als we het paadje aflopen naar de noordkant, lopen de honden gezellig
met ons mee.

Selfie

Pim speelt met de honden, die eindelijk weer eens worden uitgelaten en dat is toch weer heel wat anders dan de hele dag op jezelf rond zwerven.

Schier eindeloos strand.

En je hoeft het met niemand te delen.

De reiger zat rustig op het bootje te vissen, maar de hond zwemt
er resoluut op af om hem te verjagen, zodat ie opvliegt.

Als we naar een volgende hut lopen, zien we een keurig aangelegde
soort van tuin.

Alles wordt mooi omzoomd door grote conchschelpen.

Daar verderop ligt Nelly Rose

Het dorp van bovenaf

Dit is de andere kant, de Caraïbische zee

‘T is best een klim in die hitte, maar wel de moeite waard.

In de verte het vliegveld.

Lekker zonnebakken.

Een droger heb je hier niet nodig.

Kunst aan de muur.

Huiswerk of YouTube?

Er staat geen indicatie bij wie deze held is op het plein.

Op deze kaart zijn wij rechtsonderin Los Roques binnengevaren en
nu liggen we rechtsboven.

Hangplek

Deze mannen zijn volgens ons vast aan het indrinken voor
het grote huwelijksfeest vanavond.

Nog zo’n mooie herberg.

Deze zal ook wel niet goedkoop zijn.

Deze mannen wilden persé ook op de foto.

Tamme papegaai als huisdier.

Afscheid van El Gran Roque. Morgen varen we weer verder.

We zijn heen naar het strand geroeid, maar terug hebben we wind mee en laten we ons rustig naar de boot toedrijven.

Het leven is goed en we genieten ervan.

Even nog wat plaatjes van ons mooie huisje.

En nog maar eentje.

Pim heeft een mooie gele lijn gefabriceerd, waarmee we Klontje nu heel makkelijk aan de zijkant op kunnen hijsen. Dat is voornamelijk ivm diefstal, maar ook wordt ie dan vanonder minder snel groen van de algen.

‘s Avonds als bijna iedereen alweer door de kleine bootjes is opgehaald, komt deze boot nog wat rondjes om ons heen draaien met joelende kinderen achterop het opblaasding.
Als de stuurman dan ziet hoe Nelly Rose heen en weer geschud wordt door zijn golven, heft ie zijn handen omhoog in een gebaar van “Sorry, niet aan gedacht”

Er zitten 6 pelikanen lekker te zonnen op dit bootje.

Het is vandaag maandag en straks vind hier een huwelijk plaats. Het is mooi versierd voor deze feestelijke gelegenheid.

We komen langs de school en gluren even naar binnen.

Bij één van de 3 winkeltjes is Chavez vereeuwigd op de muur. Je kunt er trouwens geen verse spullen krijgen behalve eieren.

Hier gaan we naar toe. Deze vuurtoren is ongeveer 300 jaar oud. Ondanks dat het nog geen 11.00 uur is, is het al behoorlijk warm en veel beschutting van bomen zullen we niet krijgen.

We zijn nu halverwege en hebben goed zicht op het dorpje met ongeveer 1200 inwoners.

Heel erg in de verte zie je de Nelly Rose in de baai van Francisqui liggen.

Bij de lagunes groeien wel wat mangrovebosjes, maar verder is het dor en droog.
We maken ook nog een filmpje van het uitzicht rondom. Dat staat dan onder hoofdstuk Video.

Deze jonge pelikanen zijn geheel niet bang van mensen.

Deze man heeft de duik goed op de film staan.

Hanneke is iedere keer net te laat.

Het is hier goed toeven voor mensen, die van zand houden.

Wij begrijpen inmiddels heel goed waarom Leonie en Adam hun boek
www.vijftigtintenblauw.nl hebben genoemd. Dat is nog te bestellen en een
absolute aanrader.

Het is een ongelofelijk mooie plek en iedereen loopt zichtbaar te genieten. Wat zijn wij
toch een bofkonten!

Terwijl we ons drankje bestellen, lopen er overal hagedisjes langs onze voeten en eentje
probeert zelfs een hapje grote teen van Hanneke te nemen.

Hier kun je mooi zien hoe hun staart geschubd is.

Wat is het hier schitterend!

Sumi ( Japanse vader) sshudt een lekker drankje voor ons.

Caiparinha is volgens Adam wat we hier moeten drinken en dat doen we
dus ook. Ze zijn wel sterk en Hanneke waggelt behoorlijk daarna.

Wat een vakantieparadijs!

Veterbikini’s staan eigenlijk alleen mooi als je heel dun bent.

Ze hebben hier grote vissen gevangen. Het zal wel van een walvis zijn.

Niet aankomen!

Speciaal voor ons nichtje Luna

Deze hond vindt dat zijn baas harder moet lopen. Het is een jonge
vrolijke labrador-achtige, die de hele dag in zee aan het springen is.

De mannen verzamelen om 5 uur op het strand na het werk als
watertaxi of visser.

De ingang naar het kerkje is versierd met een leuk Mariabeeldje.

Lekker strand met de bootjes.

Als we teruggaan, wil de buitenboordmotor van de watertaxi het niet
meer doen, maar na enkele verwoede pogingen en een
kwartier later, springt ie gelukkig aan, zodat we toch
nog voor het donker thuis zijn.

De volgende dag gaan we naar het strandje vlakbij de boot.
Het water is heel ondiep en een prachtkleur. Hanneke laat Klontje uit.

De meeuwen komen op eten af, dat een jochie net in het water
heeft gegooid.

De pelikaan slikt een netgevangen visje door.

Er zijn een heleboel pelikanen hier.

We wandelen naar de oostkant, waar een hoop mensen snorkelen
tegen het rif aan.

De lagune, omzoomd door roze zand.

De regenwolkstraat, waar niets uitvalt.

We varen met een snelle watertaxi naar El Gran Roque vlak langs een rif. Je ziet de rotsen eronder. Schijnbaar wonen hier schildpadden en later zien we er ook eentje.

Het is ook een snelle jongen.

El Gran Roque heet zo niet voor niets. Het vliegveld is eigenlijk alleen een airstrip

Er staat wel een heuse verkeerstoren.

Als je aankomt, moet je wel tot je knieën te water. Hier is niemand, zoals in Haïti, die je even
op de rug neemt, zodat je droge voeten houdt, maar in dit heerlijk heldere water is dat geen probleem.

Er zijn hier alleen zandstraten met gezellige amandelbomen en zo. We hebben een paar kleine vrachtwagentjes gezien, die spullen van de postboot en het vliegveld kunnen bezorgen, maar eigenlijk gaat alles en iedereen te voet of met de boot.

Muurtjes worden opgeleukt, zodat het geheel een mooie indruk geeft.

Nog zo’n muur.

Het dorpsplein (Plaza) is wel betegeld, zodat er lekker gedanst kan worden. Er wordt ook een spelletje voetbal gespeeld.

Dit is een Posada, wat zoveel wil zeggen als een herberg. Er zijn er een stuk of 12 en sommigen zijn zeer luxe ingericht, zien we als we naar binnen gluren. Er is op een van de eilanden ook een resort gebouwd, maar de regering heeft dat stilgelegd. Ecotourisme was daarbij het sleutelwoord. De kleinschaligheid van de posada’s betekent dat een groter deel van de bevolking profiteert van het tourisme.

Het ziet er dankzij de vele vuilnisbakken schoon uit in tegenstelling tot veel andere eilanden. Er wordt hier zelfs gescheiden ingezameld.

De huizen zijn ware kunstwerkjes.

We gaan naar de plaatselijke Italiaan, die geen pizza serveert, daar er te weinig mensen zijn. Ineens komt er tot onzer verbazing ook een schildpad door de zaak heen lopen.

Hij heet Donatello en is naast de twee teckels gewoon hun huisdier. Het stikt hier van de honden trouwens; allemaal lijkend op labradors. Ze hebben zonder uitzondering allemaal hangoren.

De bomen zijn van onderen wit geschilderd. Wat de reden daarvan is, is ons niet duidelijk, maar het ziet er leuk uit.
commentaar webmaster: Dit wordt gedaan, om er voor te zorgen dat bacteriën en ongedierte de stam van de boom niet aantasten. Het wordt ook gedaan om te voorkomen dat bijvoorbeeld mieren de boom inklimmen.

Zonsondergang tijdens een nachtje doortrekken. Alsmaar verder westwaarts.

Prachtige kleuren om ons heen.

We liggen in de lagune van Los Roques. We voeren aan de zuidkant bij de vuurtoren van Sebastopol naar binnen. Er stonden best wat golven en als het dan ondieper wordt en smal door zo’n gat heen, lijkt het erger en spannend. Als je over die natuurlijke drempel (5 meter en wij steken 1.90) heen bent, wordt het water heel kalm en kun je weer ademhalen. We kregen als tip van andere cruisers (Blabberopreis), dat er bij het eerste mangrovebosje rechts, een mooie ankerplek is. (Wat een prachtige aanduiding trouwens) Heerlijk helemaal alleen hier. We hebben gesnorkeld en ons totaal verbaasd over de gigantische hoeveelheden kleine vissen hier.

Dat duurde maar een paar uur en toen kwam deze hele Armada vóór ons liggen.

Mooie streep rood bij het ondergaan van de zon.

Verderop aan de buitenkant van het rif ligt een wrak van een trawler.

We blijven hier een paar nachten lekker liggen. Welterusten.

Als het begint te schemeren, komen er honderden vogels een visje versnaperen. Ze maken
nauwelijks lawaai. Het is een schitterend gezicht.

De onderkant van de wolken zijn, als je goed kijkt, groen van kleur. Ze weerschijnen het water
in de lagune. Daar is het erg ondiep en kunnen wij niet komen.

We varen op de motor een uur of twee naar het Noorden en varen dan de hoefijzzervormige
baai van Francisqui in. De kleuren lijken uit de brochure te komen, maar het klopt echt!

Erg ondiep hier, mensen lopen hele stukken door het water. Erachter zie je hoe de golven op het rif beuken.

Er komt een joekel van een catamaran naast ons liggen. Dat is echt een compleet
appartement met aanverwante speakers met luide muziek

Op het smalle strand staan de parasollen, die vanochtend vroeg al werden opgezet om de
toeristen ( rijke Venezolanen) op te vangen. Ze worden met kleine bootjes vanuit het
hoofdeiland hier naartoe gebracht. ‘s Avonds wordt alles keurig opgeruimd en zie je er niets
meer van. Het is hier namelijk een Nationaal Natuur Park.

Op woensdag komt de grote boot met alle voorraden naar het hoofdeiland El Gran Roque
Er is zelfs een klein vliegveldje, waar 4x per dag deze 4 propellervliegtuigen aankomen vol
toeristen.

Er staat één strandtent, waar we nog wel eens zullen komen….