Snorkelaars met duikvlag.

Logo op de WC deur geknutseld.

Nog even tanken bij de Marina in St. Croix en dan zijn we eindelijk weg.

Lekker op weg.

Er ligt een best grote vliegende vis onder de gashandel.

Na 2 dagen komt er een egret aanvliegen. Die is serieus de weg kwijt en hoort hier helemaal niet. Het dichtstbijzijnde land is op dit moment 20-30 mijl naar het oosten. Je hoopt dan ook, dat zo’n vogel rap bakboord uit gaat, maar helaas is dat niet het geval.

Dit kleine vliegende visje kwam onder de buiskap doorgespoeld met een golf water.

Aan deze squall zijn we ontsnapt gelukkig. Verder geen hemelwater gehad.

Eindelijk weer 4 dolfijnen die om de boeg komen spelen en onder de boot doorzwemmen.

De zeilen staan er mooi bij en het vlaggetje van St. Lucia hangt in het want met daaronder de gele inklaarvlag.

We moeten klussen. We hebben ergens een lek. Er druppelt gestaag zoet water de kelder in. Dat is een ondiepe ruimte net onder de trap waar we vooral blikjes in bewaren. Dat is heel lang goed gegaan, maar nu staat er teveel en te vaak water in, zoet water.

Achteraf pakken we het verkeerd aan. We werken van achteren naar voren. De bakskisten worden leeggehaald en nagekeken. In de stuurboord bakskist zitten de leidingen naar de buitendouche. Daar hebben we eerder al eens een probleempje mee gehad. We proppen de logeerkamer vol met de spullen die er uit komen. Er staat wel een heel klein beetje water op de bodem, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Het moet iets anders zijn.

Het water komt uit een gaatje langs de trap aan de kant van de ‘schuur’. Dat was ooit een deftige kajuit, waar je met zijn tweeën kon slapen, maar dat is nu een berging. Onder de kooi in de schuur zit de boiler. We zien daarin een van de potentiële schuldigen van de problemen. We halen de schuur leeg.

De kussens uit de schuur gaan naar buiten. Gelukkig onder de buiskap, want er kwam weer zo’n stortbuitje.

Om de plank onder de kooi los te kunnen maken, moeten we de kastjes die Job ooit voor ons heeft gemaakt eruit halen. Supervakman Job had reeds voorzien, dat dit nodig zou kunnen zijn en het is relatief eenvoudig.

De kelder ( mm…beetje groot woord) is nu even droog, maar langzaam begint het weer te druppelen. Waar komt het vandaan?

Alle slangen worden nagekeken, van de boiler, naar de boiler; we kunnen niets vinden en de ruimte lijkt droog. Het moet ergens anders vandaan komen. We besluiten de bende weer in elkaar te zetten.

Hier worden de kiepkastjes weer teruggeplaatst. Wederom een blijk van het vakmanschap van Job. Ze glijden als vanzelf op hun plaats en zitten er zo weer in.
We volgen nu het water vanuit de kelder en halen nog twee vloerdelen eruit. We hadden op iets heel anders gerekend, maar op deze manier bewijzen we toch #$£¥\\!%++++, dat het water wel degelijk onder de kooi van de schuur vandaan komt.
We zijn nu minstens 5 uur aan het klussen en we besluiten, dat het waarschijnlijk een lekkende slang zal zijn. Maarten, een andere vakman die ons met raad en daad heeft bijgestaan bij het klaarmaken van de boot voor het vertrek, adviseerde ons toen, dat waterslangen vroeg of laat vervangen zouden moeten worden. De boot was toen al 12 jaar oud. We hadden toen toch het hele interieur eruit liggen en het leek een mooi moment om dat soort problemen voor te blijven. We hebben alle waterslangen naar voren toe daarom vervangen. Aan de slangen naar de buitendouche zijn we toen niet meer toegekomen. Die liggen langs de uitlaat en worden waarschijnlijk best wel wat warm gehouden. Bij de eerstvolgende gelegenheid gaan we de hele bende weer uitbouwen en in ieder geval die slangen vervangen….
Met dit soort dingen krijgen cruisers ook regelmatig te maken. Alles overhoop halen en weer opruimen is een standaardoperatie. We leggen uiteindelijk 2 dweilen in de kelder en halen de blikjes, die kunnen roesten weg. Alleen Cola en Bier in aluminium blikjes en wat plastic dingen mogen blijven, die roesten niet.
We besluiten de dag met een tocht naar de supermarkt om de laatste inkopen in een Amerikaanse winkel te doen en ploffen na het eten en natuurlijk het opruimen van 5 boodschappentassen, uitgeput op de bank neer. Morgen na de lunch gaan we weer vertrekken. Het plan is om naar het zuiden te gaan waar de wind ons brengt, maar wel zo oostelijk mogelijk……

Deze 2 boten van de Coastguard zijn uren aan het trainen en houden dinghy’s aan om te kijken of ze wel genoeg reddingsvesten bij zich hebben. Wij durven niet naar de kant, aangezien bij ons de boel niet klopt, sinds het ontplofte vest.
Als ze weer weg zijn, gaan we diesel halen in de jerrycans en klaren vast uit bij de douane. Nu moeten we binnen 48 uur weg zijn. Echter niemand gaat dat hier controleren. Het weer is nog steeds onstabiel en we kijken morgen wel hoe het het er dan uitziet.
Steve en Sheryl zijn vanmorgen naar Buck Island vertrokken. Wij hebben daar geen permit voor aangevraagd, daar we vorig jaar al geweest zijn.

Gisteren heeft het de hele dag geregend. Het kwam met bakken uit de hemel en het onweerde vrijwel de hele dag. Je kunt op de foto zien hoe hoog het water in de dinghy, Klontje, kwam te staan. Er stond zelfs zoveel water in, dat de tas, die onder het bankje hangt in het water hing. Daar zitten de – hier verplichte – automatisch opblaasbare reddingsvesten in. Die blazen automatisch op als een pilletje in het opblaas mechanisme nat wordt, en dat werd het. Eén van de reddingsvesten, nog in de tas onder het bankje, blies zichzelf op. Gelukkig zonder verdere schade, maar we zullen een nieuw gaspatroon en zo’n pilletje moeten aanschaffen.
Pim heeft zeker 500 liter water uit de bijboot gehoosd en gepompt.
Na deze ochtend gymnastiek heeft Pim een ‘Full English Breakfast’ gemaakt waarvoor we Steve en Sheryl hadden uitgenodigd. ‘s Avonds hebben we aan boord van de Emma Louise lekkere curry gegeten. Eén met kip en een andere met garnalen. Een goede zondag na een verzopen zaterdag.

Borrelen aan boord van Emma Louise met uitzicht op Nelly Rose en de ondergaande zon. Het is een van de vele mooie dingen die wij meemaken. We beseffen wat een bofkonten we zijn.

Als je naar de andere kant kijkt is het ook prachtig.

De Chicken Curry is zalig.

We gaan voor de verjaardag van Sheryl uit eten bij onze favoriete kroeg aan de boardwalk : Angry Nates.

We doen de volgende ochtend nog wat laatste boodschappen en koken vast voor 2 dagen daar we morgenochtend willen vertrekken. Het regent de hele middag en dan begint het te onweren en pas daarna steekt de wind op. Gevolg is dat er wat deining staat en we wiebelend in slaap zullen vallen.
De achterburen zijn overigens nog een tandje groter dan we dachten. Het is een Gunboat 66 (www.gunboat.com/launched/gunboat-66).

Dit is genomen vlak na het onweer als het weer een beetje op begint te klaren.
Eigenlijk wilden we vandaag weer verdergaan, maar vannacht passerde de eerste in een serie buien waar veel water en bij vlagen ook veel wind uit komt. Daar hebben we geen zin in. We wachten in ieder geval tot maandag en dan bekijken we het opnieuw.

De grote catamaran, een Gunboat 48, heeft allerlei luxe speeltjes aan boord. Ze hebben een wasmachine, zodat de boot er gisteren uitzag als een waslijn. Voor in de romp hebben ze een reuze berging, waar gewoon echte grote mensen fietsen in passen. Niet van die dingen met mini wieltjes. De dinghy is groot genoeg om die fietsen naar de kant te vervoeren. Terug aan boord laten ze de fietsen gewoon op het net dat de voorste twee rompen verbind liggen. Vandaar dat we konden zien, dat ze die fietsen aan boord hebben.
Ben benieuwd hoe lang die meegaan met al dat zoute water. Hoewel, het zullen wel carbon fiber fietsen zijn.

Het is weer leuk om door de mooie straatjes te wandelen. Gezellige kleuren en mooie bogen.

Dit is geen gouden regen, maar wat het dan wel is?

Christiansted is echt een mooie stad.

Er ligt een overleden tarpon op de bodem. We zien tijdens het duiken en snorkelen eigenlijk zelden zulke lijken. Je ziet hier waarom. De kleine visjes vreten hem tot op de graat leeg.

De grote jongens interesseert het niet zo kennelijk. Ze eten zichzelf waarschijnlijk niet graag. Deze tarpons zijn bijna een meter lang en sommigen nog langer.

Als we met Sheryl en Steve op een terras aan de boardwalk zitten, loopt deze meneer langs met zijn huisdier in zijn armen : een kleine Iguana.
Steve vertelt dat ze vandaag een zwemmende Iguana tegenkwamen op hun rit naar de stad. Ze legden meteen hun dinghy stil om het beest te fotograferen. Dat probeerde vervolgens om in hun dinghy te klauteren. Ze hebben er zelfs een foto van kunnen maken. We weten niet of wij dat wel zo leuk zouden vinden. Ze hebben klauwen met hele lange scherpe punten en de dinghy is maar van een dun laagje PVC.

Inmiddels zijn we aangekomen op een voor ons vertrouwde plek. We waren hier vorig jaar april ook , maar toen op weg naar het noorden.

Vroeg in de ochtend werden we verrast door een merkwaardig schouwspel. Eerst dachten we dat er een school grote vissen aan het spelen waren, maar nadat we nog eens goed keken, bleken het mensen te zijn. Een heleboel mensen die op een onbegrijpelijke afstand van de kant hard aan het zwemmen waren; niet een of twee, maar honderden. Toen we gingen inklaren hoorden we bij de CBP (Custom Border Patrol), die hier vriendelijk en efficiënt zijn, dat er dit weekend hier een Iron Man Triathlon gehouden wordt. In plaats van hun energie te sparen, gingen de mensen het parcours verkennen en zwommen ze de hele afstand vast een keertje, maar dan op hun gemak.

De hele stad staat in het teken van dit evenement. Pim heeft een vriendje die deze Iron Man drie keer heeft volbracht. Het is een van zijn favoriete triathlons. Het is een kleine stad, dus valt de grote groep atleten behoorlijk op. Het heeft iets onwerkelijks, zo’n verzameling mensen met een lichaamsvet percentage dat waarschijnlijk onder de 15% ligt. Het lijkt op een uitgehongerde bende. Alle restaurants bieden pasta specials aan in de hoop nog wat vlees op de knoken te kunnen kweken.
Er wordt van alles georganiseerd. Overal staan bands opgesteld, die meteen na zonsondergang losbarsten. Bovendien is er een hardloopwedstrijd voor kinderen georganiseerd. Zeker vooraan gaat het er daarbij heel fanatiek aan toe. Twee jonge mannen lopen het vuur uit hun Nikes in een poging om een uiterst snelle jonge dame achter zich te houden. Aan de staart van het veld gaat het er gemoedelijker aan toe en hollen kinderen, die volgens ons net hebben leren lopen, aan de hand van pappa’s en mamma’s voor de eer.

De finish is in het parkje bij het oude Deense Fort. Daarvandaan gaat iedereen weer het feestgedruis in, dat wel niet al te lang zal duren, want de atleten heb hun rust hard nodig. Wij zijn ook nog best wel moe van de reis en houden het vroeg voor gezien.

De volgende ochtend bakt Pim een prachtig brood (Koopmans mix). We willen maandag pas naar de winkel. Dat ruikt altijd heerlijk aan boord.

Het is een beetje buiig en we doen om de 5 min. alle luiken open en dan alles weer dicht.
Achter ons ligt een grote catamaran, een Gunboat 48, voor anker. Alles gemaakt van carbon fibre en kost een stevige stuiver. Zo’n apparaat zeilt rondjes om Nelly Rose. Da’s jammer, want dan ben je overal eerder en zit je dus minder op zee. Bovendien, als je twee keer zo hard vaart, dan moet je ook twee keer zo vaak aan dek om te kijken of alles goed gaat. Wij kunnen hazenslaapjes maken van 15-20 minuten. Met zo’n boot moet je eigenlijk continue op wacht staan. Zo houden we enige jaloezie onzerzijds geheel in de greep.

De zwemtrap hangt permanent naar beneden, als we hier voor anker liggen. Het is best wel warm en we duiken gemiddeld drie tot vier keer per dag overboord om even lekker af te koelen. De laatste keer net voor het slapen gaan in het pikkedonker.
We worden vandaag, na ruim drie maanden, weer herenigd met onze Engelse vrienden Steve en Sheryl van de Emma Louise. We hadden hen voor het laatst gezien in Cienfuegos, toen wij naar Nederland vertrokken. Het was een heel gezellig weerzien en we hebben bij een goede borrel onze ervaringen over dezelfde route uitgewisseld. Grappig hoe we de dingen verschillend beleven, maar we zijn het er over eens, Cuba is de favoriet.
We moeten hier nog een paar dagen blijven. De Mac van Pim begon kuren te vertonen en er is hier een Apple centrum. We hebben er alle vertrouwen in , dat ze dat op kunnen lossen. Ook de iPad heeft aandacht nodig. De batterij wordt snoeiheet. Dat kan zo erg worden, dat hij gaat vervormen en dan gaat het hele ding naar de barrebiezen.
Voor mensen, die foto’s van St. Croix willen zien, verwijs ik naar het archief aan de rechterkant : 21 March 2013.
Heel leuk historisch Deens historisch stadje.