Kijk, je doet een oproep aan de lezers om via het gastenboek te laten weten dat je het leuk zou vinden om iets meer over de lezers te weten te komen. Daar is op het gastenboek een heel klein beetje op gereageerd, dat vonden we echt leuk, maar de reactie van Paul was nog leuker. Hij kwam gewoon even langs!

Een van de lezers van ons blog, Paul komt op bezoek tijdens zijn vakantie in Key West. Hij had gelezen dat we hier waren en nam contact op. We ontmoeten hem en een vriend bij de Schooner’s Warf.

Zie je wel, hij bestaat echt. Hij heeft het rijden door de sneeuw aan de hulp santas overgedragen, terwijl hij zelf ondergedoken is tussen de vele verklede kerstmannen die door Key West rondlopen.

We gaan met Paul en zijn maat bij Frank’s magische show kijken. Frank heeft – net als wij – grote moeite met de toch wel bijzondere Groningse naam van de maat van Paul en doopt hem Lewis. Dat houden wij er verder ook maar in.

De een na laatste dag in de V.S. wordt besteed aan laatste boodschappen doen, oliefilters halen en baseballen voor de kinderen in Cuba straks. Dit huis heeft een leuk hekwerk met ananassen erin gesneden.

We drinken een kopje koffie bij de Coffeeshop ( alleen koffie hoor) van een nederlander, die hier al 15 jaar woont. Ineens komt er dit vogeltje op de leuning van de stoel zitten.

Dit is een zoekplaatje. Er zit een felgroengekleurde iguana in de boom.

Met behulp van Jeff installeren we de nieuwe buitenspeaker voor de marifoon. Later haalt hij Rachel op en eten we een door Pim heerlijk bereidde vis; een grouper. De avond wordt afgesloten met een goed glas Duke de Alba en een mooie sigaar.

Paul komt met Lewis nog even goedendag zeggen. Hij is vandaag jarig en krijgt deze jetski-rit cadeau van de maatschappij op voorwaarde dat hij zijn ID bij zich heeft. De mannen hebben het naar hun zin.

We genieten nog even van de ‘makkelijke’ sociale interactie op Key West. Hier kunnen we nog in het Engels converseren en het is een maatschappij waar we ons nauwelijks voor hoeven aan te passen. Dat wordt heel anders zometeen. We moeten proberen het roestige Spaans tot leven te brengen en andere muntsoorten, welvaartsniveau, inkopen en zelfs de communicatie met thuis en het blog wordt helemaal anders. Wat zijn we gewend geraakt aan dat voortdurend beschikbare internet. Straks kunnen we wel verhalen plaatsen, maar foto’s plaatsen, zal zeldzaam worden.

We zijn uitgenodigd voor een heerlijke stew bij de buren samen met hun buren Patrick en Trish. Patrick had een mooie Spaanse film over Cuba voor ons. Een road movie, die veel van het land en de sfeer als voorproefje laat zien.

De volgende dag maken we een uitgebreide wandeling door Key West op weg naar de Blue Heaven voor het ontbijt. Dit is een Conch-cruiser.

Souvenirkarretje met conchshells. De mensen die hier zijn geboren noemen zichzelf Conchs. Daar zijn er nog maar heel weinig van. Na 7 jaar verblijf hier kun je FreshWaterConch worden, maar nooit een echte Conch.

Mensen rijden op de eilanden maar hele kleine stukjes. Hoewel je met de auto van hier naar het vasteland kunt rijden over de vele bruggen van highway one, doet een echte Conch dat zelden. Dat maakt het mogelijk om de auto een eigen gezicht te geven en er een ‘Conch-cruiser’ van te maken. Deze wordt nog echt gebruikt voor lokaal verkeer.

Deze is echter onderdeel geworden van een restaurant.

Dit is de CurryMansion Inn van Meneer Al Amsterdam.

Banyantree, die worden heel erg groot. De ‘wortels’ die van de takken naar beneden groeien, gedijen alleen in een supervochtig klimaat, zoals ze dat hier hebben. Het is het gevolg van zaadjes, die in de uitwerpselen van vogels zitten en die aan de lucht ontkiemen en naar beneden wortel schieten.

Dit is voor ons echt het einde van de U.S.A. Weer een bijzondere mijlpaal.

Kapok boom.

Met de uitleg. Vroeger werden zwemvesten met kapok gevuld.

Door de hele stad lopen kippen en hanen. Het is het Trademark hier.

We gaan ontbijten bij een restaurant, dat ons werd aangeraden als een “Must Do”.

Dit is een bijzondere Smiley. Eggs Benedicte met lobster of met pink shrimp als ontbijt in “The Blue Heaven”. Beroemd vanwege de kippen die hier rondlopen en vliegen.

Er rijden veel treintjes rond.

Het plaatselijke theater in suikerzoete kleuren. Het lijkt wel een hindutempel.

De kerk

In dit pand zitten 3 kroegen. Op de begane grond zit de Bull en op de eerste verdieping zit de Whistle, maar op de bovenste verdieping zit de “Garden of Eden” en dat is een nogal ongebruikelijke kroeg.

Hier is kleding namelijk Optional!

Links gewoon een echte kerstboom op het voordek van een boot en rechts alle pelikanen op palen.

Oei, we zijn blij dat ons Klontje er beter uitziet.

Altijd moeilijk om een plekje te bemachtigen aan het dinghydock, ook al moet je er voor betalen.

Er staat een man vis te fileren op een steiger. De pelikanen wachten rustig af of er toevallig wat valt, terwijl onder hen grote vissen (tarpins) het zelfde doen.

Yeah! Vangen!

En dan vechten om het laatste stukje.

Lekker!

Kerstboom, gemaakt van kreeftenkooien. Die zien er hier heel anders uit dan in Maine, van hout.

Dit is het einde van de U.S.A., hiervandaan kun je naar de hele wereld.

Voorproefje van Cuba?

Mooie toeristenschoeners liggen klaar voor de cruiseshippers.

Dit keer een kerstboom van vissersboeitjes.

Je kunt hier allerlei soorten vis vangen.

Boom, waar veel andere struiken in groeien.

We zijn aan boord in kerststemming. Waarschijnlijk varen we maandagavond naar Cuba, zodat we daar op kerstavond aankomen. Hoe het daar verder gaat met dit blog weten we nog niet. Internet is daar zeldzaam. We kunnen wel verhalen plaatsen via de satelliet telefoon, maar foto’s zal een stuk zeldzamer en moeilijker worden.

Wishing you a Merry Christmas and a happy, healthy and prosperous 2014.

Rachel en Jeff hebben een klein zeilbootje gekocht en Rachel zeilt voor het allereerst in haar eentje en dan ook nog een enorme bui tegemoet. Ze haalt het net om vóór de bui bij de ‘Aurora’ aan te komen.

Jeff helpt met het geven van een grote beurt aan de motor. Hele dag in duizend bochten gewrongen onderin.
Ook de elektrische probleempjes zijn inmiddels opgelost. De Tricolore bovenin de mast doet het weer.

Op de trimaran die naast ons voor anker ligt, woont iemand met een wel heel bijzondere hond. Hij gaat blaffen als er een dolfijn in de buurt is. Dat is makkelijk, dan hoef je bij het geblaf maar naar boven te gaan en ja hoor, altijd raak! Een normale hond is gespitst op konijnen, maar een boordhond op dolfijnen. Het moet niet gekker worden. Het zijn overigens haven dolfijnen en die zijn lang niet zo speels als hun familie die de open zee bewonen.

Deze houten kerstboom met bijbehorende mini-kerststal ging al met Leonie en Adam mee op hun wereldreis met de www.elenaopreis.nl. (Je kunt hun boek “Vijftig tinten Blauw” op die site nog bestellen)

Van Naomi kregen we cadeautjes om in de kerstsok te stoppen, veel dank!

De kerstboom is iets groter dan de keukenrol die erachter staat, maar geeft veel sfeer. ‘Es weihnachtet sehr” zoals een vriendin van ons altijd roept.

Van Jeff, die bij WestMarine werkt, kregen we deze lampjes cadeau. Ze zijn 12 volt en gebruiken maar 2 Ampère.
Ondertussen waait het hier nogal en hebben we zelfs niet gezwommen vandaag vanwege de klotsgolven.
De volgende dagen gaan we ons goed voorbereiden op onze trip naar Cuba. We moeten hier uitklaren bij de Coast Guard en een permit halen om weg te kunnen gaan. Dit land is nl. officieel nog steeds in oorlog met Cuba.

Dit is een beetje oud nieuws, maar voor het eerst liet WordPress ons geheel in de kou staan. Nadat we allebei onze bijdrage hadden geleverd en probeerden de blog te plaatsen bleven er maar een paar regels van over. Dat leidde tot interessant en vernieuwend taalgebruik. Het geeft ons wel een kans om nog even iets anders aan de orde te stellen. We hoorden van onze webmaster, dat we inmiddels meer dan 100.000 ‘hits’ op ons blog hebben gehad. Daar zijn veel zoekmachines bij, maar het suggereert toch, dat er een paar honderd mensen ons blog redelijk regelmatig bekijken. We zouden het best wel leuk vinden om daar via het ‘Gastenboek’ wat meer over te horen. Dus, vreemde, vriend of bekende, laat eens wat van je horen?

Het is 14 december en dat is feest in huize Tiddens. Wij zijn 39 jaar getrouwd en Leonie onze dochter viert haar 37e verjaardag. We vieren dat net als vorig jaar, ver van elkaar verwijderd, maar dankzij Skype en FaceTime kunnen we er toch iets moois van maken!

We gaan samen met Jeff en Rachel met het licht van de laatste zonnestralen naar de kant om alles te vieren. Key West is een ideale plaats om te gaan stappen en Jeff en Rachel, die hier jarenlang hebben gewoond, kennen uitermate goed de weg.

Nelly Rose ligt er prachtig bij.

39 jaar is best wel veel jaren, maar we hebben het nog steeds goed!

We gaan eerst naar de door de ‘Schooner’s Warf’. Dat is een belangrijke kroeg aan de boardwalk, waar vandaan meerdere malen per jaar verschillende happenings worden georganiseerd. Vanavond is dat de ‘verlichte bootparade’. In de kroeg speelt de ‘Steel your Heart’ band. Het zijn kinderen van de plaatselijke lagere school hier. Goed voor de sfeer, minder goed voor de oren.
In het hoofdmenu onder Video kun je een filmpje zien van een van de boten, die meedeed met de verlichte boot parade.

Middenin de kroeg staat dit sigaren stalletje, waar de sigaren ter plekke worden gerold. Vroeger was er in Key West een belangrijke sigaren industrie, op basis van de Cubaanse tabak. Die is echter door het embargo van 1961 ter ziele gegaan.

Aan het plafond hangen verscheidene kleine bootjes als herinnering aan een ander jaarlijks evenement; de Minimal Race. De deelnemers krijgen een stuk hechthout, twee balken van 5×10, een rol ducttape en tie ribs. Daarmee moeten de deelnemers een boot bouwen. Ze mogen zoveel verf gebruiken als ze willen, zodat sommigen de verf zelfs structureel proberen te gebruiken. De boten moeten in staat zijn om een vast parcours af te leggen. Er zijn prijzen voor de boot die het snelst het parcours aflegt en voor de meest creatieve schepping. Er zijn hele mooie creaties bij en ook hele ranke snelle skifs.

De verlichte bootparade begint met een grote draak die de lengte van het hele dek van schoener beslaat.

Wij vonden het Monster van Loch Ness het meest creatief. Het zijn 3 kleine bootjes.

Deze grote bril kreeg Hanneke opgezet door Sammy, een neger, die kennelijk graag naar de sportschool gaat en met de bedrukking op zijn T-shirt ( ‘don’t be afraid of the dark’) veel succes bij de blanke dames heeft. We stonden met Sammy naar Frank te kijken

Frank is een uitermate vaardige Goochelaar, die direct onder je neus allerlei kunsten uithaalt met speelkaarten. Voordat hij met zijn show begin, stopte hij eerst twee biljetten van $50 en $20 in zijn glazen fooienpot, teneinde duidelijkheid te geven over zijn verwachtingspatroon. We vielen van de ene verbazing in de andere en moesten ondertussen ook hard lachen.

Het ziet er feestelijk uit in de haven.

We lopen een eindje verder door de met kerstlichtjes versierde straten.

Deze winkel is geheel versierd als Ginger-bread-house.

Een sloppy kiss vóór Sloppy Joe, de naam van de kroeg, die werd gefrequenteerd door Ernest Hemingway. Dit is niet de echte Sloppy Joe, die heet tegenwoordig Captain Tony’s saloon ( the original Sloppy Joe from 1933-1937).

Bij Captain Tony’s saloon ( the original Sloppy Joe from 1933-1937) hangt een grote grouper aan de gevel. Als je een muntje in de bek van de vis gooit, krijg je een jaar lang geluk. Je mag het 3 x proberen. Wij hebben het geprobeerd, maar we zullen moeten blijven werken voor ons geluk.

We zijn inmiddels in de beste sigarenwinkel van Key West belandt met leren banken en er mag gewoon gerookt worden.

Jeff en Pim zoeken een mooie uit.

Er staat ook een mooie schaaktafel met bijbehorende sta-asbak.

Zoals menigeen vanavond heeft ook Jeff een Santa hoed op. Om zijn nek heeft hij een ketting met krabben-scharen, zodat hij Santa Claws is. Rachel heet hier Starboard Sarah, omdat ze altijd gelijk heeft . (she’s always right).

Na de sigaren gaan we nog naar de Green Parrot, waar een super rockband speelt. Daarna hebben we grote behoefte aan een punt pizza en op weg terug naar de boot komt Hanneke deze geveerde vriend nog tegen.
Je komt in Key West vogels van allerlei pluimage tegen. Heel kleurrijke figuren van alle leeftijden. Zoals Jeff vertelt en die komt hier vandaan, je kunt aan de buitenkant zien wat voor soort mensen het zijn. Er wordt niets verborgen achter keurige kledij of kapsels. What you see is what you get. We vinden het leuk.

Note van de webmaster. De website heeft inmiddels meer dan 100.000 hits. Natuurlijk zitten daar zoekmachines bij maar ook vooral een heel trouwe schare bezoekers die dagelijks even langskomen. Dat is toch fijn. Ik zou zeggen: In Cuba een keer een sigaar opsteken.

We gaan weer cruisen. Het was een beetje een merkwaardige maand. We waren met hele andere dingen bezig. Natuurlijk hebben we genoten van de uitjes naar de Miami Dolphins en de Miami Heat. Hanneke van haar reis met een terugweg vol hindernissen naar het huwelijk van haar nichtje in Californië, waar ze ook haar broer weer eens zag. Pim ondertussen in een heus huis in Miami om te werken aan de vertaling naar het Engels van zijn boek de Macht van Tien, dat in januari in productie gaat. ‘s Avonds gewoon televisie kijken naar de tv-serie Scandal, die kennelijk in Nederland nog niet te zien is. Inkopen bij een soort Makro, de Costco, waardoor we nu niet meer kunnen slapen in de zeekooi, omdat die vol ligt met van alles veel. Dat kan ons in de eerste maanden in Cuba alleen maar gaan helpen. Helemaal niks mis mee met dat landleven, maar nu moeten we toch maar weer eens verder.
We varen eerst in één keer naar Key West, onze laatste stop in de Verenigde Staten.

Het is prachtig weer en we zijn blij om weer op zee te zitten. We kunnen meteen zeilen hijsen en gaan 7,5 knoop. Er zijn in het begin nog wel wat vierkante golven, omdat de oostenwind het uitstromende water van de New River en het getij tegenkomt.

We varen weer dicht onder de kant om de golfstroom te ontlopen. Tot 25 meter diepte valt het met de tegenstroom wel mee, maar zodra het dieper wordt, heb je voor je het weet 1-2 knoop stroom tegen. We zien Miami vrijwel meteen al liggen.

Miami

Vuurtorens zien er anders uit hier.

We zitten eindelijk weer met T-shirts aan; de temperatuur is 28 graden. Als we ‘s nachts wacht lopen kunnen we zonder grote verkleedpartijen vanuit het bed meteen aan het werk; heerlijk.

Onze Amerikaanse courtesyflag is helemaal vergaan. Normaal gesproken zouden we het niet meer hoffelijk vinden om deze vlag te laten staan, maar dit is ons stille bezwaar tegen het volledig gebrek aan respect voor onze nationale driekleur. Die wordt bedrukt met grote letters OPEN in de witte baan om te laten zien dat een winkel niet gesloten is. Het wordt tijd om dit land achter ons te laten.

Allerlei soorten wolken met op de achtergrond dreigende buien, maar hier schapenwolkjes.

Dit is het soort dia’s, waar we vroeger na de vakantie urenlang naar moesten kijken. Dia’s waarbij de toelichting altijd ging over wat er nėt niet op de foto te zien was. Hier stonden de meters even allemaal op de zelfde stand: 2 sec. vóór de foto gingen we 6.9 knoop en ook over de grond, dus geen stroom en het was 6.9 m. diep. Voordat je dan die camera in de hand hebt, is dat moment natuurlijk weer verdwenen. Het wordt vroeg donker, maar er is ruim een halve maan en we blijven de hele tocht lichten van de kust zien.
We schrikken bij het wisselen van de wacht om 03.00 uur nog wel van een hoog baken, waar we op 50 m. langs varen. Je weet natuurlijk wel dat het er staat, maar niet dat het niet verlicht zou zijn. Lampje kapot zeker.

Het eerste deel in het duister varen we nog buiten het rif, omdat er daarbinnen een paar krappe passages zijn, waar we in het donker absoluut geen zin in hebben, maar zodra we die voorbij zijn, duiken we achter het rif. Daar heb je wel de wind, maar vrijwel geen golven, de stroom helpt ons af en toe zelfs mee. Zoals de mensen uit de Keys ons al verteld hadden, het is een joy-ride. Het gaat heerlijk. De Keys zijn een rijtje lage eilanden – er zijn er 800 in totaal – die met een hele serie bruggen allemaal met elkaar verbonden zijn. Een aantal zijn bewoond met kleine dorpjes. Key Largo, Marathon en Key West zijn de wat grotere plaatsen.

Rare vuurtoren bij Key West.

We varen het kanaal naar de stad in en zien meteen al het vertier voor de toeristen; aan een ballon de lucht in, voortgetrokken door een raceboot.

Op de toeristen-catamaran zitten allemaal hekken om te zorgen dat niemand overboord valt.

Het achterste schip is de Majesty of the Seas, ook van de maatschappij waar Naomi voor werkt. Dit is een van hun kleinere schepen.

Er kunnen aan de voorkant toch nog boten de haven uit varen.

Het gaat niet goed met deze dinghy. We zijn vlakbij onze ankerplaats in de buurt van de ‘Aurora’ van Jeff en Rachel. Er liggen meer van dit soort wrakke projecten hier te vergaan. Bovendien is dit voor veel Cubaanse vluchtelingen de eerste plek waar ze in het beloofde land aankomen. Dat gaat volgens het principe wet feet/dry feet. Als ze met beide voeten boven de vloedlijn staan, dan hebben ze droge voeten en mogen ze blijven. Staan ze nog tot hun enkels in het water, dan worden ze met ongekende regelvastheid weer ingepakt en teruggebracht naar Cuba.

Nelly Rose ligt bij de blauwe stip.

Enkele schoeners uit Maine brengen hun winterseizoen hier door. Ze doen sunset-tours. Welterusten.

Op mijn wandeling door de buurt kom ik meerdere van dit soort bordjes tegen. Ik weet niet of ze dan meteen met een pistool klaar staan, maar dat proberen we maar even niet. De kerstlichtjes liggen op een soort kristallen, ziet er s’avonds vast leuk uit.

Dit huis is meer mexicaans. De lange cactus moet minstens 50 jaar oud zijn vóór hij zijstronken krijgt.

Deze vriendelijke meneer is kerstballen in zijn tuin aan het ophangen. Dit is natuurlijk wel zijn tweede huis.

Het huwelijk was een prachtig gebeuren en enorm leuk om erbij geweest te kunnen zijn. De poppetjes bovenop de meringuetaart lijken ook echt op het bruidspaar.

Het kersverse echtpaar doet zijn eerste dansje!
Het blijft ondanks de voorspellingen gelukkig droog. De volgende dag doe ik nog wat sightseeing, waarvan alle foto’s door een foute druk op de knop helaas verdwenen zijn. Madeleine en ik zijn de bergen ingereden, waarvandaan we een prachtig uitzicht op de woestijn en Palm Springs hadden. Ook hebben we de Botanical Gardens bezocht met een onwaarschijnlijke diversiteit aan cactussen. En last but not least gingen we naar een indianenreservaat, waar we een Canyon ingelopen zijn. Het leek wel of we in een film meespeelden. Een snelstromend riviertje met aan beide kanten 3 meter groen in de vorm van palmbomen en wat struiken. Daarnaast meteen hoge mooigekleurde en gevormde rotsen; steil omhoog.


Op weg naar het vliegveld van Ontario komen we langs hele grote windmolenparken. Tja, de airco’s moeten wel blijven draaien natuurlijk.

Er zijn hier sporen van dinosaurussen gevonden; reden genoeg dus om een standbeeld neer te zetten. Het waait flink hard.


De sneeuwgrens ligt erg laag. Dat is ongebruikelijk hier.


Melanie en Chase brachten me weg : Thank you!


Op de dag van vertrek blijkt dat mijn vluchten via Dallas naar Miami zijn geannuleerd wegens sneeuw op de runway in Dallas. Ook dat gebeurt maar zelden. Het materiaal om dat op te ruimen moet ergens anders vandaan komen, want er is daar nooit sneeuw. De eerstvolgende vlucht gaat pas over 3 dagen, dus besluit ik via LA te vliegen. Dat is hier maar een uurtje rijden vandaan, maar hoe kom je daar? Een auto huren is voor mij geen optie, daar ik in het enorme verkeersstelsel van LA beslist de weg kwijt zou raken. Ik ga met de forenzentrein, die helaas pas over 4 en een half uur vertrekt. Gelukkig schijnt de zon en heb ik een goed boek.

Daarna in een bus dwars door LA naar het vliegveld. Om 17.30 uur kom ik eindelijk op het vliegveld aan, maar moet dan wachten tot de volgende ochtend 05.45 als het eerste vliegtuig naar Miami vertrekt. Met 7 man hangen we in stoelen in het servicecenter van American Airlines. Gelukkig krijgen we dekentjes uitgereikt. Ik lig als tweede op de grond, maar als ik later opkijk, ligt iedereen plat. Aangekomen in Miami staat Pim klaar met de auto van Naomi om mij op te halen. We gaan meteen boodschappen doen, zodat we de volgende dag kunnen varen. Dan profiteren we nog net van het ‘weatherwindow’ op weg naar Key West.


‘s Avonds komen Naomi en Bella de auto weer ophalen. De volgende dag wordt alles zeevast gezet en vertrekken we om 10.30 na 3 weken in Fort Lauderdale aan de kant gelegen te hebben.

De Jungle Queen komt nog een keer langs, dit maal in Kerst tenue. Vooral in het donker ziet dat er bizar uit.

We gaan onder de brug door en varen de New River af. Er komt ons een convooi tegemoet, maar het lukt allemaal prima.

Er staan hier weer grote huizen langs de kant.

Hier kun je mooi zien, waar de speeltjes liggen achterin de boot.

De laatse brug heeft een leuk brughuis. We gaan hier onder de grote weg door en zullen dus wel een file creëren.

Nog wat leuke optrekjes. Nu eindelijk weer de zee op!

Terwijl Pim bij Naomi in Miami blijft gaat Hanneke naar het huwelijk van Ellen, de jongste dochter van haar broer.
Mocht in de cockpit zitten, terwijl de copiloot de foto maakte.

Bijna in Ontario na een overstap in Dallas. Alles is bruin en dor. Wel zie je ver weg een golfbaan, die natuurlijk wel groen is.

De zusjes halen me op en we rijden nog een uurtje verder naar Palm Springs.

Er wordt druk bijgekletst tijdens de autorit.

We logeren in het huis wat ze gehuurd hebben voor het huwelijk. Hier is straks ook de ceremonie.
maken.

Het zal allemaal buiten gebeuren en iedereen houdt zijn hart vast, want er is net voor zaterdag regen en kou voorspeld.

Er moet nog van alles worden voorbereid en het is leuk om daar al bij te kunnen zijn. Dit is bij het Visitorscenter, waar we folders hebben gehaald, die de gasten mee naar huis krijgen. De bergen zijn indrukwekkend, maar o zo bruin.

Niet te geloven hoeveel er hier in het midden van een woestijn wordt gesproeid om het een beetje gezellig te maken.

Dit shoppingcenter heeft luxueus buitenmeubilair.

Deze cactus op het trottoir heet Purple Prickly Pear.

Dit beeld van Marilyn stond eerst voor een expositie in Chicago, maar is vorig jaar hier neergezet. Toepasselijk, want ze is hier in een nachtclub ontdekt. Ze is nu een echte toeristentrekker.

Zo kun je goed zien hoe groot het beeld is naast mijn schoonzusje Madeleine.

Dit is natuurlijk dan ook dé plek om met wat spelen en valszingen wat geld bijelkaar te sprokkelen. De hond houdt hem gezelschap en mij in de gaten.

Dit is een oud gebouw, wat hier al was in de binnenstad toen ik hier tijdens onze huwelijksreis was, 39 jaar geleden.

Er wordt nog snel een beeldige jurk gescoord met hele lange gouden rits op de rug.

Er wordt door de dames nog volop gefröbeld met menukaartjes, naambordjes, gastentasjes enz. Dit alles tegen de achtergrond van het volledig in fifties-stijl ingericht huis. Modernisme boeken liggen overal op de kasten.
Let op de oranje/bruin gekleurde fiets op de achtergrond. Ik wilde hem buiten neerzetten om wat meer ruimte te hebben, maar dat was niet de bedoeling. Hij staat daar uitsluitend als decoratie!

De volgende ochtend heerlijk gezwommen in de eeuwig warme pool met bijbehorende jacuzi. James Dean hangt boven de open haard.

Dit is de voorkant van het SwissMiss huis. Dat noemen ze zo, omdat ze vinden dat het op een Zwitsers chalet lijkt. Ik denk niet dat ze daar ooit geweest zijn.

Ik ben helaas de naam van deze cactus vergeten, maar ik heb geleerd dat je er niet te dicht langs moet lopen, want dan zuig je de stekels als het ware naar je toe.

Prachtig die vormen van de bast van de palmboom.

Er wordt veel aandacht besteedt aan de ontwerpen van de tuinen.

Nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten cactussen zijn.

Grappige brievenbus vol oude kentekens.

Er staat op de voorgrond een kleine boom met volledig groene bast.

Dit is wel de betere buurt in Palm Springs. Hoe dichter onder de voet van de bergen, hoe minder wind en last van zandstormen je hebt.

We mogen met Naomi en Bella, haar vriendin mee naar een game van de Miami Heat. Pim is een paar maanden geleden al eens geweest, maar voor Hanneke is het de eerste keer. Het begint met dansjes van een school uit de buurt om de mensen te amuseren.

Terwijl de spelers vast wat ballen erin gooien om te oefenen, komen er hele families binnen met veel kleine kinderen in volledige colorcoordinated outfits.

De spelers worden voorgesteld met enorme vuurspektakels, het is een echte happening.

Jaaa, hij zit in het netje!

Op het grote TV scherm krijg je instructies wanneer je lawaai moet maken en hoeveel.

Ondertussen komt alles op de nationale TV. De cameraman heeft een plaatje met foto’s van alle spelers voor zijn neus!

We liggen ineens achter en het gaat er heftig aan toe.

Naomi en Bella doen dit vaker en genieten volop van alles.

Er zijn de hele tijd pauzes in het spel voor de reklames. Dan komen de dansmeisjes van de Heat met hun haren zwaaien als reklame voor een speciale shampoo.

of een deodorant.

We winnen weer….

Ondertussen lopen mensen heen en weer om eten en drinken te halen.

Dan komen de dames opgerolde T-shirts van de Miami Heat het publiek ingooien. Een andere keer focussen ze de camera’s in het publiek en als je op dat moment enorm aan het swingen bent op de muziek, nemen ze je op en dan probeert iedereen een foto van zichzelf te maken op dat grote TV scherm, erg grappig allemaal.

Uiteindelijk winnen we net en kunnen in feeststemming naar huis.