Einde Blog!

imageOnze zeiltocht zit er op en het blog gaat dus ook ophouden.

Met heel veel plezier heeft vooral Hanneke de afgelopen jaren onze belevenissen vastgelegd op ons blog. Gezien het aantal ‘hits’ heeft ze heel veel mensen daarmee een groot plezier gedaan. Ook voor ons is het blog erg leuk, omdat het een dagboek is van een geweldige belevenis. Ruim drie jaar met boeiende ervaringen, heerlijke zeiltochten en vele ontmoetingen. Een kleine impressie van alle indrukken ter afsluiting.

We vertrokken in augustus 2012 vanuit Rotterdam en hebben het varende deel van de tocht in oktober 2015 afgerond in Nieuw Zeeland, waar we Nelly Rose in de verkoop hebben gezet in Whangarei. Van daaruit zijn we met een camper verder gegaan.

Toen we begonnen aan de reis wisten we niet hoe lang die zou gaan duren en hoe ver die ons zou brengen. We zouden doorgaan tot we het niet meer leuk zouden vinden of tot het niet meer zou gaan. Zo zwart-wit is de beslissing om op te houden echter niet gevallen. Als je gaat vertrekken, dan is de focus op dat vertrek en zie je eigenlijk vooral de realisatie van iets wat je lang alleen als droom hebt gekoesterd. Eenmaal onderweg wordt het echter gaandeweg ook duidelijk dat er schaduwzijden zijn van het leven van de droom, dat die droom als het ware ook een kostprijs heeft. Die kostprijs bestaat uit veel verschillende elementen en dat worden er meer en ze gaan zwaarder wegen, totdat het op een gegeven moment duidelijk wordt dat de balans begint te neigen naar ophouden.

Op dat moment zijn we heel hard gaan nadenken. Zo hebben we geprobeerd om ons een voorstelling te maken wat de reis ons nog te bieden zou hebben en hoe die balans zich zou kunnen gaan ontwikkelen. Voor mij werd erg zwaarwegend dat ik meer wil gaan doen aan het promoten van de gedachten die ik heb verwoord in mijn boek De Macht van Tien. Zeker Hanneke had best nog wel verder willen varen, maar de gedachte om meer in de buurt van kinderen, kleinkinderen en vrienden te zijn, maakt heel veel goed. We weten niet precies wanneer het besluit is gevallen, maar toen we eenmaal in Papeete waren aangekomen was het duidelijk dat er een einde aan de zeereis zou gaan komen. We moesten toen alleen nog besluiten of dat in Nieuw Zeeland of in Australië zou gaan gebeuren. Het is Nieuw Zeeland geworden.

We hebben een geweldige reis achter de rug waarbij we in totaal ruim 23.000 zeemijlen hebben afgelegd. Dat is bijna 43.000 km; meer dan de omtrek van de aarde ter hoogte van de evenaar. Dat komt omdat we helemaal naar het noordoosten van de Verenigde Staten zijn gevaren. We vertrokken vanaf 51graden 54 minuten noorderbreedte, de Veerhaven, en je kunt aan de oostkust van de VS niet zo ver noordelijk komen. Het puntje van Maine was het meest noordelijke punt na ons vertrek op 44 graden en 20 minuten noorderbreedte.

Het grootste gedeelte van de tijd hebben we heerlijk tussen de keerkringen in de zone gevaren waar de passaatwinden het zeilen tot een groot genoegen maken en het leven op zich is, dankzij het lekkere water, uitermate comfortabel. Zelden echt onaangenaam warm en altijd heerlijk om te zwemmen en af te koelen. In Nieuw Zeeland kwamen we op het zuidelijkste punt van onze route op 35 graden en 7 minuten zuiderbreedte. Even voor het begrip, de zuidelijkste punt van Nieuw Zeeland in Invercargill is op 46 graden en Kaap Hoorn, de zuidelijkste continentale punt ligt op 55 graden zuid. Het noordelijk halfrond ziet er echt heel anders uit dan het zuidelijke deel van de aardbol.

Op weg hiernaartoe kwamen we over de lengtegraad waarbij we de helft van de aardbol hadden omzeild. We waren toen nog niet in de buurt van Nieuw Zeeland. We zijn toen op de kaart gaan puzzelen waar ‘Down under’ nou echt zou liggen en toen bleek, dat we niet de eersten waren die dat hebben bedacht. Op 49:41’ S en 178:48’ E ligt het eilandje Antipodes, waarschijnlijk het eilandje dat het dichtstbij is bij het punt waar je uit zou komen als je vanuit London recht naar beneden zou gaan graven.

Sinds ons vertrek uit Rotterdam is Nelly Rose ongeveer 28.000 uur ons huis geweest. Daarvan hebben we een kleine 5000 uren varend doorgebracht. Dat is nog geen 18%. Je moet natuurlijk ook wel iets meer zien dan alleen maar water. De motor heeft in die hele tijd 1150 uur gedraaid. Meestal was dat als we voor anker lagen om stroom te draaien en ook al zeilend ging de motor om de twee of drie dagen een paar uur aan om de batterijen op te toppen. Voor korte tochtjes waren we te lui om de zeilen te hijsen. Als het alleen op de fok kon, dan maakte het niet veel uit hoe dichtbij iets was, maar als het tegen de wind in was of als er maar weinig wind stond werd alles onder de 15-20 mijl op de motor afgelegd. Dat was altijd meteen goed voor de accu’s. Op de terugweg van Maine hebben we heel veel – vrijwel alles – op de motor gevaren door gebrek aan wind, maar verder hebben we nauwelijks grote periodes van windstilte gehad. Zelfs in de doldrums bij de Galapagos hadden we 12-15 knoop wind en konden we lekker doorzeilen. Het mooie van Nelly Rose is natuurlijk dat ze ook met weinig wind, zolang die niet pal van achteren komt, nog heel makkelijk meer dan 4-5 knoop kunt varen. De brommer hebben we al varend dan ook zelden gehoord, zeker nadat we Piet, onze onvermoeibare Hydrovane hadden geïnstalleerd en we de elektrische autopilot niet meer nodig hadden.

Dan de andere rekensom. Wij zijn aan deze reis begonnen nadat mijn werkzame leven er min of meer op zat. Ik heb berekend, dat ik in de bloeitijd van mijn maatschappelijke carrière naast werken, slapen, hobby’s en sporten hooguit 25% van mijn tijd over had voor mijn gezin. Het meeste daarvan was dan natuurlijk tijdens de vakanties en in de weekenden. Die verhouding kwam van de ene dag op de andere behoorlijk veel anders te liggen. Op een boot ben je 24/7 samen en is de slaap eigenlijk het enige moment dat je niet met elkaar bezig bent. Als je ervan uit gaat dat iemand hooguit 8 uur slaapt, dan ben je gedurende 70% van de tijd met elkaar in de weer, en dit keer niet alleen met fuifjes, maar gewoon met de dingen van alledag. Dat was best even wennen zullen we maar zeggen; voor beiden, maar uiteindelijk is het gewoon heerlijk om zo’n reis met elkaar te kunnen en te mogen maken en er samen van te kunnen genieten. ‘Happiness is only real when shared.’ Wat een avontuur.

Gelukkig was het weer eigenlijk nooit avontuurlijk. Varend hebben we nooit meer dan 35 knoop wind op de meter gezien. Dat het anders had gekund hebben we in de havens meegemaakt. Op Culebra lagen met ruim 40 knoop wind voor anker. In Chesapeake Bay kwam Hurricane Andrea langs en toen we in Colombia waren hebben we in Santa Marta 70 knoop wind (!) op de windmeter gezien. Zeilend hebben we nooit echte storm meegemaakt. Wel hadden we het zwaar toen we in Biscaye tegen de wind in moesten, maar dat werd ruim goedgemaakt door de bizar mooie zeiltocht van Lissabon naar Porto Santo. We hebben toen één enkele keer gegijpt om de haven van Porto Santo binnen te kunnen varen en verder dagenlang de zeilen niet aangeraakt.

Op weg naar Santa Marta hebben we ook nog een paar uur veel wind gehad, maar dat konden we toen al veel beter de baas. Toen we op de laatste oversteek naar Nieuw Zeeland 30-35 knoop op de neus hadden, konden we met het derde rif er in en maar een paar slagen in de high aspect fok zes knoop blijven varen.

We zijn ook een keer plat gegaan met de gennaker op. Die is eigenlijk de rest van de reis in de tas gebleven. We hadden hem gewoon nooit nodig. Nelly Rose loopt met weinig wind altijd al 4-5 knoop en dan is zo’n groot zeil met zijn tweeën een onnodig risico. Toen we schade aan het wand hadden was dat vooral enorm schrikken en het duurde een paar dagen voordat we vertrouwen in onze reparatie hadden. Daarna konden we weer gewoon genieten van onze langste oversteek van 23 dagen.

Mensen willen veelal graag weten wat de mooiste belevenis is geweest. Daar is geen eenduidig antwoord op te geven omdat hele verschillende dingen om verschillende redenen absoluut onvergetelijk waren. De tijd in Maine was zoiets. We hebben daar veel moois gezien, boeiende mensen ontmoet en genoten van de prachtige kust en eilanden. Cuba was om dezelfde veelzijdige redenen onvergetelijk. Île a Vache was uniek. Een dieptepunt was de Dominicaanse Republiek. We waren blij toen we daar weg konden.

Verder hebben we overal in de Caraïben enorm genoten, maar het gebied heeft door het uitgebreide toerisme veel aan zijn charme verloren. Dat neemt niet weg dat duiken in Bonaire heel erg mooi is. Mijn wandeling naar de Verloren Stad in Colombia zal ik nooit vergeten, zeker ook dankzij de ontmoetingen daar met de Indianen. De Kuna Indianen van de San Blas zijn een unicum op deze wereld. Helaas is de groeiende invloed van de westerse wereld daar zichtbaar aan het worden. Daar wordt het niet leuker van.

Het leven met de natuur op de Galapagos, waar de beesten gewoon niet bang zijn voor de mens, zou je graag veel vaker willen zien. De boobies, de pinguins, de Iguanas, de zeehonden en niet te vergeten de joekels van Manta’s hebben we allemaal kunnen testen op hun aaibaarheidsgehalte. De zeehond valt dan een beetje tegen en blijkt een tikkeltje een humeurig karakter te hebben; iets van ‘laat mij met rust’.

Frans Polynesië is prachtig en lang niet overal verworden tot vakantieland, zoals Bora Bora. Het is daarna echt leuk om in Niue terecht te komen. Dat is een veel oorspronkelijker omgeving. In Tonga hebben we met de walvissen gezwommen. Op een paar meter van die prachtige kolossen met hun kind, terwijl zij zich niets van je aantrekken. Dolfijnen zijn wat dat betreft veel geïnteresseerder. Dat bleek duidelijk uit de gigantische school met honderden dolfijnen die onze koers kruiste en die tijdens hun passage de koers steeds aanpaste, zodat de hele school ons even goedendag kon zeggen. Dat was onvergetelijk.

Het is grappig om je te beseffen, dat ik dankzij deze zeiltocht te weten ben gekomen hoe dol ik ben op paardrijden. We hebben gereden op Madeira, Cuba, Île a Vache, Nuku Hiva, op het Noord Eiland van Nieuw Zeeland en op het Zuid Eiland. Dat wil ik nog veel vaker doen.

We hebben de natuur op zijn mooist gezien, maar we hebben ook gezien hoe vaak en hoe ernstig die bedreigd wordt. We hebben heel veel verschillende soorten mensen gezien en helaas vastgesteld hoezeer zij beïnvloed worden door onze westerse wereld.

Het was wat dat betreft een fantastische reis, maar echt niet alleen maar leuk. We zijn er van overtuigd, dat de visstand bedreigd wordt. De tonijn vangst wordt links en rechts strenger gereglementeerd, maar dan hoor je dat vissers gevangen tonijnen ‘in reserve’ houden, om te kijken of ze nog een grotere kunnen vangen, om zo hun quotum te maximaliseren. We hebben kennis gemaakt met het fenomeen ‘shark finning’ waarbij een haai gevangen wordt voor zijn vinnen en de rest van het beest gemutileerd terug wordt gegooid. Naar de haaien zogezegd.

Cruisers zijn hele verschillende mensen, maar ze zitten wel allemaal in hetzelfde schuitje. Dat schept een band. De een maakt er meer van dan de andere. Ik vond het stel bijvoorbeeld erg leuk dat les ging geven op de scholen op de eilanden waar ze langs komen.

Het is echter lang niet meer de verzameling van ruige avonturiers die dit soort reisjes 30-40 jaar geleden maakten. We zijn voortdurend via satelliet of internet als een navelstreng met het thuisfront verbonden en komen daar ook niet meer van los. Dat was anders in de zeventiger jaren. Mensen die dan naar de Azoren voeren besloten na een dag of twee of drie dat het hoog tijd werd om eens even naar huis te bellen om de mensen daar te informeren dat ze nog leefden. Nu hebben we de ‘sociale media’.

Heel veel van de oversteken zijn niet langer dan een week. Dan heb je eigenlijk overal ter wereld perfecte informatie over het weer beschikbaar. Wij wachtten altijd tot er een goed weer ‘window’ was en dan gingen we ook. Daarom hebben we nooit storm gehad. Dat was vroeger echt wel anders. Voor de laatste oversteek naar Nieuw Zeeland hebben we zelfs een routeerder in de arm genomen. Sommige zeilers doen dat al sinds ze van huis vertrokken zijn.

En nu zijn we al een paar maanden door Nieuw Zeeland aan het trekken. Dat was echt nog zo’n ontdekkingsreis waarvan we de lezers van het blog graag mee wilden laten genieten. Die trip houdt op 29 december op. Dan vliegen we naar Australië. Daar gaan we niet echt meer reizen, maar bezoeken we familie en vrienden. Het einde van dit jaar is dan ook een mooi natuurlijk moment om te zeggen dat we ervan genoten met jullie allen te reizen, maar vanaf 2016 moeten jullie het zelf maar gaan doen. Dat kunnen we van harte aanbevelen.

Namens ons beiden en de Nelly Rose wensen we iedereen van harte een gezond, gezellig en voorspoedig 2016 toe, met meer aandacht voor de dingen die deze aardbol ook voor onze kindskinderen een veilige haven kunnen maken.

Comments { 0 }

Op één na laatste blog

image
Overal zie je bijenkisten staan in de velden. Als er bord langs de kant van de weg staat ‘Honey Shop’ besluiten we een kijkje te gaan nemen.

image
We rijden een oprit op, die langer blijkt dan verwacht en die ons over een rivier leidt.

image
Om de bocht zien we dit huisje staan, maar er is niemand in de buurt.

image
Je wordt geacht je geld in het mandje te stoppen. Er staat hier dure honing, het zijn geen appels of walnoten voor een paar stuivers, maar echte Manuka honing in verschillende gradaties. De duurste  is $ 95 ! Wij weten er niet genoeg van en gaan naar het grote huis.

image
We worden verwelkomt door een enthousiaste Border Collie, die natuurlijk wil dat wij zijn bal een eind weg gooien.

image
De Honingmevrouw komt alles uitleggen en kletst honderduit over haar vak. Het is een van de leukste dingen van zo’n reis als de onze, dat je met allerlei vogels van diverse pluimage in aanraking komt. We kunnen natuurlijk niet alles onthouden wat ze ons vertelt, maar een potje honing zal nooit meer zomaar een potje honing zijn. We vertrekken zeer tevreden met vier soorten, waar we allemaal gezonder van worden.

image
We zijn bijna aan het einde gekomen van ons bezoek aan het land van de Silver Fern. We kunnen het iedereen, die de kans krijgt om hier naar toe te komen, van harte aanraden. Het is gewoon overweldigend mooi!

image
Tegen borreltijd arriveren we in Tairua aan de oostkust van het schiereiland. Hier woont Miriam, het zusje van de echtgenoot van Pim’s Italiaanse nichtje. Lekker vrij uitzicht met gegarandeerd nooit iemand die achter hen komt wonen, want dat is een soort moeras.

image
Ze hebben een vreemde vetplant.

image
Miriam is getrouwd met een echte surfdude. Hij heeft al een paar planken zelf gefabriceerd en hoopt daar in de toekomst zijn inkomen uit te genereren. De eerste eigen exemplaren getuigen van vakmanschap en liefde voor het detail.

image
Ze hebben een stel vrienden uit Auckland te logeren en gezamenlijk gaan we op deze mooie avond Fish and Chips eten bij het strand. Het is een prachtige laatste avond in Nieuw Zeeland.

image
Er is bijna niemand meer behalve wat meeuwen. De Norfolk Pine tree heeft naalden, die omhoog groeien.

image
Groot respect voor Miriam, die werkt bij een Kindermisbruik bureau. Ze geeft ook voorlichting op scholen. Nieuw Zeeland is  vanuit het zicht van haar vakgebied best een moeilijk land. Het pioniersbloed stroomt nog bij iedereen door de aderen. Sport is erg belangrijk. Het land heeft een ‘can do’ en ‘never say die’ mentaliteit. Winnen is belangrijk en gevoelens worden niet altijd geaccepteerd. Dat maakt het in sommige streken een hard land waar weinig ruimte is voor compassie.

image
In het laatste licht probeert deze man nog een visje te vangen.

image
Dit is dan echt de laatste zonsondergang van dit blog. De dag na dit bezoek rijden we terug naar Auckland om de campervan in te leveren en dan vliegen we naar Tasmanië om bij vrienden te logeren, daarna nog naar vrienden in Sydney en familie in Melbourne en dan keren we eindelijk terug naar ons koude kikkerlandje, kinderen en kleinkinderen en vrienden. Breda, here we come! (Half Febr.)

Hanneke zal het maken van het blog missen, maar aan alle goeie dingen komt een einde. Het waren drie en een half memorabele jaren, waarin we duizenden foto’s hebben gemaakt en Pim veel verhalen heeft geschreven. Veel dank voor het virtuele meereizen met de lotgevallen van de bemanning van de Nelly Rose.

Er volgt nog één afsluitend verhaal en dan stoppen we met dit blog.

Comments { 0 }

Kauri trees

We zijn nog op route 309. Het is een onverharde weg en eigenlijk mag je daar met een camper niet komen. De mevrouw van de VVV had ons echter aangeraden dat aan onze laars te lappen, want die 309 wilden we echt niet missen.
Dit was ook onze kans om Kauri bomen te zien. Prachtige bomen die in hun voortbestaan bedreigt werden ,omdat iedere timmerman bij het zien van het hout van de Kauri helemaal warme gevoelens krijgt. Het is een uitermate langzaam groeiende lang levende boom die 40-50 met hoog kan worden en waarbij de eerste 20 meter geen vertakkingen heeft, zodat er weinig knoesten in zitten. De bomen kunnen duizenden jaren oud worden. De oudste die helaas gesneuveld is, was 4000 jaar oud.
image
Eerst stoppen we bij een waterval. We hoorden de waterval al ruim vóór we hem zagen tussen de bomen door.

image
Daarna gaan we naar de Kauris. Die staan in een speciaal natuurpark en we moeten onze schoenen afspuiten met een of ander spul voor we naar binnen gaan. Men is ernstig bezorgd over de mogelijkheid dat de Kauris besmet worden. Het zijn zeldzame bomen, die kwetsbaar zijn voor allerlei ziektes die uit de gemondialiseerde wereld het land binnen kunnen komen. Nieuw Zeelanders zijn daar heel zorgvuldig in. Ze houden van hun natuur. Toen de vallei waar we deze foto’s maakten tijdens de tweede wereldoorlog werd aangewezen om het hout daar te kappen als bijdrage in de financiering van de oorlogsinspanning, kwam de bevolking in opstand en ging dat feest toen niet door. Anders waren deze kauris nu zeker weg geweest.

image
De Kauri is niet de hoogste boom in Nieuw Zeeland. Er is een hogere, de Kahikatea, maar die krijgt niet zo’n grote diameter en levert dus minder hout. De bomen zijn nu beschermd en er wordt er slechts hoogst zelden nog een gekapt. Terwijl we in NZ waren was er eentje die op de nominatie stond om gekapt te worden, en daar ketenden aktivisten zich om de beurt in vast om dat te voorkomen.

image
We gaan over bruggetjes door dicht regenwoud.

image
De Kauri bomen steken met kop en schouders boven alle anderen uit.

image
Deze boom is een jonkie van 600 jaar oud, maar je kunt hem met vier volwassenen maar nauwelijks omvatten.

image
Bij deze boom beginnen de eerste takken beginnen pas op ongeveer 16 meter hoogte. Erg indrukwekkend. Je wordt er stil van.

image
De bast lijkt wel versteend als je hem aanraakt.

image
Dit zijn jonkies, pas 200 jaar oud en de dunnetjes op de achtergrond zijn 90 jaar oud.

image
Dit waren oorspronkelijk twee aparte bomen, maar ze stonden zo dicht op elkaar dat ze samengegroeid zijn. In die zin is de naam ‘Siamese Kauris’ dus niet helemaal correct, maar het verduidelijkt het beeld wel.

image
Regenwoud, zo immens groen!

Comments { 0 }

Coromandel

We zijn er bijna doorheen! Hier de eerste plaatjes van het prachtige (wanneer gebruik je die kwalificatie in dit land eigenlijk niet?) Coromandel schiereiland.
image
The tide is out! Dit is laag water bij het stadje Thames in Coromandel. Vandaag wilden we een vlindertuin daar bezoeken, maar het is eerste kerstdag en alles is natuurlijk gesloten. Het weer zit ook niet echt mee. Het heeft hard geregend. Daar zijn ze hier heel blij mee, want het is al een hele tijd droog en de waarschuwingsborden voor branden staan op rood.

image
Thames ligt bij een goudmijn en het stadje heeft ook echt de uitstraling van een old golddiggertown. De straten zijn vandaag uitgestorven.

image
De mijn.

image
Nog niet eerder gezien : kruidentuin bij de gemeenschappelijke keuken van de kampeerplaats.

image
Hanneke kookt gewoon aan boord met haar ene pit een eenvoudig kerstmaal. Pim doet de garnalen.

image
Voor het eerst sinds drie jaar is het toetje weer een echte Christmaspud met warme custard, zalig! Die konden we in dit land met zijn Engelse traditie weer makkelijk krijgen.

image
Tweede kerstdag rijden we opnieuw door Thames verder naar het noorden van het schiereiland. Kilometers lang staan er Pahutukawabomen vlak langs de kust. Heel toepasselijk om vandaag onderdoor te rijden.

image
Dit land blijft je verwonderen. Na iedere bocht valt je kaak weer naar beneden en zeg je oh en ahh!

image
Zo ook hier….

image
Er liggen lokale vissersboten in deze baai. We denken dat ze gebruikt worden voor het onderhoud van de eindeloze viskwekerij aan de overkant, echt kilometers lang.

image
Voor het gemeentehuis van de stad Coromandel staan drie Kauribomen met drie godenbeeldjes.

image
We rijden over de 309 naar de oostkust en komen over het terrein van Stewart. De varkens van Stu lopen er los rond en zijn een toeristische attractie, die ook op de route beschrijving van route 309 staat. Route 309 staat in de top 20 van ‘must see’ dingen in Nieuw Zeeland.

image
De man houdt 70 varkens als huisdieren. Hij is een bezienswaardigheid op deze toeristische route. We raken met hem aan de praat. En hij vertelt meteen honderduit over zijn hobby. Als hij een varken aan zijn zij aait, laat dat varken zich meteen omvallen om er volop van te genieten.

image
Pim krijgt een big op zijn arm. Ongeveer twee weken oud.

image
Ze zijn er in alle kleuren en poepen overal.

image
Stu raakt niet uitgepraat over zijn huisdieren. Hij verkoopt ze wel aan mensen die beloven ze ook als huisdieren te houden, maar dat is zijn enig manier om de kudde een beetje in de hand te houden. Verder vertelt hij dat er door de jeugd uit de buurt soms jacht gemaakt wordt op de beesten en door het voorbij rijdend verkeer sneuvelen er ook nog wel een paar per week.

image
Deze interessante man met bijzondere eigenschappen loopt er op blote voeten tussendoor.

Comments { 0 }

Onderweg naar Miranda

We zijn bezig met de laatste verhalen van ons blog. We hebben nog niet alle foto’s van Nieuw Zeeland geplaatst en die willen we nog graag op het blog zetten. Er komen nog een drietal afleveringen met foto’s en dan een samenvatting van onze reis.
image
We zijn weer onderweg naar het zuiden.

image
Het wordt bijna eentonig zo mooi is het hier overal.

image
Je kunt hier heel goed riggels zien, die in vrijwel iedere heuvel in Nieuw Zeeland zijn gegroefd. Het zijn schapenpaadjes, die op de heuvels zijn uitgesleten, omdat de schapen keurig als kudde eenzelfde weg kiezen als ze lopen te grazen. Schapen hebben de tijd gehad om de paadjes uit te slijpen. Ze werden voor het eerst in NZ geintroduceerd in 1834 en werden snel een van de belangrijkste steunpilaren van de economie. Hoewel het aantal terugloopt zijn er nog steeds rond de 40 miljoen schapen in het land. De wolspinnerij is bijna helemaal uit NZ verdwenen en overgenomen door China.

image
De motor levert ineens geen vermogen meer. Het lijkt alsof de turbo van de motor niet meer werkt, maar we weten niet of er een turbo in zit. We komen nauwelijks de heuvels meer op. We stoppen en de motorkap gaat open. Er blijkt inderdaad een turbo in te zitten. Pim checkt meteen hoe het met de olie staat. Als we weer wegrijden doet de turbo het ook weer. Onbegrijpelijk.

image
We rijden de scenic route van Russell naar Whangarei en we kronkelen langs de kust, omhoog en omlaag.

image
We hadden deze bloem nog nooit in het wit gezien.

image
Als we een bord zien met ‘Café + Gallery + View’ slaan we af en gaan een kop koffie drinken.
In de tuin staan mooie beelden en er is een indrukwekkende collectie moois in de gallery te bewonderen.

image
In de vijver zitten een aantal enorm veel lawaaimakende brulkikkers.

image
Toen Pim nog bij de papierfabriek werkte waar papier werd gemaakt voor de golfkarton industrie, zocht hij geregeld naar cadeautjes op basis van golfkarton. Dat was lang niet altijd makkelijk of zinnig.

image
Dit zijn speelgoed dozen waarmee prachtige golfkartonnen beesten gemaakt kunnen worden.

image
Koffie met uitzicht.

image
Als we weer langs Sheep World komen, waar we op de heenweg naar Whangarei een demonstratie schaap scheren hadden gezien, zien we dat ze hun schapen rood hebben gespoten in het kader van de kerstsfeer. Het was ooit als een geintje begonnen, maar toen zo aangeslagen dat ze het nu ieder jaar doen.

image
We zijn bijna bij onze volgende kampeerplek en zien her en der bomen, waarvan de bovenkant heel erg geel is. Geen bloemen, maar gekleurde blaadjes. Het blijkt een Golden Elm te zijn. De stier kijkt ons verbaasd aan.

image
Uitzicht vanuit de achterdeuren. Er is hier helemaal niks in de buurt, maar wel een pool met vulkanisch warm water. 38′ heerlijk!

Comments { 0 }

Vreemde vogels

image
Er loopt een vreemde vogel over de picnictafel naast onze camper. Het blijkt een Californian Quail te zijn. Geintroduceerd voor ‘de sport’.

image
Hij heeft een klein kuifje.

image
We zwaaien Jack en Marce uit. Dat afscheid nemen is nooit leuk, want je hebt werkelijk geen idee of je ze ooit nog gaat zien. Zij gaan weer naar de volgende mooie baai.

image
We gaan naar de Flagstaff. Bovenop de heuvel bij Russell staat een vlaggemast die 4 keer is omgehakt door Maori’s, die het niet eens waren met de overeenkomst die getekend was door één van hun chiefs en de Engelsen. Uiteindelijk hebben de Maori’s de mast op eigen initiatief weer teruggeplaatst.

Bovenop heb je natuurlijk een schitterend uitzicht over dit prachtige gebied. Het is maar 3 uur rijden ten noorden van Auckland.

image
De Bay of Isles is heel erg mooi en een eindeloos cruisegebied met talloze ankerplekken.

image
Russell van bovenaf bij de Flagstaff.

image
Deze Tui’s maken ons ‘s ochtends wakker met hun dramatische gefladder en mooie fluwelen gezang. Ze hebben een leuk wit befje.

image
Daar komt de Weka weer kijken of we nog een beetje brood over hebben. Hij pakt meerdere stukjes in zijn bek en loopt dan snel naar zijn nest om zijn vermoedelijke kroost te voeren of het op zijn gemak in zijn eigen huis op te eten.

image
We staan op een heerlijke plek en kijken tegen de stam van een Pahutukawa boom aan.

image
Wel toepasselijk zo met de kerst. Dit noemen ze de Nieuw Zeelandse Kerstboom en ze zijn prachtig!

Comments { 0 }

Russell, Maritime Museum

We gaan weer naar Opua. Dit keer om Bregt en Lynn te verwelkomen, die na een pittige tocht vanuit Fiji als een van de laatste cruisers dit seizoen de sprong naar Nieuw Zeeland hebben gemaakt.


image

We gaan lopend met de pont naar Opua. Er kunnen 25-30 auto’s op. Wel wat meer dan die van Kinderdijk naar Krimpen aan de Lek.

image
Pohutukawa in volle bloei.

image
Bij Bregt en Lynn op hun ‘Boxing Kangaroo’ drinken we een glas van een van Nieuw Zeelands’ fijnste producten en verwelkomen hen in dit mooie land.

image
Ze hebben een redelijke tocht achter de rug van 11 dagen vanaf Fiji, soms geen wind, soms te veel en met water in de kuip, dat maakte het wel even spannend. Fijn dat ze heelhuids hier zijn nu!

image
Na de vroege borrel gaan we met de pont weer terug richting Russell. We willen de musea gaan bekijken. De Kerstboom op de pont ziet er gezellig uit.

image
Het eerste museum houdt zich vooral bezig met de volkerenkundige geschiedenis van de streek, en kijkt naar de visserij, de walvisvangst en de handel. De vissers brachten deze 7 kilo wegende grote kreeft ooit aan land.

image
Ook het schip waarmee Cook zijn eerste tocht naar Nieuw Zeeland maakte, de Endeavour, staat hier nagemaakt met een schaal 1:5. Het is gebouwd door de lokale orgel bouwer en het is op toernee geweest door heel Nieuw Zeeland alvorens het hier een vaste plaats kreeg.

image
Blokken

image
White Shark kaken.

image
Dit oude gebouw uit 1842 was een franse missionarispost, genaamd: Pompallier Mission. Het was ooit een drukkerij. Hier drukten de vlijtige missionarissen bijbels in Maori en gaven die gratis aan belangstellenden om ‘Het Geloof’ verder te verspreiden.

image
Er was een leerlooierij bij de drukkerij om de bijbels van een mooie kaft te kunnen voorzien. Huiden werden eerst in een bak met urine gedumpt alwaar ze twee weken inlagen. De urine werd opgehaald bij de lokale uitspanningen. Daarna kwamen de huiden in deze kelders waar ze net zo lang in bleven liggen totdat ze de zwarte kleur van de oplossing hadden gekregen. Daarna werden ze op rekken gespannen om te drogen.

image
Dit is de proefpers in de zetterij. De letters werden met de hand gezet en opgespannen in een raam. Pim heeft ooit nog met dat hele proces te maken gehad in zijn eerste werkzame jaren bij de Lettergieterij Amsterdam voorheen N. Tetterode. Hij moest er dan ook met de neus bovenop.

image
De proefdruk, dit keer van een ‘Kupferstich’ wordt onder druk gezet.
image
Het resultaat mag er zijn.

imageHet inbinden van de boeken was een heel bewerkelijk proces, maar met een bijzonder fraai eindresultaat dat een lange levensduur garandeerde.

image
Religieuze spanningen zijn van alle tijden.

image
Live music aan het water voor het terras.

image
Er komt een mooie schoener langs varen.

Comments { 0 }

Russell

Russell heette oorspronkelijk Kororāreka en het was het centrum van de eerste bewoning van Nieuw Zeeland, tot men besloot dat te verleggen naar Auckland. Het was een ruige bende en er is nog steeds een kroeg die aan die tijden herinnert, genaamd ‘The Hell Hole’.

image
De lieflijke prachtkleuren in al die bomen verbergen die rauwe historie.

image
Maar het was vroeger een centrum van de walvisvangst.

image
Ze gingen de zee op met een groot zeiljacht en lieten dan dit soort kleine boten te water als ze een walvis hadden gespot. Dan werd er geroepen: “There he blows” en met groot gevaar  voor eigen leven, gingen ze er naar toe en staken hun lange harpoenen met flinke weerhaken in het slachtoffer. Als je dat soort avonturen met succes overleefde, dan was de Hell Hole precies de juiste plaats om dat te vieren.

image
We lopen langs de waterkant letterlijk en figuurlijk naar de andere kant van stadje. Daar is het historisch museum gevestigd in het huis van de Franse bisschop. De boom aan de linkerkant is weer zo’n Nieuw Zeelandse Kerstboom: de Pohutukawa.

image
De schors is door de jaren heen behoorlijk gerimpeld en verkleurd.

image
Bij de giftshop van het museum, waar we morgen naar toe gaan, want het is nu te laat, staat dit mooie boeket.

image
Het is nu vijf uur en tijd voor een drankje in de ‘Duke of Marlborough’. Dit is een van de alleroudste nog bestaande etablissementen in Nieuw Zeeland. Allang niet meer in het oorspronkelijke gebouw, maar het bier smaakt er niet minder om.                  De zwaardvis, die boven de bar hangt, blijkt niet overdreven groot, want de volgende dag in het museum zien we een hele oude foto met een man, die zijn gevangen zwaardvis naast hem heeft staan, die woog 450 pond en stak flink boven de man uit qua grootte.

image
De diningroom van dit etablissement heeft een gezellige borrelhoek bij de open haard.

image
Marce en Jack leerden we al in Hiva Oa op de Markiezen kennen en het is natuurlijk leuk om weer even verhalen uit te wisselen op het terras van de Duke.

image
Groeit gewoon in de berm!

Comments { 0 }

Christmas Parade in Russell

image
Als we van de pont afkomen, vinden we dit mooie plekje om even te lunchen.

image
Als we Russell binnenrijden op weg naar onze volgende campingground, zien we deze prachtige paarse boom. Er staan er meerdere in dit kleine stadje.

image
Aan het eind van de middag rijden we weer terug naar de pont en parkeren de van. We steken lopend over dit keer om samen met Marce en Jack van ‘ Escaped Velocity’ een hapje te eten in Opua op de jachtclub. Onderweg komen we weer langs ons lunchplekje. Het is met laag water een totaal ander aanzien! Er worden hier oesters gekweekt.

image
Links zie je de touwtjes hangen waaraan ze de oesters bevestigen.

image
Dit is een majestueuze boom, die al veel heeft meegemaakt.

image
De volgende dag gaan we naar de Christmas Parade kijken met Marce en Jack, die inmiddels hun catamaran hebben omgezeild hiernaartoe. De wagen is versierd met Agapanthus, die hier gewoon in de bermen groeien en tussen vangrails.

image
Er wonen zo’n duizend mensen in Russell en de parade heeft dan ook maar 8 wagens en iedereen doet mee, ook de peuters.

image
De Kiwi vonden we erg leuk.

image
De wagens rijden door de hoofdstraat, die geflankeerd wordt door die paarse bomen.

image
Natuurlijk is Santa Cllaus er ook!

Comments { 0 }

Hundertwasser in Kawakawa

image
Dit zijn openbare toiletten in de stad Kawakawa, 13 km zuidelijk van Opua. Ze zijn gemaakt door de architect- kunstenaar Hundertwasser, die hier de laatste 27 jaar van zijn leven heeft gesleten. Hij was hier niet beroemd zoals in Europa en kon zich vrij tussen de mensen bewegen.
De boom in het midden groeit dwars door het dak heen, dat totaal begroeid is met mossen en grassoorten.

image
Aan de linkerkant van dit ‘raam’ kun je je handen wassen.

image
De Dames.

image
De Heren hebben een houten bril en een RVS pot.

image
Hundertwasser had weinig op met een lineaal. Zelfs de vloer is niet plat en recht.

image
Het hele stadje ademt de sfeer van Hundertwasser, maar alleen de Kawakawa toilets zijn van zijn hand. De rest is gemaakt door lokale artiesten in de stijl van.

image
Zo is ook dit niet door hem gecreëerd, maar lokale kunstenaars. Zoekplaatje, waar is Pim?

image
Een muur is tegelwerk, de andere muren zijn volledig beschilderd.

image
De straatlantaarn is geniaal. De voet heeft handen en voeten.

image
Met rare poten.

image
Overal kom je zijn invloed tegen.

image
Pilaren à la Hunderwasser, maar deze zijn nagemaakt.

image
Het is een oud mijnstadje. Het transport van erts ging met de trein dwars door de hoofdstraat. Die trein is nu voor het toerisme weer in ere hersteld en iedereen moet er voor wijken, terwijl hij door de straat kruipt.

image
We verlaten dit fantasierijke stadje en gaan met de ferry over van Opua richting Russell.
Er staat een reuzegrote Pahutukawa (NZ-kerstboom)over het water gebogen. Die bomen staan nu echt overal in bloei.

Comments { 0 }