Nog even een fotootje van gisteren, waar we de avond besluiten bij onze stamkroeg San Pedro. Het is zo’n eettentje waar je geen menukaart krijgt en er alleen gevraagd wordt of je vlees of vis wilt. Pim heeft inmiddels een goede relatie opgebouwd met de dochter des huizes, die altijd glimlacht. Mama grilled zelf de vissen, terwijl Papa het overzicht houdt. Natuurlijk zijn er ook nog een stel neven en aanverwanten, die gezamenlijk zorgen dat we een heerlijke avond hebben.

De volgende ochtend ben ik dan toch echt weer eens jarig en Pim heeft de kajuit volgehangen met slingers! Ik kruip eronderdoor om op het achterdek te kunnen douchen met de heerlijke Portugese zeepjes, die we cadeau kregen van de Marina. Als we dan net met een kopje koffie achter de I-pad zitten hoor ik Noors gezang. De buren komen me verrassen met een aubade van Noorse verjaardagsliedjes, vlaggen, zelfgemaakte verjaardagskaarten en een mooi gastenboek met daarin een prachtige limmerick van hen.Het heeft op de voorkant zelfs ons rooslogo!

Natuurlijk is er ook een taartje.

Wat heel erg leuk is, zijn alle berichtjes, die binnenkomen via sms, telefoon, mail en facebook. Ik ben toch zo blij dat we deze reis in deze tijd maken. Zo heb je toch het gevoel, dat iedereen dichtbij is! We skypen en facetimen met de kinderen en kleinkinderen en dat is heel fijn, zo zien we toch kleine Michieltje een beetje opgroeien en kunnen we volgen hoe het Mees en Pieter vergaat nu ze weer in Nederland zijn.
Wat later lopen we over het lokale marktje langs de was-staketsels.

Ik moet lachen als we langs deze BH’s komen, maar als ik er een foto van maak, wordt de mevrouw, die ze verkoopt een beetje boos. Pim loopt erachter en heft zijn handen op met een gebaar van: zo is mijn vrouw nou eenmaal en ach, t’is toch haar maat niet. Ha ha !

s’Avonds gaan we naar het Port-Festival aan onze kant van de rivier de Douro.

Er wordt behoorlijk wat geproefd en het is heerlijk.

Gelukkig kun je ook nog ergens zitten, want het hakt erin.

Wat een onvergetelijke verjaardag was dit!