Vanuit Puerto Calero zeilen we met een mooie rustige wind naar Islas Lobos, waar we voor anker gaan. Er liggen nog 3 andere bekende Nederlandse boten, waarvan één gepavoiseerd. ze hebben een jarige aan boord. Dat moet natuurlijk worden gevierd en we besluiten met zijn allen op het strand te gaan BBQ-en. Dan zien we een stel Fransen, die met hun rubberbootje over het rif heen de lagoon in willen naar dat strandje. Er staat een flinke branding en het is duidelijk een hachelijke onderneming. We houden het scherp in de gaten en de beslissing blijft heel moeilijk. Een feestje op het strand is waarschijnlijk leuker voor de kinderen, maar juist vanwege die kinderen vinden de verschillende vaders en moeders het risico toch te groot. Zelfs als we ongeschonden heen zouden komen, hebben we nog geen enkel idee hoe het er over een paar uur, voor de terugreis, uit zou kunnen zien.
Plan “B” blijkt ook erg gezellig. Er worden 2 beschikbare Cobb barbecues op het voordek geplaatst. Daarmee is het voordek meteen tot “no-kids-zone” gebombardeerd. Een lijn verbindt de zeereling met de mast en door naar de zeereling aan de andere kant en daarvoor zie je vanaf dat moment eigenlijk vooral nog mannen. De Cobb is een prachtig apparaat. Ik zie een investering voor de Nelly Rose in het verschiet (maar waar laat je het ding). Je stookt hem met heel compacte speciaal voorgevormde houtskool, die erg makkelijk aangestoken kan worden. Je kunt de barbecue, ook als die al uren staat te branden, gewoon optillen en je kookt net als bij een Weber onder een deksel. Je hebt bovendien twee verdiepingen. Onderin liggen de aardappels in de schil en bovenop braden we worstjes, karbo’s en drumsticks.
Er zijn verrukkelijke salades door de dames gemaakt en voor de kinderen als toetje satéstokjes met marshmallows. We zitten met 12 Volwassenen en 8 kinderen op een boot die net zo groot is als de Nelly Rose. We liggen voor anker, het geheel wiebelt heen en weer. Het is heel genoegelijk allemaal!

Daags erna zetten we koers naar Corralejo, waar we de laatste plek aan de pontons veroveren.

Benédicte en Hanneke gaan naar het plaatselijke strandje en genieten van het zonnetje!

De kade hier is één en al restaurantjes op één tuintje na!

De golven zijn subliem om te surfen, wat een geweld. Op de achtergrond is Lanzarote zichtbaar.

Dit is de eerste foto met ons kleine fototoestel. Volgens Nikon mogen we ermee snorkelen dus heeft Hanneke hem echt onder water gehouden om de duizenden visjes, die hier rond de boot zwemmen vast te leggen.
Benedicte vliegt hiervandaan weer naar huis en wij onderzoeken de weerberichten om te kijken hoe we verder zullen gaan. We weten nog niet of we langs de noordkant of de zuidkant van Gran Canaria naar Tenerife willen varen. In Las Palmas komen we zeker nog, maar de zuidkant zien we niet meer als we er nu niet naartoe gaan. De voorkeur is dus duidelijk.

s’Avonds wandelen we nog even langs de gezellige kade. Er zijn meerdere zandsculptuur-kunstenaars bezig geweest. Sommigen verdienen net een centje meer door iets extra’s toe te voegen.
Apropos wandelen. Hanneke zegt altijd, dat iedere sport waar Pim zich in zijn leven mee bezig heeft gehouden specifiek schoeisel nodig had. Nou, zeilen slaat dat allemaal. We hebben bootschoenen, bootlaarzen, schoenen voor in de zwemvliezen, zwemvliezen zonder schoenen, teenslippers, crocqs, wandelschoenen, dinghy schoenen en sandalen. Allemaal nodig. Pim heeft ook nog heel lang sloffen in gebruik gehad voor koude nachten, maar die hebben we al een tijdje niet meer. Aan boord lopen we immers op blote voeten. De schoenen komen nooit vanaf de kant aan dek. Dat doen we om te vermijden dat we kakkerlakken aan boord krijgen. Dat is ook bij vele andere handelingen een bron van zorg.

Het is natuurlijk heerlijk weer en Pim heeft zelfs de zijkantflap van de zonnetent erbij gezet om het koel te houden.

Na ons avondwandelingetje even een drankje op de kade.

Deze soort van tortelduif komt er gezellig bij zitten.
Morgen vertrekken we eerst naar Playa Blanca om de Noren goeiendag te zeggen, die daar inmiddels liggen. Zij hebben op Madeira gewacht op hun bezoek en doen het nu wat rustiger aan.