We komen de dagen hier goed door. De ochtenden komen we rustig op gang en doen kleine klussen en boodschappen. Daarna gaat Pim aan het schrijven en Hanneke maakt een voorraadlijst, zodat we straks weten wat er wel en niet aan boord is. Dat betekent dat alle kastjes worden uitgemest en dan kom je toch weer dingen tegen die je allang vergeten was. Hanneke noteert alles keurig in de iPad. Daarna blijft er nog wel wat tijd over om een beetje te lezen, maar om vijf uur is het klaar.
Rond een uur of 5 verzamelt zich een gezellige hoop zeilers bij de ‘Sailors Bar’. De Nederlanders hebben al gauw minstens twee tafels in gebruik. We ontmoeten oude en maken nieuwe vrienden en het wordt weer een gezellige avond.
Wij hebben een duikuitrusting aan boord voor het geval er iets aan het onderwaterschip zou moeten gebeuren. Dat spul is allemaal splinternieuw en het wordt hoog tijd om ook de duikvaardigheden weer eens op peil te brengen.
Samen met onze Noorse vriend Eirik schrijft Pim zich in bij een plaatselijk duikbedrijf. Met een RIB gaan ze naar de ‘kathedraal’, een rotsformatie bij de noordpunt van het eiland.
Het is een goed idee om weer eens wat te gaan oefenen. Pim heeft in 2000 voor het laatst gedoken op Dominica, het eiland waar we nu de kerst gaan vieren.
Met een aantal andere geoefende duikers vertrekken ze ongeveer een half uur na de afgesproken tijd. Dat is zo vanzelfsprekend, dat we binnenkort ophouden daar nog grappen of opmerkingen over te maken. Het went gewoon.
Pim: We varen met een beschaafde snelheid naar een partij rotsen, waar we normaal gesproken niet in de buurt zouden komen. Nu varen we tussen die rotspartij door. Meteen daarachter zien we een soort van vervlakking op het water. Het is geen neer, maar wel duidelijk een ander golfstructuur dan het water er omheen. Ongeveer 6-7 meter onder de oppervlakte bevindt zich hier het ‘dak van de kathedraal’. Het anker gaat uit en we brengen onze spullen op orde. Je checkt je buddy, die ook bij mij de zaken nog even nakijkt. Hand over het mondstuk en de bril en je rolt achterover het water in. Vanuit de Nelly Rose zouden we het een rustig zeetje vinden, maar, als je er als zwemmer in ligt, is het toch behoorlijk onrustig. Ik moet geweldig wennen aan mijn nieuwe spullen en mijn reserve regulator begint te blazen. We liggen met zijn zessen heel dicht bij elkaar en ik vind het heel onrustig. Mijn luchtverbruik in die eerste paar minuten is erg hoog. Pas als we langzaam langs de ankerlijn naar de bodem gaan begin ik wat tot rust te komen, maar ik ben nog steeds behoorlijk gejaagd en kan nog niet van mijn omgeving genieten. Dan begint het langzamerhand weer terug te komen. Ik klaar mijn oren, blaas mijn bril leeg, blaas wat lucht in mijn drijfvest om me te balanceren voor de diepte en kijk eindelijk eens om me heen. De dive master vraagt hoe het gaat en ook aan Eirik signaleer ik met een handgebaar dat het goed gaat. Ik zie op mijn dieptemeter dat we op 10 meter zitten, maar dat ik al een kwart van mijn lucht verbruit heb. Kilo Uniform Tango. We gaan naar de rand van het dak van de ‘kathedraal’. En zakken langs een loodrechte muur naar het diepste punt van de duik op 27 meter. Op weg naar beneden heb ik het weer redelijk druk met mezelf en vooral met het klaren van mijn oren. Toch begin ik me weer vertrouwder te voelen en ik heb er dan ook nauwelijks (!) moeite mee om de rest van de groep te volgen als ze een grot inzwemmen. Het wordt smaller en zo donker, dat we alleen nog maar het puntje van de zaklantaarn van de dive master zien, maar vrijwel op dat moment draaien we naar rechts en zien we de diepblauwe opening alweer voor ons. Vanaf dit moment zie ik echt het koraal en de visjes. Het is lang niet wat ik in mijn uitermate verwende duikcarrière al heb mogen meemaken, maar het is weer heerlijk om van die gewichtloosheid te genieten en van het bizarre gevoel dat het onderwater ademen je geeft.
We zwemmen nog onder een boog door en gaan over de bodem weer in de richting van de ankerketting. Langzaam gaan we naar boven en maken op 5 meter diepte een veiligheidsstop van 5 minuten. Twee andere duikers waren al weer terug bij de boot en nemen onze spullen van ons aan. Het zit er weer op. Het zal nog een paar duiken kosten om weer echt helemaal comfortabel te worden, zodat ik weer efficiënt met mijn lucht kan omgaan, maar het voelde al weer goed.
Op de terugweg hadden we nog echt een toetje. Opeens begon iedereen tegen mij te schreeuwen, dat ik om moest kijken, terwijl ik riep dat ze mijn kant op moesten kijken. We werden omringd door vliegende vissen! Ik had ze wel eens eerder gezien, maar nooit zo dichtbij. In een RIB zit je laag bij het water en er zaten er zeker een stuk of 20 om ons heen. Uniek.
Het was eigenlijk niet zo heel erg handig om deze duikexpeditie op dit moment te maken, want we gaan op vakantie! Vakantie is immers als je iets anders doet dan in je dagelijkse bestaan. Wij gaan logeren bij Marlies, een nicht van Pim, en haar man Nico, die al een aantal jaren op Tenerife wonen. We gaan slapen in een echt bed in een heus huis. Dat is al een hele tijd geleden. We hangen de zoetgespoelde duikspullen over de giek in de hoop dat die nog redelijk zullen drogen, terwijl Pim even bij de Sailor’s Bar naar de start van de Grand Prix van Abu Dhabi gaat kijken. Dat lukt redelijk. We hangen de spullen toch maar uit in de douche ruimte en sluiten de boot af. Onze plant Basil kan natuurlijk niet vier dagen zonder water, dus die wordt uitbesteed bij de buurman uit Wales. (What, a plant? What do I have to do with it? Hanneke: Well water it of course. Once a day, not too little, not too much, keept it out of the sun and speak with it in gentle tones. You can use some of its leaves for your tomato salad, but don’t rip whole branches out.) Dat leek het juiste moment om haar mee te voeren. Ze is er niet gerust op. We zullen een foto van Basil plaatsen bij terugkeer in Las Palmas.
We vinden een taxi om ons naar de ferry te brengen. Die heeft moeite om de ferry te vinden, maar uiteindelijk komen we er toch aan. het is een plezierige boot, waar Hanneke in een comfortabele stoel in slaap valt terwijl Pim de laatste zin van zijn roman schrijft. De eerste draft is af. er is nog voldoende ruimte voor fijnslijpen, maar het verhaal is er.
De trip met de Ferry naar Tenerife is heel comfortabel en de eerste beelden zijn weer heel leuk.
Mooi dorpje tegen de berg aangeplakt.
Er liggen hier meerdere van die visfabrieken, sommigen van een Nederlandse reder, die er haring mee vangt voor allerlei Dolfinaria in Europa.
We worden verwelkomd met een glaasje champagne. Een weerzien in den vreemde heeft toch altijd iets bijzonders.
Ons volgende bericht gaat over Tenerife, het eiland, dat we niet op eigen kiel hebben bezocht.
Recent Comments