Het is nu vrijdagmorgen en onze eerste levering met voedsel en andere benodigdheden is net afgeleverd bij de boot. Hanneke en Leonie gaan dat inruimen en hebben mij (Pim dus) verzekerd, dat de beste manier om te helpen is door op te krassen. Beleefd heb ik gevraagd of ze dat zeker wisten en de bevestiging liet niets aan duidelijkheid te wensen over. Ik zit nu aan een cortado largo met de iPad om nog een keer onze blog bij te werken. Het zal waarschijnlijk de laatste blog met foto’s zijn. Daarna komen er dagelijks korte berichtjes, die we met de satelliet telefoon aan mijn broer Pieter sturen. Hij zorgt er dan voor dat ze op de website komen. Overigens is het ook mogelijk om onze positie te volgen op de ARC website www.worldcruising.com/arc/ bij de fleetviewer rechts op het scherm. Er is een ‘yellow brick’ bij ons aan boord gemonteerd, die elke 4 uur een positierapport doorgeeft aan de centrale van de World Cruising Club.
Het verbaasd ons, dat we nog steeds met van alles en nog wat bezig blijven. Hoe is het mogelijk, dat we thuis ook gewoon woensdagavond een wedstrijd kunnen varen. Een deel van de oorzaak kan natuurlijk gezocht en gevonden worden in de efficiëntie waarmee we werken. Er gaat geen dag voorbij zonder een paar bezoeken aan winkel met scheepsbenodigdheden. De wachttijden daar zijn indrukwekkend. Verder moet ik natuurlijk ook zolang mogelijk het Formule 1Grand Prix seizoen volgen. Ik hoop, dat we zondag na de start lang genoeg bereik hebben om het resultaat van de laatste GP in Brazilië nog net mee te pikken. Go Alonso!

Zondagavond gaan Pim en Ian ( aussie) in een cafeetje naar de Grand Prix kijken.

Ook missen we eigenlijk zelden ‘sundowners’. Maandag werd ik door de mensen uit Wales uitgenodigd om hen in de bassectie te versterken. The Welsh invited Pim to sing-a-long during Sundowners.

Ondanks de gezellige avonden blijft het motto ‘s avonds een vent, s’ochtends een vent. We mogen de Diving Hookah van Sundancer lenen. Nog voor het ontbijt om 08.15 gaat Pim te water om te checken of de Anodes nog in orde zijn en om de impeller van het log schoon te maken. Geen ideale klus in een overvolle marina, maar het moet gebeuren. Ik heb vooral genoten van de douche daarna. Gelukkig is het water warm.

De Hookah is een compressor die wordt aangedreven met 12 volt van de accu en die via een slang de duiker van lucht voorziet. Het is een erg praktisch apparaat voor werk aan het onderwaterschip.

We gaan in het Santa Katarina hotel naar 2 Seminars over Rigging en Management of Emergencies. Daarna wordt het anker van de boeg afgehaald en in de schuur gestopt. We hebben het voorlopig niet nodig en alle gewicht vóórin moeten we vermijden. Ook de buitenboordmotor wordt achter van de reling afgehaald en in de schuur gelegd.
Thomas komt de laatste hand aan zijn klussen leggen en luncht nog één keer mee. dan is hij klaar bij ons en vertrekt voor zijn volgende klus naar een Swan 65.
Brian en Pim gaan s’middags nog een keer naar een lezing over Downwindsailing, terwijl Hanneke de boot probeert op te ruimen. Er is s’avonds een Nederlandse borrel op de boot ( X-yacht 612) de ‘Nix’ van Nico en Lettie. Heel gezellig nog even lekker Hollands.
Leonie en Pieter zijn aangekomen en eten een hapje mee. Ze hebben allemaal “goodies” uit Nederland bij zich, kaas en speculaas en speciale handdoekenhaakjes en 2 nieuwe mokken. De mepalmokken blijken niet zo sterk als we dachten.

Pieter heeft voor opa een Donald Duck meegenomen, die natuurlijk bestudeert moet worden voordat je eruit kunt voorlezen. Guus Geluk blijft een eikel.

Het doet goed om dochter en kleinzoon weer even dichtbij ons te hebben. Pieter voelt zich niet helemaal top. Hij heeft een of andere vlekjesziekte, maar hij blijft gezellig.

Er wordt in het lokale zwembad een praktijkoefening met het noodvlot georganiseerd. Met lekker weer in rimpelloos zwembad is het al lastig om vanuit het water aan boord te komen. Het advies is om de sterkste als eerste aan boord te hijsen. Dat is voor mij een prettig gevoel. Daarna sleur ik Hanneke het water uit en samen rapen we dan Brian op. Goed om er een keer over na te denken, maar laten we hopen dat het nooit nodig zal zijn.

Samen met Babs, die 20 (!) jaar geleden met Leonie in de Cadet heeft gezeild, volgen Hanneke en Leonie de demonstratie vanaf een veilige afstand.

‘s Middags gaat Hanneke met Leonie naar de Mercado Communal om groente en fruit in te slaan. De ervaring van Leonie komt daarbij heel goed van pas. Je krijgt uit alle hoeken en van iedereen verschillende en vaak zelfs tegenstrijdige adviezen en dan is het prettig om iemand erbij te hebben die het allemaal uitgebreid heeft meegemaakt.
Terwijl de dames gaan shoppen, varen Brian en ik naar buiten om te kijken of de boot nog wil drijven en vooral om de watermaker weer op te starten. Als je die langer dan een dag of 4 niet gebruikt, dan moet hij geconserveerd worden en aangezien je de watermaker alleen in schoon water mag gebruiken, en het water in de marina is dat niet, hadden we dat kort voor aankomst in Las Palmas gedaan, zodat we hem nu weer in bedrijf moesten stellen. Gelukkig werkt het apparaat probleemloos en produceert het weer heerlijk water. Toch gaan we met een volle tank water uit Las Palmas met de chloor smaak weg. Dat is 250 liter, genoeg voor een dag of 40 (2 liter per persoon per dag) als het zou moeten als de watermaker de geest zou geven. Daarnaast nemen we ook nog een aantal 5 liter containers mee voor de uiterste noodgevallen.
Onze timing om uit te varen was briljant. We waren de haven nog niet uit, of de eerste van drie ‘squals’ maakt Brian drijfnat. Ik was binnen bezig met de watermaker….. De tweede squal is nog een tikkie heftiger. Brian heeft inmiddels zijn oliegoed aan, althans het jack daarvan, maar broek en schoenen zijn aan de elementen blootgesteld. Het zicht is door de regen minder dan 500 meter. De derde squal die doorkomt was een leuk gemiddelde tussen de eerste twee, maar inmiddels varen we weer richting haven.
We geven een lift aan een aantal kano’s, die zich laten meevoeren op onze hekgolf. Zonder enige merkbare inspanning varen 2 van hen op die manier 6 knoop. Hun maat, die,ondanks verwoede pogingen, de golf niet te pakken krijgt moet afhaken en is in de kortst mogelijke tijd nog maar een stipje aan de horizon.

Pieter op een steiger van dezelfde haven van waaruit hij in 2009 begon met de grote oversteek. Kleinzoon heeft opa en oma de weg gewezen.
We worden langzamerhand echt wel redelijk opgewonden. De grote dag komt naderbij. We kunnen dan ook niet al te vroeg naar bed en moeten voor het slapengaan nog even een afzakkertje halen.
In de kroeg hoor je dan alle verhalen over de diverse drama’s die er die dag hebben plaatsgevonden. Zo is er bij één schip tijdens de inspectie van het staand wand gebleken, dat het schip absoluut niet zeewaardig is. De terminals waarmee de stagen aan het schip verbonden zijn, hebben zoveel corrosie, dat het gevaar van breuk onacceptabel groot is. Dat moet voor de schipper en zijn gezin een redelijke schok zijn, maar het ziet er naar uit, dat de noodzakelijke reparaties vandaag en morgen gedaan kunnen worden.
Op een ander schip is een deel van de bemanning afgestapt. Zij hadden de boot hiernaartoe gevaren, maar nu kwam de eigenaar weer aan boord. Die gedroeg zich zo merkwaardig, dat de bemanning bedankt heeft. De bemanning heeft inmiddels kunnen aanmonsteren op een ander schip en die lastige eigenaar kan hier ongetwijfeld ook nog een hele bemanning bij elkaar brengen. Er lopen nog steeds een heleboel lieden over de steigers op zoek naar een lift.

Eerder dan verwacht kwam de levering van El Corte Ingles. Hier hadden we nog de illusie dat wij mannen een bijdrage mochten leveren bij het stuwen van de voorraad, maar niet veel later mochten of moesten we opkrassen.
.

Nog twee nachtjes slapen en een enkel ontbijt…..