Net voordat Brian gisteren een internationaal tintje aan ons blog had toegevoegd waren de mannen begonnen met vissen. Na het weinig succesvolle eerste avontuur, dat eindigde met het vangen van een reuzachtige meeuw, waren we er eigenlijjk nooit meer zo aan toe gekomen. Pim had wel de hengel laten controleren in Porto Calero, waar ook een geheel nieuwe lure, met gegarandeerd succes, was aangeschaft, maar afgezien van een paar uurtjes op weg van Lanzarote naar Las Palmas was de combinatie nog niet echt ingezet. Het moest nu gebeuren, en ja hoor, net na het versturen van de blog van Brian: BEET! De lijn begon met razende snelheid uit te lopen. Pim dook op de hengel af en verhoogde de weerstand op de lijn. Daar leek de vis op te reageren. Hanneke wilde al op zoek naar de alcohol. Ondanks de verhoogde weerstand begon de lijn nog weer harder uit te lopen, nog meer remmen dus, maar dat had nauwelijks effekt. De spoel bleef maar draaien en Brian voorzag, dat we snel aan het einde van de lijn zouden zijn. Nog meer weerstand en uiteindelijk de volle rem erop, maar de vis trok hem ook daardoorheen, maar duidelijk met meer moeite. (Vergeef ons de typfouten in dit soort verhalen. De boot surfte net even met 10,5 knoop een golf af.) De hengel stond gebogen als een hoepel en we waren zo opgewonden, dat we het belanghrijkaste vergaten; het vertragen van de boot. We hadden meteen de fok weg moeten rollen, maar in plaats de snelheid terug te brengen naar een knoop of vijf jakkerden we met onverminderde de snelheid door en ja hoor, bengggg, de lijn brak af. Natuurlijk niet in de mond van de vis, maar bij de hengel. De lijn had een breuksterkte van 80 kg. Er zit nu nauwelijks nog lijn op de hengel en die is dan ook opgeborgen in de schuur. Geen visserslatijn vanaf de Nelly Rose meer. Dit zou een verhaal hebben kunnen worden.
Onze tocht verloopt voorspoedig. We hadden gisteren ons eerste borrelmoment. In de loop van de ochtend passeerden we de kreeftskeerkring en zijn we in de tropen. We begonnen overigens niet meteen te transpireren. Het water was slechts 22 graden en de lucht daarboven zeker niet veel warmer. In combinatie met de wind en een dunne laag wolken bleven wij in onze fleeces gekleed. Zo gekleed genoten we om vijf uur van een lekker koud biertje, dat we met het vooruitzicht op dit heuglijke moment de dag ervoor in de ijskast hadden gelegd. Rond borreltijd was het relatief licht weer en we zaten met elkaar te bespreken of we het gebruikelijke rif er ook die avond weer in zouden zetten. Eigenlijk dachten we, dat het niet echt nodig zou zijn. Na het avondeten, net voor zonsondergang, ging Brian aan dek en zag bij het restje daglicht een forse squal aankomen. We konden net voordat die toesloeg het zeiloppervlak reduceren. Alweer een leermoment.
Het bleef de hele nacht fors waaien en we schieten goed op met de giek over stuurboord en de genua te loevert. Nelly Rose blijft dan lekker stabiel en houdt er goed de sokken in,terwijl wij toch lekker kunnen slapen.
Vanmorgen hadden we nog een avontuur. Onze hoofdschakelaar zit op een onhandige plek. Tijdens het ontbijt maakte de boot ineens een geweldige zwieper en zagen we vanuit de kajuit de horizon snel langsdraaien. Pim vloog naar buiten en kon het draaien stoppen, maar kreeg de boot, niet weer op gang. We waren gaan ‘bijliggen’, maar niet bewust. Gelukkig hadden we de bulletalie op de giek staan, zodat een klapgijp werd voorkomen. We lieten de bulletalie langzaam vieren, zodat we gecontroleerd gijpten en Nelly Rose weer op gang kon komen. Hanneke had inmiddels de vermaledijde hoofdschakelaar weer aan gezet en de autopiloot kon er weer op. We waren wakker.
We hebben de afgelopen 24 uur weer een kleine 200 mijl afgelegd en we komen ook steeds westelijker.
Groeten vanaf 20 graden 35′ noord en 20 graden 19′ west.