Wij communiceren met behulp van de satelliet telefoon. Dat is een kostbare en redelijk langzame verbinding, waar we efficient mee proberen om te gaan. Dat betekent, dat we in principe maar één keer per dag inloggen. Dan worden eerst de mails uit onze ‘outbox’ verzonden en vervolgens onze mails binnengehaald. In dezelfde sessie waarin wij gisteren ons blog verstuurden, kwam ook de nieuwe weersverwachting binnen. Daarin werd ogenblikkelijjk onze verwachting van een aankomst op zondag morgen de grond in geboord. Door het uitspreken van die verwachting “we gave it the kiss of death” zoals Brian vaststelde. Een andere uitspraak die we uit zijn mond konden optekenen was “the weather is a fickle bitch”. Waarvan akte.  De weersvoorspelling geeft aan, dat we de komende drie dagen (verder vooruit had ik niet meer aangevraagd) niet meer dan 10 knoop wind zullen hebben en grote delen van de dag zelfs dat niet. Dat hakte er hier wel in.
Zoiets kan zomaar een paar dagen aan de reis toevoegen. Dat kan op zich allemaal wel, we hebben na 4 dagen entrecôte weliswaar geen vers vlees meer, maar tot nu toe hebben we nog geen blik open gemaakt. We hebben nog wortels, courgettes en komkommers, maar het fruit is op een grapefruit na op. We denken de scheurbuik echter ook met voedingssupplementen te kunnen bestrijden.
We hebben ietwat terneergeslagen onze opties besproken. We hebben nog voor 250 mijl diesel aan boord en we moeten nog 350 mijl varen. Dat betekent in ieder geval op eigen kracht 100 mijl afleggen. We zouden liever geen 250 mijl motoren, maar aan de andere kant is dobberen nou ook niet echt een aantrekkelijk alternatief. Brian vliegt bovendien de 20e naar huis en wil ook nog wel wat van St. Lucia zien.
Na dit werkoverleg gingen we de nacht in met inderdaad steeds afnemende wind. Normaal laten we onze stuurautomaat aansturen door de windrichting, maar dat werkt niet meer als de wind van de boot zelf komt (de windvaan zit boven in de mast en door het zwiepen zijn de eerste 4-5 knoop een gevolg van die beweging). Zo stond de automaat aan het begin van de avond dan ook geprogrammeerd, maar naarmate er minder wind kwam moest “George” steeds harder werken om de variabele wind binnen de afgesproken koers te houden. Het stroomverbruik schiet dan ook omhoog en om 04.15 vanmorgen kwam er een accu alarm. Dat kwam eigenlijk wel goed uit, want we lagen inmiddels stil. Pim startte de motor, die we tot 09.15 hebben laten draaien. Daarna kwam er weer wat wind, maar die laat ons nu, ruim 2 uur later, want de klok is om 9 uur weer een uur achteruit gegaan, om 10.30 ook weer in de steek. We maken nog 0,8 knoop voortgang dankzij de North Equatorial Current. Honderd gedeeld door 0,8 is wel heel veel uren. We hopen op beter tijden.
Verder hadden we allemaal een prachtige wacht vannacht. Het was kraakhelder en dan is de sterrenhemel bij nieuwe maan op zich al een ongelooflijk gezicht. Voeg daarbij de grote hoeveelheid vallende sterren en je hebt een spectaculaire nachtwacht. Als je een vallende ster ziet, mag je een wens doen, maar we gaan ervan uit, dat de instantie, die belast is met het uitvoeren van die wensen, na zo’n nacht wel redelijk overbelast zal zijn en dat het uitvoeren van de wensen wel een paar dagen op zich zal laten wachten. Het zal dan ook niet echt kwaad kunnen om te verklappen wat we gewenst hebben: Meer wind.
Na de mooie nacht genoot Hanneke van de mooiste zonsopgang die we sinds vertrek hebben mogen beleven. Daar genoot ze in haar eentje van, maar even later zorgde ze er toch voor dat Brian en Pim aan dek kwamen. We kregen bezoek van 3 dolfijnen die een minuut of tien gezellig met ons optrokken. Daarna het ontbijt en een telefoontje met jarige dochter Leonie. Daarna een ruim 2 uur zeilen, maar nu wordt alles weer ongewis. We houden u op de hoogte.
Vanavond hebben we weer feest aan boord. Hanneke en Pim vieren hun 38e trouwdag.