We hebben een van de rustigste 24 uur van de hele reis achter de rug. De wind bleef de gehele nacht constant en het was droog. We varen een iets zuidelijker koers dan de rechstreekse koers, omdat we verwachten, dat de laatste dag de wind weer minimaal zal zijn. Als we dan wat hoger aan de wind kunnen varen dan plat voor het laken, hebben we iets meer kans dat we er nog wat snelheid uitpersen. Vanmorgen hebben we dan toch gegijpt en koers naar St. Lucia gezet. Om 12 uur onze tijd hadden we nog 440 mijl te gaan, nadat we de afgelopen 24 uur 169 mijl hadden afgelegd.
We varen eigenlijk alleen op onze fok. Het grootzeil zetten we er niet bij, in de angst dat de neerhouder het dan definitief zou kunnen begeven en dat zou weer extra schade op kunnen leveren. We hebben geen haast en we hebben het naar ons zin. Zo getuigd loopt de boot ook nog 6 knoop. We hebben echte passaat wind, uit het noordoosten en rond de 20 knoop, met ‘fluffy tradewind cloud’ boven ons hoofd.
We hebben vanmorgen wat kleren die zout waren geworden zoet gespoeld en we zijn een brood aan het bakken. Het zou mooi zijn als we zondag tegen het einde van de ochtend Rodney Bay zouden kunnen aanlopen. Pim is aan zijn zoveelste boek van de reis bezig. Na het herlezen van Nooit meer slapen (W.F. Hermans), de ontdekking van de hemel, SIegfried, de Aanslag, twee vrouwen en de pupil (Mulisch) en de Max Havelaar (Multatuli) en het voor het eerst lezen van IJsland (Ronald Giphart) en de Zoontjesfabriek van Ayaan Hirschi Ali nu tijd voor wat Engelse historie in David Copperfield (C. Dickens). WE hebben ook alle drie At Home van Bill Bryson gelezen. Een leuk vertelde geschiedenis over – vooral – het Victoriaanse Engeland. Het is heerlijk……