Ons verblijf in Antigua loopt ten einde. Dat is jammer, want het is een prachtig eiland. We hadden oorspronkelijk het plan om hier veel korter te blijven en ook nog naar Barbuda te gaan. Het weer gooide roet in het eten en het was goed zo. Barbuda is geen eenvoudige bestemming. In de pilot wordt gewezen op veel moeilijkheden, die met slecht weer alleen maar moeilijker worden. De wind blies de afgelopen dagen vrijwel constant tussen de 27 en 32 knopen met uitschieters tot 37 knoop. Op het vliegveld werd zelfs een vlaag van 42 knoop gemeten. Zelfs in onze beschutte baai, door Nelson ‘Hurricane Hole’ genoemd, kwamen de vlagen soms hard door.
We gaan dus vertrekken. Tijd voor een beach party.

Aan het strand, met uitzicht op onze boten komen we samen met Sundancer II. Zij gaan waarschijnlijk niet rechtstreeks naar St. Maarten, maar maken een stop in St. Kitts (staat voor St. Christophers). Zij gaan dan vrijdag morgen weg, overnachten 55 mijl verder in St. Kitts en varen dan zaterdag door naar St. Maarten. Althans, dat is het plan, maar de plannen van een cruiser worden met laag water beneden de vloedlijn op het strand geschreven. Misschien vinden ze het in St. Kitts zo mooi, dat ze er weken blijven hangen en zien we ze nooit meer! Er moet dus goed afscheid genomen worden.
Wij gaan namelijk donderdag avond, rond een uur of 5, en varen dan de nacht door. We komen dan ergens in het begin van de ochtend in St. Maarten aan.

We hebben onszelf uitgenodigd op het strand van een resort. De eigen gasten zijn zich inmiddels aan het teruggetrekken in de bars en rondom het zwembad.

We hebben na de borrel natuurlijk geen tijd (!?) meer om te koken en gaan dus bij hoge uitzondering uit eten. Een Fransman die zich heeft gevestigd op Antigua en die ons een voortreffelijk maal voorzet voor een hele beschaafde prijs. Logisch, want we moeten zelf alles op een steen bakken.

Op de terugweg komen we met de Dinghy langs de net geopende “Salty Dogs Pub”. Zij hebben iedere dinsdag avond live muziek en het beviel ons wat we vanaf het water hoorden. We moesten stoppen en dat bleek de moeite waard. De gitarist is een oude rocker, de drummer en de bassist zijn ook toppers en de Canadese toetseniste was er heel trots op, dat ze door die jongens was gevraagd om met hen de fantastische zangeres te begeleiden.

Later op de avond kwam er ook nog een zanger voor de band staan en zong samen met deze schoonheid. De band speelde maar een paar reggae nummers en ze deden dat voortreffelijk. Reggae is natuurlijk heerlijke muziek, maar de stijl heeft dringend behoefte, alsof zoiets mogelijk zou zijn, aan een nieuwe Bob Marley. Waar je ook maar loopt over, welk eiland ook, meerdere malen per dag hoor je dezelfde nummers langskomen. Natuurlijk, toen Gregory (Guiness) de Redemption Song a capella ten beste gaf, terwijl wij door het regenwoud over de Indian River dreven, was dat onvergetelijk en het blijft een briljant lied.
In ieder geval, dit stel was een verfrissende afwisseling met nieuw en oud, rap en soul, rock en veel Adèle. Dat kon het schatje als de meesteres zelf.

Na een prachtige avond is het buiten de baai pikkedonker. Het is nieuwe maan. De Leander is ruim verlicht. Ernaast ligt inmiddels de “Icon”, een vergelijkbaar Nederlands jacht, maar dat is niet zo uitbundig verlicht.