We zijn om een uur of vijf ‘s middags weggevaren uit English Harbour. Antigua is een prachtig eiland en Nelson’s Dockyard is daarbinnen een heel bijzonder plekje.
We hadden vandaag eerst nog onverwacht bezoek. We hadden de informatie op het blog van de Drift Away verkeerd begrepen. Zij schrijven voor dat blog en, net zoals wij als we op zee zijn, laten het dan door het thuisfront op het web zetten. Dat leidt tot tijdsverschillen, zodat wij dachten dat we de Drift Away helemaal niet meer zouden zien, omdat ze door ons pas vrijdag verwacht werden. We waren dan ook wat verrast, toen er om een uur of 11 op de romp geklopt werd. Yme was er al.
Hij ging eerst ‘even’ inklaren en wij gingen ondertussen uitklaren, brood kopen, brandstof tanken en de boot schoon maken. Daarna kwam Yme met zijn zwager Eric, verhalen over hun heerlijke geslaagde overtocht.

Yme en Eric van de Drift Away genieten van hun welverdiende aankomst biertje aan boord van de Nelly Rose.

Even later is het dan toch zo ver. We varen de baai uit op weg naar een van onze eerste echte mooie zonsondergangen. Eerst moeten we het rif aan de zuidkant van Antigua passeren. Door dat rif wordt er een grote lagune gevormd waar het water heel vlak is, terwijl de golven op het rif beuken. Een heel apart gezicht.
We hebben wel al heel veel spectaculaire wolkenverkleuringen gezien alle keren dat de zon voor ons onder de horizon verdween, maar vrijwel altijd hangt er dan op die horizon toch ook een wolk, waardoor je de grote oranje bal niet echt kunt zien verdwijnen. Dit keer was dat helemaal anders.

Met links op de horizon het eiland Montserrat zie je daarnaast de zon echt verdwijnen. Dat gaat hier best wel snel. Vanaf het moment dat de onderkant van de zon de horizon raakt tot het moment, dat het laatste puntje ervan verdwenen is, duurt het minder dan een minuut.
Bij vertrek hadden we een enkel rif in het grootzeil, maar nu we meer naar het noorden gaan verliezen we de bescherming van het vaste land van Antigua en al gauw zetten we het tweede rif erin. Met 20 knoop wind uit het oosten loopt Nelly Rose dan 7,5-8 knoop. We gaan dan ook ruim harder dan we gepland hadden.
We kunnen voortduren zien waar we zijn, omdat de eilanden in het donker als grote bakens aan de horizon licht afgeven. Eerst verdwijnt Antigua stuurboord achter, maar al gauw zien we aan bakboord Nevis en St. Kitts stralen. Even later komt St. Eustatius en dan varen we, veel te vroeg, tussen de lichtkoepels van Saba en St. Barts door. Vanaf dat moment is het nog maar 20 mijl naar St. Maarten en het is nog geen 4 uur. De gang moet er uit. We rollen de fok helemaal weg en proberen het zo uit te kienen, dat we kort na zonsopgang de haven binnen kunnen varen.
De Norwegian Jewel, een cruise ship met een paar duizend passagiers, is op weg naar Philipsburg en vraagt ons of wij zo vriendelijk zouden willen zijn om voor hen uit te wijken, zodat hij koers en snelheid aan kan houden. Hij heeft een krap schema aan te houden en hij zou ons zeer erkentelijk zijn. Op zo’n moment strijk je over je hart en geef je grootmoedig je rechten op.
Even later laten we in Simpson Bay het anker zakken vóór de brug naar de lagoon. Vanaf hier hebben we uitzicht op het resort waar Hanneke met Barbara naar toe gaat. We worden verwelkomt door een pelikaan. Toepasselijk want het heet hier Pelican Bay.