Vanochtend hoorde Hanneke ineens een paard proesten. Dat is vreemd in deze omgeving, dus even goed rondkijken en ja hoor het klopte. Er was een mijnheer met zijn paard door de baai aan het zwemmen. Niet zo maar een stukje, maar een echte oversteek.

Een koele manier om je paard te oefenen!

Bij de steiger gaat het stel het water weer uit, klaar met het ochtendrondje.

Deze Mongoose zijn door een niet kinderachtige artiest op de muur geschilderd en wijzen de weg naar Angry Nate, onze stamkroeg voor deze dagen. Het is een originele manier om de weg naar je kroeg te wijzen, maar misschien is het eerbetoon aan de mongoose wel de reden, dat Nate Angry is. Nate is namelijk een kat.

“Angry Nates” is de plek waar de Yachties komen. Het voelt een beetje als de “Jachtclub Veere”, waar we veel goede herinneringen aan hebben. Zo’n plaats waar de locals aan de bar hangen en de laatste nieuwtjes uitwisselen en de toeristen een hapje komen eten.

Op aanraden van Keimpe en Ank hebben we een permit gehaald en gekregen om naar Buck Island te gaan. Het is nog geen 5 mijl varen, er is nauwelijks wind en het beetje wat er is, staat recht op de neus. Op zich al nauwelijks de moeite om alle hoezen van de zeilen af te halen. Bovendien willen we water en stroom maken en we gaan dus op de motor naar een natuurreservaat.
Daar aangekomen zien we Keimpe en Ank net het anker ophalen. Op de Nelly Rose staat bij die manoeuvre Hanneke aan het roer en Pim doet het anker. Dat gaat elektrisch. Op de Gaia is de rolverdeling andersom. Daar gaat het anker nog ouderwets met mankracht naar boven. Die van Ank welteverstaan, heel stoer. Ank geeft hier met de vrije hand even een aanwijzing aan Keimpe om te zorgen dat hij de boot recht achter het anker houdt. Anders wordt het helemaal sleuren.

Overdag komen er wat bootjes, maar s’avonds liggen er nog maar 4 boten voor anker. We gaan met de dinghy door de lagoon binnen het rif naar een plekje, waar een snorkeltrail is uitgezet door Elkhorn-coral. Wel apart die bewegwijzering onder water met verklarende teksten van wat je te zien krijgt. Wat die teksten niet laten zien, is hoeveel het rif geleden heeft. Van een bedekking van 80% voor orkaan Hugo is nu nog 5% overgebleven. De stress veroorzaakt door de orkaan is zeker een van de hoofdredenen van alle dode koraalresten waar je nu vooral naar kijkt. Toch wordt in de tentoonstelling in het fort ook gewezen op de nauwe marges waarbinnen koraal kan gedijen en de verstoring, die daarin heeft plaats gevonden. Daar waar we gisteren nog dachten, dat het mogelijk de roze bril was, waarmee we naar onze herinneringen keken, weten we het nu wel zeker. Het koraal en de visstand daaromheen is geen schaduw meer van wat het 25 jaar geleden was. De zee is ziek en wij zijn daar verantwoordelijk voor. Of de raffinaderij op St. Croix, die recent geleden gesloten is (3000 man op straat op een eiland met 60.000 inwoners) mede veroorzaker was van de milieuschade is door ons niet vast te stellen. Je kunt je echter wel voorstellen, dat zulke marginale installaties niet voorop hebben gelopen in de milieu vriendelijkheid.

Toch blijft dat snorkelen leuk, maar wel met een onderwater shirt aan, anders verbrand je levend, omdat het water als een soort vergrootglas werkt.
.

Er blijft natuurlijk toch veel moois te zien, maar de overdaad is weg. We zien maar weinig echte scholen.

Yellowtail snapper boven een brain-coral.