Culebra geeft een heerlijke eerste indruk. Het eiland wordt niet gedomineerd door een cruise terminal en het gemakkelijke geld dat daar door eindeloze winkelcentra aan verdiend wordt. Het vliegveld is lekker kleinschalig en dat vind je overal terug waar we tot nu toe kijken.

Zo’n Omaatje past er hier nog gewoon helemaal bij.

De huizen hebben hier allemaal gezellige kleurtjes en de meesten hebben een tuintje. In twee van die tuinen zien we grote hagedissen of leguanen of iets dergelijks. We komen er dit keer met de camera niet aan te pas, maar dat geven we nog niet op. Door dit doorkijkje zien we Nelly Rose daar beneden mooi liggen.

Deze foto is genomen vanaf de niet meer heffende hefbrug. Het is het kanaaltje, dat de baai, de Ensenada Honda, verbind met de zee aan de zuidkant van Culebra. Het kan er behoorlijk stromen, maar we gaan er op dinghy safari zeker nog een keer doorheen.

Open some days, closed some others. een ideale uiting van “Island Time mon”….

Indrukwekkende Amerikaanse brandweerauto’s vlak naast de brug.

Onze wandeling van en naar het vliegveld, waar we zijn gaan inklaren eindigt bij het Dinghy Dock Restaurant. Daar staat Bill achter de bar. Een Amerikaan, die op zijn ‘Kimuh Saby’ rond vaart en dan af en toe een paar maanden ergens blijft liggen en werkt als bartender. Hij was nu al weer drie maanden hier en vond dat het wel weer tijd werd om verder te reizen. Er kan veel tijd vergaan tussen het opkomen van dat idee en het uitvoeren ervan.

Het DDR ziet er van binnen zeer verzorgd uit. Je zit er fantastisch en je kunt er kennelijk prima eten. Dat gaan wij niet meemaken, want we hebben nog voor drie dagen vlees en dat moet op.

Noem het maar behang. Er hangt in ieder geval één plaat bij van een auto die belastingvrij in Duitsland is gekocht. Of die hier ook op het eiland rondrijdt lijkt twijfelachtig.