Nadat Pim eindeloos en vooral vruchteloos bezig is geweest met de doucheslang, gaan we diesel halen. De vervangende douche slang, die we hebben gekocht, past wel op de douchekop, maar de andere kant heeft een Amerikaanse aansluiting. Zonde van tijd en geld, maar de provisorische reparatie ziet er goed uit en houdt het misschien wel een tijdje. We gaan dus diesel halen. Met Klontje varen we onder de brug door naar het plaatselijke benzinestation waar we de jerrycans vol gooien met diesel. Het is een tankstation voor auto’s waar je wel met de dinghy maar niet met Nelly Rose of andere schepen met enige diepgang kunt komen. Zo gaat het ook.

We varen eerst naar de boot terug en gooien de inhoud van de jerry cans in de tank van de Nelly Rose. Alweer een klus geklaard. Daarna gaan nog even een paar boodschapjes doen in een echt klein buurtsupertje. Dan zie je pas echt dat dit eilandje van de Ver. Staten is! De ketchup krijgt echt de meeste meters op het schap. Hunts lijkt een volwaardige concurrent te zijn geworden van Henry John Heinz.
Op de terugweg naar de boot ontmoeten we bij het Dinghy Dock Cafe Willeke en Freek van de Indira. De Indira is een Koopmans 40 en we zagen hen vandaag binnenkomen. Het is altijd gezellig om verhalen uit te wisselen. Ze zijn ietsje later dan wij vertrokken uit Rotterdam en gaan ook naar het noorden. (svindira/wordpress.com/). We besluiten dat we nog wel meer verhalen uit te wisselen hebben en we blijven dan ook een dagje langer. We spreken voor de volgende dag af samen te borrelen.

Eenmaal aan boord zien we dat er sinds ons vertrek uit Rotterdam op 11 augustus 2012 inmiddels 40.000 “hits” zijn geweest op onze blog www.nellyrose.nl. Dat er best veel mensen kijken stimuleert ons, maar zonder Pieter Tiddens, de broer van Pim, hadden we de handdoek al lang in de ring gegooid. WordPress is voor ons best lastig, maar met een enkele mail naar Pieter zorgt hij er altijd voor, dat het snel weer voor elkaar is. Pieter verzorgt ook de positie en de informatie daarover.

De volgende dag gaan we met de bus naar Flamingo Beach aan de andere kant van het eiland. De bus moet eerst nog wat mensen ophalen bij het resort aan de andere kant van de baai. Voor ons is dat een prachtige gelegenheid om voor de prijs van een rit bijna het hele eiland te zien. Het is een krankzinnige disco bus, met luide muziek, discoverlichting en zelfs een rookmachine. Licht en rook reageren op het geluidsniveau. Als wij hard lachen begint de rookmachine. De eerste bus die reageert op lachende passagiers.

Mensen huren deze golfkarretjes op het eiland. De eerste dag dat we hier waren, zagen we een enkele elektrische golf cart. Helaas hebben we inmiddels gemerkt dat de meeste door knetterende en stinkende motortjes worden aangedreven.

Mooie boom met veel dikke wratten. Je moet niet te dicht onder de bomen staan, want dan wordt je gestoken door die onzichtbare nosseeums. Minuscuul kleine muggenachtige beestjes die gemeen steken. Dat merk je meestal pas na een dag en dan gaat het erg kriebelen. Dat gaat dan pas weer na een dag of twee over. We hebben dan ook een spuitbus “Off” bij ons tegen deze beestjes en een tube tegen de jeuk.

Het is naseizoen en het is dan ook redelijk rustig op het prachtige strand met een heerlijke branding, waar veel mensen met groot plezier in spelen.

De kleur van het water bovenop dit witte zand is spectaculair. Een mooi Caribisch kleurtje.

We zijn niet echt strandmensen en kijken liever wat in de omgeving rond terwijl we wachten op de bus terug. Er lopen een aantal kippen met hun kuikentjes rond en poezen die daar duidelijk een oogje op hebben.

Eenmaal terug bij het DDC is het licht goed om de tarpons voor de steiger te fotograferen. Ze zijn tot een meter groot en zwemmen pas weg als je de motor van de dinghy start.

Eenmaal weer aan boord willen we eigenlijk de dinghy al aan dek hijsen om klaar te zijn voor het voorgenomen vertrek de volgende dag. We besluiten echter om dat iets later te doen. Je weet immers maar nooit wat er nog kan gebeuren. We pakken lekker een boek en gaan zitten lezen en er gebeurt inderdaad wat. Ineens worden we blij verrast als we horen roepen. De Ostrea met Pieter en Sabine en de kids komen vlak langs ons gevaren! (Logboekostrea.nl). We gaan dus weer morgen niet weg…..

We gaan gezellig borrelen op de Ostrea, waar we verwend worden met sushi met tonijn. Die heeft Pieter vandaag met zijn nieuwe – gekregen – hengel gevangen. Wat een ontzettend lekkere vis is dat toch. Als ik de hengel niet toevallig gisteren alweer aan dek had gebracht, zou ik het vandaag alsnog gedaan hebben. We moeten ook weer gaan vissen.

Ook Freek en Willeke schuiven aan bij de borrel. Morgen gaan we weer plannen maken.