Zoals wij de optimisten bij de zeilvereniging in een rekje opstapelen, doen ze dat hier met de speedboten. Dit is nog een redelijk bescheiden collectie. In Fajardo zagen we op afstand een paar van die rekken met alleen maar Miami Vice speelgoed. Als er niet minstens drie keer 300 PK achter hangt doe je niet mee. Vier keer 400 hebben we ook gezien.

We gaan naar een goed georganiseerd regenwoud. We beginnen met een bezoek aan het visitors centre waar we als seniors ook weer voor half geld naar binnen mogen. Dit keer moesten we – maar dat hoorden we pas achteraf – een klein half jaartje jokken. De grens was 62. Door het woud loopt een weg, de 191, met parkeerplaatsen voor de verschillende attracties. Het is zondag en daarom best wel druk, maar het is ook echt mooi. De eerste stop is een waterval over een grote vlakke rots. Sabien kruipt er meteen met haar dochters tegenop.

De volgende stop is ons startpunt voor een hike naar een waterval. Het gaat behoorlijk op en neer, maar over een goed betonnen pad, dat mooi stroef is, zodat je nergens uitglijdt. Het nadeel is natuurlijk dat het hele wildleven, op een enkele vogel na, zich van deze route heeft teruggetrokken. Het voordeel is, dat veel mensen veel moois kunnen zien zonder de natuur teveel te verstoren en zonder met machetes zichzelf een weg te moeten kappen. Na een stevige wandeling van een half uurtje komen we bij ons doel: een waterval.

Als we de drukte hier in ogenschouw nemen, denken we allemaal met veel plezier terug aan Dominíca, waar je vergelijkbare bestemmingen hebt waar je in alle rust van kunt genieten.

Het regenwoud is weer een enorme schakering van groene kleuren.

Het is een prachtige hike.

We hebben veel respect voor de kinderen van Pieter en Sabien, die genieten van dit soort uitjes. Zij hadden het laatste stuk naar boven gehold en staan al bij de auto, terwijl wij nog even zitten uit te puffen. Erg gezellig om dit zo met elkaar te doen.

We gaan lunchen in Luquillo, waar ze een straatje met 60 kleine restaurantjes hebben, die ze hier Kioscos noemen. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het begint meteen al spannend tussen de lokale Hells Angels, maar er zijn ook luxe en hele eenvoudige eettentjes.

Er liggen allerlei lekkere hapjes in de etalages.

Het is zondag en het is een komen en gaan van mensen.

We belanden in een Peruviaanse kiosk. Hanneke duikt meteen de keuken in om een foto te maken. Even later wordt ze speciaal opgehaald om even met de camera naar de keuken te komen.

De kok gaat flamberen. Pyrotechniek op hoog niveau. Het is verbazend dat er nog iemand in de keuken haren op zijn hoofd heeft.

Het lijkt bijna uit de hand te lopen, maar er maakt werkelijk niemand aanstalten om naar een van de alom aanwezige brandblussers te grijpen.

Al spoedig keert de rust weer.

Aan de overkant van de straat serveren ze vanuit de kofferbak van een auto. Dat lijkt ons toch echt Kiosco voor gevorderden.

Er is naast al het voer ook allerlei andere handel, zoals mooie hangmatten en andere kunst. Sabien koopt nog even wat DVD’s voor de kinderen met princessefilmpjes.

Aan de overkant van de straat staat een hoop volk in de rij voor de fruitshakes. Het was weer een bijzondere en afwisselende dag.