Het huis van de gouverneur staat aan het einde van een bewaakte straat.

Er zijn heel veel grappige winkeltjes, die veel meer bieden dan de standaard toeristen shops. Voordat het toerisme de oude stad – om heel begrijpelijke redenen – claimde, waren het waarschijnlijk ook allemaal winkeltjes, maar dan slagers, bakkers en andere kleine negoties voor allerlei behoeften.

Dit “lucifersnijwerk” is een totaal nieuwe kunstvorm.
Je vraagt je af hoe iemand hiertoe gekomen is. Het is boeiend om te zien hoe deze passie geëvolueerd is.

Gewoon op een hoekje van de straat.

San Juan is een leuke stad vol gezellige pleintjes. Het is zaterdag avond en er zijn een heleboel locale mensen een avondje uit. We moeten met het oog op de kinderen natuurlijk op tijd terug en zijn dan ook weg voordat de muziek overal losbarst. Op de nummerplaten van de auto’s staat “Isla del Encanto”. Er wordt hier heel veel en goed gemusiceerd.

De stad zit strak in de verf en ziet er zeer verzorgd uit. Het maakt een welvarende indruk, maar de buitenwijken zijn minder welvarend. De meeste mensen wonen wel in een huis, een bungalow, maar die staan veelal zo dicht op elkaar, dat je jezelf er nauwelijks tussendoor kunt wurmen.

San Juan heeft heel veel mooie doorkijkjes. Wij kiezen natuurlijk deze uit, want hij leidt naar zee.

De welvaart was voor een groot deel te danken aan de opbrengst van de koloniën. De rijkdom werd niet allemaal naar het moederland geëxporteerd. De expats van dientijd leefden er goed van.

s’Avonds eten we op een terrasje en daar komt de straatmuzikant anno 2013 langs. Midden in een lied houdt hij plotseling op, omdat zijn mobieltje gaat. Hij begint een nieuw lied als hij heeft opgehangen. Hoe de vorige liefde afgelopen is zullen we nooit weten.