Ik lag net te slapen toen ik Hanneke de afgesproken kreet “beetbeet” hoorde roepen. Ik sprint naar buiten, zet de rem strakker en we draaien de fok weg om de snelheid zoveel mogelijk te verminderen. Dan breekt de waardeloze houder af, maar gelukkig had ik de hengel al vast en bovendien zit die geborgd. Dan begint het eindeloze inhalen en weer wat verliezen, inhalen en weer wat verliezen. De lijn was al een heel eind uitgelopen voor dat spelletje begon dus het duurde dan ook zeker 10-15 minuten voordat we hem zo dichtbij hadden dat we ook wat konden zien. De vis voelde duidelijk dat zijn einde naderde en ging nog extra tekeer, maar niet meer helemaal onder water kon hij zich niet echt lekker meer afzetten. Toen ging het fout. Ik zag, dat zijn maatje naast hem zwom en in de buurt bleef. Hanneke keek tegen de zon in en kon dat net niet zien, maar er was geen twijfel mogelijk, hij was niet alleen. We besloten meteen, dat hij terug zou gaan. Hij was te mooi en dan dat vriendinnetje ernaast….
Hanneke deed de handschoenen aan, ik greep de lijn en trok de vis boven de spiegel waar Hanneke hem goed achter de kieuwen vastgreep, zodat ik de haak eruit kon halen. Hij viel nog even op het zwemplatform, maar duwde zichzelf met de staart weer het water in. Tevreden zwom het stel na dit voor hen voortreffelijk afgelopen avontuur weer in de richting van de zon.
Foto’s (bewijsmateriaal dat we echt een 75 cm lange wahoo/dolphin binnen hadden) volgen zodra we weer een normale internet verbinding hebben.