We zijn duidelijk een beetje verwend geraakt de afgelopen maanden. Als je ergens voor anker hebt, dan heb je ook internet. Niet op Grand Turk. Dit is even een stap terug. We werden wel op een hele bijzondere manier hier verwelkomt. Niet door een klasje vissen, niet door een school vissen, maar door een gemeenschappelijke sportdag van meerdere scholen vliegende vissen. Waar je maar keek stegen ze op en knalden ze tegen de volgende golf aan. Hele bendes vliegende vissen. Het was gewoon een bizar gezicht.
Om half 1 lieten we het anker vallen bij South Port van Grand Turk. We gingen eerst een hapje eten en daarna maakten we de boot klaar voor het verblijf. Vervolgens moesten we de dinghy, die we leeg hadden laten lopen, weer bedrijfsklaar maken, zodat we uiteindelijk om een uur of drie richting de kant gingen. Hoewel het wel op de kaart staat aangegeven is er geen echt dinghy dock; geen keuze, we moesten het prachtige zandstrand op. Vandaar vielen we van de ene verbazing in de andere. Er is hier echt iets goed fout gegaan. Allemaal “derelict” overheids gebouwen; bouwvallen, waar wel nog mensen werken. We vroegen links en rechts waar we moesten zijn om ons aan te melden en kregen dan hele onduidelijke aanwijzingen. We kwamen steeds dichter in de buurt, maar we geloofden de truck chauffeur eigenlijk niet, die ons tussen twee gebouwen door stuurde naar iets wat dood leek te lopen. Toch bleek daar een schuur te staan en verdomd, daarbinnen zaten drie overheidsdienaren elkaar bezig te houden.
We kregen 5 formulieren overhandigd en we moesten vertellen hoe lang we wilden blijven. We hebben daar natuurlijk geen idee van, maarhet werd al rap duidelijk, als we langer dan een week willen blijven, moeten we een cruising permit kopen van $300.-. Het inklaren nu kost ook al $50 en als we weggaan moeten we nog een keer dat bedrag betalen. We zeiden dat we T&C wel erg duur vonden. De jongeman van de inklaring zei, dat het vroeger $15 was, maar dat het land in problemen was geraakt door corruptie. We vroegen of dat van de inklaringsautoriteiten was, maar nee, het was van de hoge heren. Vervolgens begon de uitemate zwaarwichtige (150Kg+ dachten we) mevrouw met de meeste strepen in het lokale dialect tegen de jongen te praten en hebben we maar niet verder gevraagd, maar er is hier iets goed misgegaan.
We weten niet hoe lang we hier gaan blijven. Morgen misschien nog aan land in Grand Turk en dan naar Caicos. Of op dinghy safari om te gaan snorkelen. We zien wel. We blijven foto’s maken, maar we weten nog even niet wanneer we ze kunnen plaatsen. Wordt vervolgd….