Er wonen hier maar 75. mensen.

Ook hier weer kanonnen natuurlijk.

Het is een plat driehoekje met een paar huizen erop.

We blijven op aandringen van de eigenaresse Debbie een hapje eten. Het menu is spareribs en ondanks dat we niet van te voren hebben gereserveerd, mogen we toch blijven.

Het wordt een gezellige avond met dansen na. Hanneke danst met een man, die vroeger een dansstudio had. Pim met Debbie, heupomvang: 1 m.

Heerlijk rustig hier.

We gaan duiken met Richard.

We zien heel langzaam een schildpad langszwemmen en later 2 sharks. Op hun gemakje een beetje cruisen. Zelfs een zwart zeepaardje, dat is vrij byzonder.

Dit is de “White House”. Het staat zelfs op de kaart. De eigenaar was ook de eigenaar van de zoutmijn. Zijn kleinzoon woont er nog.

Er zijn 2 dorades gevangen. Dat is beter dan een alleen!
Op Salt Cay wonen ongeveer 75 mensen permanent. Dat is een uitdagende levensstijl. Heel simpel, als je niet geliefd bent, kun je beter vertrekken en je krijgt alleen iets voor elkaar, als je het met elkaar doet. Zo zagen wij Richard, de gids met wie wij gingen duiken, handsignalen maken met iemand, die een blauw pakket oppakte en naar het einde van de pier liep. Zodra hij daar was aangekomen startte Richard de buitenboordmotor en voeren we rustig naar het einde van het havenkommetje. Toen we ongeveer halverwege waren kwam het blauwe pakje weer boven. Het was een net en ze openden het boven de pier en er vielen tientallen spartelende sardines op de pier. Richard voer rustig door en de man kon het net nog twee keer gooien, voordat wij er voorbij waren. Onze duikende collega vertelde ons, dat ze dit iedere keer deden rondom deze tijd. De sardines schrikken van de motor en gaan op de vlucht. Het is een voorbeeld van het soort samenwerking, dat het mogelijk maakt in zo’n kleine gemeenschap te leven.