We varen de hele dag over 4 meter water, dat is wel wat anders dan we gewend zijn. We hebben maar twee meter azuurblauw water onder de kiel nadat we maanden alleen duizend meter en meer (bij Puerto Rico 7000 meter) donkerblauw water onder ons hadden. De golfslag is ook op zijn IJsselmeers, kort. Het is weer een prachtige zeildag en helemaal tevreden laten we het anker zakken in Sapodilla Bay.

We liggen hier in Sapodilla Bay, een baai waar de hoi polloi, the riffraff, door hekken wordt gescheiden van de happy few. Mensen die behoren tot de upper ten, die zich moeten afscheiden van hun omgeving, omdat het contrast met hun levensstijl te groot is, onoverbrugbaar groot. Ik (Pim) kan het die happy few niet kwalijk kan nemen, want zij spelen het spel zoals het vandaag anno 2013 gespeeld moet worden en zij zijn daar goed in. Of ik dat spel het leukste spelletje vind wat er is laat ik even in het midden.

Het is een kleine baai. toen we aankwamen lagen we er rustig, maar er komt meer wind. die ruimt dan eerst meer naar het zuiden, waardoor we iets meer deining te verduren krijgen. We kunnen ermee leven.

Het is hier op veel plekken lastig navigeren en dat blijkt ook wel uit dit omgedraaide wrak.

Wij zijn omringd door luxe, en ik bedoel luxe villa’s, die rechtstreeks aan het strand liggen, maar daarvan zijn afgescheiden door een decent koord. Geen echte gated community, maar de intentie is duidelijk. Providenciales, Provo voor de intimi, is de speeltuin van de ‘Überrich’. De afstand tot de bevolking kan ik alleen als gestoord kwalificeren. Wij gaan uitklaren bij de havenmeester.

We lopen langs een werkelijk prachtige azuurblauwe lagoon naar de industriële haven.

Hier kunnen we pas naar binnen als we onze paspoorten hebben laten zien en een pasje met een nummer opgespeld krijgen. Die van Pim is : 007 ! Eigenlijk moesten we vandaag weg, maar aangezien er slecht weer wordt verwacht, mogen we tot zondag blijven liggen, maar we moeten wel morgen weer terugkomen om de papieren in te vullen.

Het gevolg van de standaard van het toerisme hier op het eiland is wel, dat het voor gewone stervelingen ongelofelijk duur is. De taxirit naar de supermarkt kostte $35,-, voor een ritje van misschien net tien minuten. We dachten nog even, dat we getild werden en probeerden voor de terugweg een beter tarief af te dwingen; resultaat $36,-. Alles wat je in de supermarkt, die overigens de strijd met iedere Nederlandse grootgrutter aan zou kunnen; alles wat je in die supermarkt in de handen nam kostte ten minste $5,-; met uitzondering van de sinaasappels, die waren $1,50 per stuk.
Voor de verschillende troeteldiertjes die bij deze toeristen horen is een aparte afdeling in de supermarkt. Hanneke noemde het de hondenkamer, maar ik denk dat er ook voor de Perzische kat of een Siamees passend voer te vinden zal zijn.

Ze hebben hier wel hele mooie boodschappenkarretjes. Dat doet ons dan wel meteen denken aan de kleinkinderen, die we graag in zo’n kar zouden willen zetten.

Geen Dinghy Dock hier, gewoon het strand optrekken. Alle mooie steigertjes zijn privé.

Terug aan boord is even druk voor Pim. Hij is aan de beurt om te koken en hij heeft beloofd om voor kapper te spelen. Er gaat ongeveer 7 cm. vanaf!
Tijdens het koken en het knippen genieten we van het entertainment op de marifoon. Het mondde uit in een prachtig staaltje van “one-up-man-ship. Dat begon eigenlijk al toen we nog bij de Port Authority waren.
Rijk zijn is relatief. Het maakt niet uit hoeveel je hebt, maar het moet méér zijn dan de ander. Als je bij het rijkere kamp hoort, dan straalt dat op je af en mag je jezelf de daarbij behorende arrogantie aanmeten. Zo stonden Hanneke en ik bij de Port Authority in de rij naast de captain van de Milk and Honey. Een leuk motorjachtje van een meter of 35, dat je met zijn tienen kunt charteren. Er zijn dan 8 man bemanning aan boord om je te helpen met alle speeltjes en om er voor te zorgen dat het zwembadje op het voordek mooi schoon is. De man keurde ons dan ook nauwelijks een blik waardig. Hij in loondienst, een lakei, wij lekker op onze eigen Nelly Rose onderweg. We kunnen het hebben. Ook in die wereld heb je echter rangen en standen.
Terwijl wij aan een heerlijke Risotto al Funghi zaten hoorden we op de marifoon een prachtige discussie tussen “Provo Radar”, de verkeersleiding hier in de buurt, motoryacht “A”: en een live aboard diving boot waarvan we de naam niet verstonden. Motoryacht “A” is het speeltje van Andrey en Alexandra Melnichenko. Het is een door Philip Stark ontworpen jacht, dat we al eerder bij St. Maarten en St. Barts zijn tegengekomen en waarvan we toen al een keer een foto hebben geplaatst. De captain van Motoryacht “A” is een keurige Engelsman, die onvoorstelbaar beleefd bleef in zijn gesprekken met Provo Radar. Provo Radar gaf hem aan waar hij mocht ankeren, maar zei er wel bij, dat ze goed moesten oppassen, want dat er normaal gesproken weinig jachten van die omvang daar in de buurt ankerden. Geen probleem zei de captain, we ankeren in 40 meter diep water in de buurt van die mooring boei die daar ligt. Dat werd afgezegend door Provo radar. Niet al teveel later kwam de captain van de live aboard diving boot in de lucht. Hij richtte zich rechtstreeks tot Motoryacht “A” en stelde hen op de hoogte van het feit, dat hij best wel groot was en aan die mooring zou gaan liggen. “We will be diving from there tomorrow morning.”
“Oh, absolutely no problem sir. I will stay well clear from you. Just how long are you?” De live aboard antwoordde, dat hij 120 voet lang was en dat hij behoorlijk aan zijn mooring zou rondzwaaien. Vervolgens vroeg hij aan Motoryacht “A” (http://en.wikipedia.org/wiki/A_(yacht) hoe lang zij eigenlijk wel waren. “We are 119 METRES sir” sprak de man met nog net beschaafde stem. “We’ll stay 400 feet clear of you and anchor in 50 meters of water. Motoryacht “A” standing by on 16. Out”.