We zijn weer terug in Blackpoint. Leuker hier en rustiger ook, in ieder geval aan land. Op het water was het alles behalve rustig. De wind draaide naar het westen en hoewel het nooit echt meer dan 15 knopen was, lig je hier dan helemaal niet rustig. De baai is volledig open naar het Westen en omdat het hier ondiep is krijg je dan korte steile IJsselmeer golven en werden we door elkaar gehusseld, dat het een lust was. Aan de Oostkant, de Atlantische kant, kun je dan ook geen beschutting vinden. Daar is het tot dicht bij de kant te diep om te ankeren en de Atlantische deining blijft, ongeacht de wind, gewoon toch uit het noorden komen. De Exuma’s zijn niet echt ideaal bij westenwind.
Gisteren dachten we dat het voorbij was met de westenwind. De wind ruimde naar het noorden en viel vervolgens helemaal weg. Het water lag er weer als een spiegel bij, maar nu hadden de muggen vrij spel. Normaal heb je daar voor anker geen last van, maar nu vlogen er wel 10 muggen als F-16’s heen en weer. Dat was lastiger slapen dan met de golven. Die kwamen overigens om een uur of vijf ook weer terug. De wind kromp weer naar het westen en trok aan tot 15 knoop en het hele theater begon opnieuw.
In dat soort deining ben je beter af met een boot, die niet voor een of andere wedstrijdformule is ontworpen, zoals de Nelly Rose. Vanwege de meetformule is de echte waterlijn lengte zo kort mogelijk gehouden en heeft de boot aan de achterkant een lange overhang, die bovendien behoorlijk plat en breed is. Op de korte golven komt de boot dan af en toe knel te zitten tussen twee golftoppen en knalt die platte achterkant tegen het water aan en trilt de hele boot. De boot kan het allemaal prima hebben, maar comfortabel is anders. Toch wen je er redelijk aan en hebben we best goed geslapen.

Dit is de wasserette, waar we nu vlakbij liggen en het internet van oppikken. De bovenste verdieping verhuurd Ida. Het zijn 3 appartementen, waarvan één nu verhuurd is aan een stel Amerikanen, die zelfs niet meer op hun boot wilden slapen vanwege het gestamp.

We liggen echt met onze neus naar het Westen. Vrijwel nergens op de Exuma Cays kun je dan beschut liggen.

Langzaam draaien we weer naar het noorden gelukkig en konden we weer naar de kant. Gisteren en eergisteren zou dat strikt genomen met Klontje wel kunnen, maar je wordt drijfnat en het in en uitstappen wordt ook een avontuur, net als het aanleggen. Je kunt de dinghy dan niet rustig bij een steiger achterlaten.

We doen boodschappen bij Adderley’s. De kaas wordt nog op ouderwetse manier gewogen. Het brood was niet meegekomen met de postboot net als het fruit en de melk. De boodschappen waren makkelijk te tillen. We haalden uiteindelijk een brood bij Corinna, die zelf bakt. Dat blijft iets minder lang goed, maar is extra lekker.

Altijd leuk zo’n doorkijkje naar Nelly Rose.

Dit is de Bar to Be, maar ze zitten er wel al te kaarten en kletsen. Het zal voorlopig een Bar to Be blijven, als hij al ooit afgebouwd wordt.

Black Point is een heerlijk oord. De mensen zeggen ons allemaal vriendelijk goedendag en noemen Hanneke “The Rose girl” vanwege de boot.