Dit is Smashie, de Bahamian Class C Work Boat. Het is de boot van Vaughn, hij is bezig met de totale restauratie van zijn classic. De boot heeft in de loop van zijn carrière de nodige klappen opgelopen. Met bakboord-stuurboord schijnt men het niet zo nauw te nemen en verder loopt het gewoon regelmatig gewoon uit de hand met deze boten, die een giek hebben die bijna net zo lang is als de mast en waar een gestoorde hoeveelheid zeil op gevaren wordt. Het aantal bemanningsleden is afhankelijk van de wind. Soms zijn ze maar met een man of drie of vier aan boord, maar als het gaat waaien wordt dat ineens veel meer. Die zitten dan op uitschuifbare planken buitenboord. Het is een krankzinnig gezicht.
http://earwigoagin.blogspot.com/2013/03/header-photo-bahamian-c-class-work-boat.html

Vaughn werkt overdag op Sampson Cay en kan alleen in de avonduren aan de boot werken. Toch denkt hij de boot eind volgende week klaar te hebben. Dat lijkt ons een tikkie optimistisch.
Bij de laatste regatta in Georgetown deed Vaughn mee met de boot van zijn zoon. Ze lagen 4e overall van de 34 deelnemende boten, maar helaas brak toen de mast en hebben ze de serie niet uit kunnen varen. Hij nodigde ons uit om naar zijn huis te gaan (“it’s opposite from Lorraine’s”) om daar de vele trofeeën te bekijken, die hij gewonnen had.

Het volgende project ligt al klaar! Let op de naam : Slaughter.

Dit zijn de masten en gieken, die erbij horen. Ze liggen gewoon op een veldje naast zijn huis. De mast en de giek zijn bijna even lang (8-9 meter). We hoopten, dat de vrouw van Vaughn buiten zou zitten, zodat we niet hoefden aan te kloppen, want daar waren we te verlegen voor. Helaas was ze daar niet. We waren sowieso natuurlijk best nieuwsgierig naar het interieur.

Toen we wat later een biertje gingen drinken, zagen we foto’s van een wedstrijd. In dat café kwamen we ook in gesprek met een stel Frans Canadezen. Een echt gesprek kon dat niet worden. Hun accent is ongelooflijk. We konden soms nauwelijks herkennen dat het Frans was, maar ze begrepen ons zonder problemen. Dat kunnen we dan van de Fransen weer niet altijd zeggen.

Ze zitten op planken, die door eenvoudige ijzeren beugels geschoven worden om zo veel mogelijk gewicht naar buiten te brengen. Er staat behoorlijk veel zeil op.

Deze rog woont hier vlakbij de Laundermat. Eindelijk krijgen we hem een beetje voor de camera. Hij is echt groot, een Southern Stingray en zeker een goede meter breed. Net een zwemmend tapijtje!

Zijn maat zien we even verder op de bodem liggen. Die heeft zich al half verstopt onder het zand.

We zijn net na zonsondergang weer terug bij Nelly Rose. Morgen gaan we naar Staniel Cay terug om het pakketje, waar we op gewacht hebben, op te halen bij het vliegveldje aldaar. Woensdag zal het rotweer zijn en blijven we liggen, maar donderdag gaan we verder naar het natuurpark in het noorden. Daar is iedereen razend enthousiast over. We zijn benieuwd.