Het is niet makkelijk om het kleurenspel met de blauwe tinten goed in beeld te krijgen, maar we kunnen er geen genoeg van krijgen.

We hebben een vaste gast aan boord tijdens ons verblijf in het park. Niet echt schuw, maar dichterbij dan een meter mogen we niet komen, dan vliegt hij of zij naar de andere kant van de boot.

Hier zit het vogeltje naast de antenne van de satelliet telefoon. Die is ongeveer 15 cm hoog. Het is echt een heel klein vogeltje.

We varen van Warderick Wells langs de Atlantische kant naar Norman’s Cay. Dat betekent dat we weer door zo’n nauwe snelstromende Cut moeten waar het water alle kanten op spat.

Meteen na de Cut gaan we rechtsaf een doorsteekje in. Omdat het hoog water is, bij een redelijk vlakke zee en met goed zonlicht kan dat. Je vaart echt op de tinten blauw. Hoe donkerder hoe dieper.

Het ultieme tropische eiland uit een strip verhaal. Niet groter dan wat je ziet en een palmboom precies in het midden. Vermoedelijk een van de meest gefotografeerde en bezochte plekjes hier in de buurt. Je komt er langs op weg naar de DC3

Deze DC3 was van een drugsbaron. In de 80’er jaren is het apparaat hier neergestort en is goed ingepast in de omgeving. Het wordt bewaakt door zeer brutale Sergeant Major visjes. Het is nu hoog water. Bij eb ligt meer dan de helft van de romp boven water.

Het hele vliegtuig is bedekt met allerlei soorten koraal.

Raar gezicht, een scheepswrak verwacht je wel, maar dit zie je toch niet vaak. Verder naar het zuiden ligt er nog een kleine Cessna ondersteboven in het water.

De Sergeant Major komen echt tegen je aan en happen dan, zoals bijvoorbeeld in Hanneke’s buik! Dat voelt net alsof een velletje tussen twee vingers geknepen wordt.

Het geraamte

Het is heel gezellig zwemmen met zo’n cordon waakzame vissen om je heen. Ze zwemmen tegen je aan, maar ze blijven goed weg bij de handen.

Pim op de vleugel van het voormalige drugsvliegtuig. De lens werd een beetje geblokkeerd door een Sergeant Major.

En dus met het hoofd boven water.