We blijven grote fan van de golfstroom. Zelfs zo groot, dat we er vandaag bijna niet uit konden komen.
Vrij snel na de enthousiaste melding van gisteren liep de wind nog verder terug en waren al heel gauw alle illusies, om vanavond bij daglicht nog binnen te lopen in Norfolk, geheel vervlogen. De strategie moest meteen bijgesteld worden, zodat we niet midden in de nacht zouden aankomen. We vroegen nieuwe weerkaarten aan via de satelliet telefoon, maar het weerbericht bleek ineens minder betrouwbaar, dan het de afgelopen dagen is geweest. De wind zou naar het zuiden ruimen en daarna nog verder doordraaien naar het westen. Zowel de drukverdeling, de isobaren, als de GRIB-files kondigden dat aan. De wind zou bovendien aantrekken tot vijftien knoop. We verheugden ons al op een prachtige zeiltocht en maakten ons druk over een aankomst in het donker. Uiteindelijk draaide de wind uren later dan verwacht en van die toename kwam helemaal niets terecht. We zeilden volgens het log de afgelopen 24 uur maar 104 zeemijlen. Volgens onze koerslijn op de kaart legden we 175 zeemijlen af; 71 mijl cadeau van de golfstroom. Een steuntje in de rug van bijna 3 mijl per uur.
We waren door iedereen in alle toonaarden gewaarschuwd voor Cape Hatteras. Zelfs bij windstilte zou het daar spoken, omdat de koude Labrador golfstroom daar de warme golfstroom wegdrukt. Je wilt dan niet eigenwijs zijn en niets riskeren. We passeerden de kaap dan ook op 30 mijl afstand, conform de adviezen. Dat betekent echter ook, dat je dan nog midden in de golfstroom zit. We wilden eigenlijk meteen na de kaap naar het noorden sturen, maar de golfstroom wilde ons niet loslaten. We loefden op met de westenwind en konden naar het noorden sturen, maar onze koers bleef gewoon met de golfstroom mee naar het noordoosten! Wij zijn meteen overstag gegaan en hebben een westelijke koers (270 graden) gestuurd, die ons in werkelijkheid een koers van 20 graden opleverde. Zo waren wij toch nog vrij snel uit de golfstroom. De vrienden vonden onze actie kennelijk wat extreem en hebben wat langer over dezelfde boeg doorgevaren. Zij moesten zich uiteindelijk met behulp van de motor aan de golfstroom onttrekken. Tijdens onze ontsnappingspoging kwamen wij in het vaarwater van het 300 meter lange containerschip YM Great. We riepen de brug op en vroegen naar zijn intenties. “Are you the sailing vessel off our port bow?” vroeg de stuurman. We bevestigden dat en hij antwoorde dat we ons geen zorgen moesten maken. Hij zou achter ons langs gaan en zijn koers naar bakboord aanpassen. Vervolgens zagen we het schip overhellen terwijl het die bocht naar bakboord maakte, zodat hij ruim vrij bleef. Geweldig, dat zo’n professional kennelijk genoeg plezier heeft in onze avonturen, om ons ter wille te zijn.
Niet veel later viel de wind helemaal weg en moest bij ons de motor ook aan. Leuk voor de accu’s, maar we zeilen liever. We houden het in de gaten en varen ongeveer 4 mijl per uur, zodat we morgen ergens in de ochtend Norfolk binnen zullen varen.