Na een doodstille nacht, als geweldig contrast met het stadslawaai van Norfolk, varen we gezamenlijk met de Antares verder naar het noorden. De Trinity is vanochtend vroeg al vertrokken voor een bespreking met een werf, waar ze later dit jaar aan de boot willen werken. We zullen ze morgen of overmorgen wel weer tegenkomen.
We komen langs een hoogzit te water. Er zitten nesten op van zeearenden. Halve bomen hebben ze er naar toegevlogen.

Even later zien we twee zeearenden op een markeringspaal zitten. Als we dichterbij komen, vliegt er net een weg.

Het zijn mooie vogels, die goed kunnen vliegen. Als ze naar een vis duiken zijn het net duikbommenwerpers. Ze moeten sneller en accurater zijn dan een pelikaan. Die pakt gewoon de hele omgeving van een vis in zijn bek, maar de zeearend moet precies de vis pakken. Een indrukwekkend gezicht!

Hij kijkt echt verstoord naar Pim, die deze foto maakt.

Het valt ons ineens op, dat we weer heel veel condensstrepen zien van het vliegverkeer. Het zal ongetwijfeld ook klimatologische oorzaken hebben, maar het vliegverkeer is hier natuurlijk een stuk intensiever dan boven de Caribbean.
De strepen verwaaien tot wolken en die hoge nevelbewolking hebben wij al lang niet meer gezien. We hebben ineens geen kraakheldere strak blauwe luchten meer en dat op hetzelfde moment, dat we ook het gin heldere water achter ons hebben gelaten.

Het is een kalm dagje met vrijwel geen verkeer om ons heen. De Chesapeake Bay is een soort IJsselmeer. Hij is 150 zeemijl lang en gemiddeld zo’n 10 mijl breed. De oevers zijn laag en er komen overal kreken en rivieren in de baai uit. Die hebben allemaal oude Indianen namen, zoals de Piankatank rivier, waar we voor deze nacht het anker hebben laten zakken.