En de dag na Andrea is het alsof er niets gebeurd is. Het ziet er allemaal weer vredig uit en we kunnen onze natte spullen weer te drogen leggen.

We hadden de nodige voorzorgen getroffen voor het geval de wind ons toch zou bereiken. Zo hadden we de grootzeilhoes helemaal vastgesnoerd om te zorgen dat we zo min mogelijk wind zouden vangen. En lag de boot “kreuzverschnurt” met een hele serie lijnen tussen alle 8 palen. Dat bleek niet nodig. We kregen weinig wind, maar wel heel veel regen. Er waren voortdurend waarschuwingen voor flash floods. Zo dicht bij de zee/baai, waar de rivier al redelijk breed is, kan dat niet echt veel kwaad, maar hogerop kan dat in korte tijd tot griezelige toestanden leiden.
Wij hebben uiteindelijk zelfs de zonnetent boven de kuip gehangen om een zo groot mogelijk droog vlak op de boot te hebben.

De fok was natuurlijk drijfnat geworden en nu het weer zonnig en windstil is, hebben we die uitgerold om te drogen.

Dit was een steiger, waar het allemaal al eerder was fout gegaan. Op de website leek het een prachtjachthaven en dat is het ooit echt geweest. Nu is het een vervallen toestand, omdat de eigenaren failliet zijn gegaan. Een ambitieuze man heeft het overgenomen, maar hij moet het allemaal zelf opknappen, omdat hij geen kapitaal kan aantrekken. Er is een voortreffelijk restaurant bij en dat is misschien de mans redding. Dat is echt een tripje naar deze kreek waard.

De omgeving is heel mooi en zeer rustig. Iemand zei: dit is het einde van de wereld.

De dichtsbijzijnde winkel is 4 mijl verderop en heeft niet zo veel, vertelt men. Gelukkig is er hier wel een restaurant en daar krijgen we 6 eieren van cadeau, zodat we toch ons eitje voor het ontbijt knnen koken.

Er hangt natuurlijk wel een Amerikaanse windvlag.

Ook de Antares, die met zijn neus naar de kant ligt, rolt de fok uit om te drogen. Alle jassen mogen ook naar buiten.