De hele nacht was de stilte voor de storm. Het water van de baai lag erbij als een spiegel. Op de kaart staat aangegeven dat de bodem “mud” is. Dat bleek overduidelijk toen we het anker ophaalden; wat een meur. Het is voor het eerst, dat we de dekwaspomp voor het doel gebruiken waarvoor we hem hebben geïnstalleerd op aanraden van Rob Schuttrups. We hebben hem vaak gebruikt om te douchen of om het dek af te spoelen, maar dit keer waren we er echt blij mee.

Terwijl Pim het anker ophaalt, spoelt hij meteen de modder eraf met de zoutwaterpomp, zodat de ankerkluis schoon blijft.
We hebben de wekker op 7 uur gezet. Een tropische storm is een vervelend ding, maar het grote voordeel is wel, dat zo’n storm op de voet gevolgd wordt en er voortdurend voorspellingen worden gedaan over de weg die de storm zal volgen. We weten dan ook, dat we tot aan het einde van de middag de tijd hebben om in veilige haven te komen. Als we om 8 uur wegvaren, kunnen we rond een uur of een in de haven zijn.
Het is lastig om hier nauwkeurig te berekenen hoe laat je gaat aankomen. De stroom wordt bepaald door eb en vloed, door de regenval en het water dat door de verschillende rivieren wordt aangevoerd en door de wind. Omdat de wind al dagenlang vanuit het zuid oosten komt, hebben we eigenlijk steeds stroom mee gehad en staat het water in de baai heel erg hoog.

Het regent de hele dag onafgebroken. Een voorbode van het weer wat in aantocht is. voor het eerst sinds de eerste week van de oversteek van Las Palmas naar St. Lucia hebben we ons oliegoed nodig. Het lijkt Nederland wel. Hanneke’s rode petje blijkt niet bestand tegen deze watervloed en begint hevig af te geven. Het Pauw T-shirt lijkt nu op zo’n 70’er jaren creatie, toen we onze T-shirts zelf verfden.
We varen in het begin tussen veel vissersboeitjes door, waar allemaal krabbenpotten aanhangen. Het is goed oppassen geblazen.

Pim biedt aan om boven te blijven als we eenmaal onderweg zijn. Het heeft geen zin om allebei kleddernat te worden. Dat geeft Hanneke de gelegenheid een uitstekende lunch te verzorgen. Het is koud en het lijkt haar dan ook uitermate passend om erwtensoep te maken. Daar worden we weer een beetje warm van.
Aangezien we nu weer wat meer in het noorden zijn, slapen we inmiddels ook weer onder fleece dekentjes, maar dat bevalt niet goed. Ze zijn te klein en we vervangen ze dan ook gewoon door het dekbed.

Het zicht wordt er niet beter op. We steken de Potomac over; de grote rivier waar Washington DC aan ligt. We zien wat schepen op de AIS, maar lang niet iedereen heeft dat en daarom zetten we de radar ook bij. De iPad, inmiddels ons hoofd navigatie systeem, helpt ons de ingang van de kreek te vinden. Eenmaal daar zien we de smalle vaargeul, die door boeien keurig gemarkeerd wordt.

Antares komt vlak na ons binnengelopen en we doen gezamenlijk een welverdiend aankomstbiertje onder onze zonne/ nu regentent, tot ook dat te nat wordt en we naar binnen gedreven worden door stortbuien, gepaard gaand met onweer. Andrea is nog wat onder de indruk van de eerste storm van het jaar, omdat die naar haar genoemd is. Later in de kroeg zien we de beelden van “Tracking Andrea” op het nieuws. We zijn blij, dat we goed beschut liggen, maar hopen toch, dat ze haar geplande koers, net voor de kust langs, zal blijven volgen. Het is inmiddels wel duidelijk, dat de havendagen in Norfolk dit weekend in het water zullen vallen.