We vonden het anker gisteren al vies, maar toen we vandaag om 10 uur anker op gingen, kwam het echt met zoveel modder er omheen omhoog, dat de individuele schakels niet meer te herkennen waren.

We halen het anker meter voor meter omhoog en spuiten de blubber er zoveel mogelijk van af. Dat koste een klein half uur meer dan gepland.

We varen de kreek uit langs prachtige zomerhuizen met de bijbehorende speeltjes. Boten, die soms groter zijn dan de Nelly Rose, liggen hier bij het ‘zomerhuisje’. What crisis? Het ziet er allemaal wel mooi en goed verzorgd uit; heel welvarend.

Dit stond eigenlijk niet duidelijk op de kaart. We waren eerst bang dat er hier naar olie geboord zou gaan worden, maar de spaarzame commentaren op de kaart hebben het over een tunnel. Misschien dat het een brug-tunnel verbinding over de Chesapeake Bay moet worden. We zullen het in de buurt navragen.

Na een uitermate nat dagje is het nu weer heerlijk weer en we genieten van een voortreffelijke zeildag. We zijn eigenlijk best een beetje lui met al die korte stukjes van 25-30 mijl. De accu’s vinden het af en toe ook lekker om stevige doorgeladen te worden, maar halve wind, met 12 knoop wind is gewoon verwennerij. Daar moeten we van genieten.

We krijgen niet echt genoeg van de visarenden. Ze broeden werkelijk op iedere vast baken met die rommelige nesten. Sommigen zijn al aan het voeren en we varen er ook ieder keer (erg) dicht langs in de hoop de jongen te kunnen zien. De volgende passage, maar dat is pas over een dag of drie, gaat Pim ervoor op de giek staan. Dit is nog staande op de opgerolde dinghy.

Cove Point Lighthouse is weer een van de bijzonder vuurtorens van Maryland. Er is echt een hele verzameling van mooie en/of merkwaardige vuurtorens. Sommige staan scheef, anderen staan op poten, er zijn gemetselde en geklonken ijzeren exemplaren; heel bijzonder. Op de website: www.unc.edu/~rowlett/lighthouse/md.htm krijg je er een aardig idee van.
Deze heeft wel wat van een schilderij van Edward Hopper, maar die staan vooral in Maine. Daar komen we nog op terug.

Vandaag hadden we voor het eerst een paar uur stroom tegen. Volgens de getijden informatie zouden we pas om 3 uur ‘s middags stroom mee krijgen, maar dat was al kort na twaalven het geval. Daardoor halen we gelukkig de vertraging van het ophalen van het anker weer in, zodat we toch voor de borrel in Oxford kunnen zijn.

Dit is een trainingsschip voor de koopvaardij. Het is State of Maine. We vonden dat ze weinig respect hadden voor ons als zeilend schip. Minder dan menig Cruise ship of containerschip dat voor ons de koers heeft aangepast. We zjjn zelf maar een graadje hoger gaan sturen. Wie weet deed zo’n jongen (of meisje) net examen.
Even na het passeren van de State of Maine gaan we richting Oxford en dus stuurboord uit de Covy Creek in. De wind wordt minder en we gaan bovendien bijna voor de wind, zodat de snelheid ernstig terug loopt. Om drie uur besluiten we toch maar om de zeilspullen op te bergen en op de motor verder te gaan. Niet zozeer vanwege die borrel, maar ook voor de accu’s. We hebben vandaag zeilend een heerlijk bruin brood gebakken (elektrisch) en ruim een uur lang water gemaakt. Een paar extra ampères kan dan geen kwaad.

De Tred Avon Yachtclub ziet er deftig uit, maar wij gaan ankeren.

Ook hier barst het weer van de mooie huizen. Mooi, maar vooral ook groot.

Dit is de beroemde Robert Morris Inn. Een leuke herberg waar George Washington met zijn maatjes nog heeft getafeld. Daar gaan we zeker nog een kijkje nemen.

Sommige huizen lijken wel hotels, zoó groot.

Huis met torentje. Ook weer strak in de lak.

Na het eten zitten we nog even op het terras te genieten van de stilte en het licht van de ondergaande zon.

Huis in de verte, waar een hele deftige heer vandaan kwam. Gekleed in een navy short sleeve shirt en een off-white, ruim zittende, knie lange korte broek vervoerde hij zijn in het rose gehulde dame langzaam met zijn 150 PK van en naar de jachtclub voor de borrel. Ze wuifden heel vriendelijk. (Wij zijn meer zwaaiers.)

Deze is ook mooi!