Het was weer een les in oorzaak en gevolg. Een paar dagen geleden verzaakte de buitenboordmoter, omdat de carburateur vervuild was. Dat heeft een oorzaak, maar daar hebben we niets aan gedaan. Ergo, een paar dagen later was het weer zover.

De motor hangt in de waterbak. Dit keer heeft Pim er met zijn neus bovenop gestaan, voor het geval we het zelf ook een keer zouden moeten doen. Het is een dusdanig gefriemel, dat hij hoopt, dat dit nooit nodig zal zijn.

Dit keer maken we (zie de handen in de zakken) het hele brandstof systeem schoon. We vinden inderdaad zwarte puntjes in de tank. We gooien de gehele inhoud weg en tanken opnieuw. Verder monteren we een voorfilter in de brandstof slang. Dat is een standaard onderdeel, dat in de winkel in hoeveelheden in het rek hangt. We zijn niet de eersten en niet de enigen, die van dit euvel last hebben gehad.

Nelly Rose is een voortreffelijk gebouwd schip, maar hier heeft de werf een steekje laten vallen. Hanneke is door de vloer gezakt. Pim had al lang gemerkt, dat het luik in de vloer op het drukste punt van de boot, bij de deur van de douche en de doorgang naar de slaapkamer, weer een beetje begon mee te veren. Weer, want hij had het al een keer moeten repareren. Hij had zich er toen al aan geërgerd, dat de latjes, waar het luik op rust, verlijmd waren tegen de gelakte onderkant van de vlonders. In plaats van even de vernis te verwijderen door een schuurpapier over het te verlijmen oppervlak te halen, was de houtlijm op de lak aangebracht. Dat werkt niet. Ook niet als je het probeert te repareren.
Pim stapte al weken over het probleem heen, in de wetenschap dat hij er toch iets aan zou moeten gaan doen, zodat uiteindelijk Hanneke door de vloer is gezakt. Dit keer repareert Pim het zo vakkundig mogelijk, maar hij heeft geen lijmklemmen bij zich. Hij hoopt, dat de druk, door de extra schroefjes waarmee de latjes worden vastgezet, voldoende zal blijken.

Het vloerdeel waar het luik in zit is verwijderd.

We glijden langzaam langs de vuurtoren van Rockland de mist in.

Er komt ook een schoener naar buiten achter de vuurtoren. Deze klassiekers hebben geen motoren en zeilen dus ook bij deze 3-4 knoop wind.

Het is een hoog springtij en dat verklaard, waarom er overal heel veel rotzooi in het water drijft. De vloedlijn langs de eindeloos lange kuststrook van Maine is helemaal schoon gespoeld. Het is dan ook oppassen geblazen, er liggen hele bomen in het water.

Deze houten Schoener is in de mist op de radar slecht zichtbaar en heeft geen AIS.

Als we bij Crabtree Point komen, het begin van de doorgang tussen Vinalhaven Island en New Haven Island, trekt de mist gelukkig op, zodat we niet verstoken blijven van het prachtige zicht op New Haven.

Hier wonen en werken mensen. Voor hen is dit uitzicht en deze rust dagelijkse kost. Het leven van de Lobstermen is zwaar, maar het is de kern van een hele lokale economie, aangevuld met wat toerisme. We hadden ook hier wel weer willen stoppen, maar we houden hardnekkig vast aan ons reeds een keer bijgestelde doel. We gaan door naar Isle la Haut.

Er worden in Maine prachtige schepen gebouwd, met mooie lijnen. De lobster boot werd oorspronkelijk van hout gemaakt, maar sinds de 70’er jaren worden de meesten in polyester gebouwd. De lijnen worden gerespecteerd. De schepen glijden goed door het water, kunnen veel zeegang hebben en bieden een groot en stabiel werk oppervlak, met voldoende ruimte om kreeftenkooien op te slaan. Er staan grote sterke motoren in, maar daar moeten we nog meer over te weten komen.

Ook dit soort houten scheepjes wordt hier nog nieuw gebouwd en goed onderhouden. Het vaarseizoen is hier maar heel kort. Niet voor de lobster vissers, die varen van mei tot november, maar voor de liefhebbers. Veel boten gaan pas eind juni het water in en worden er eind september al weer uitgehaald. Dan heb je 9 maanden over om er aan te klussen. Vandaar dat je hier nog veel van dit soort scheepjes ziet zeilen.

De lobsterboten hebben een mooie romp, maar allemaal een te zware motor, zodat ze harder varen dan de eigenlijke rompsnelheid. Ze trekken dan hele grote golven, maar gaan daar heel beschaafd mee om. Als wij in de dinghy zitten, nemen ze duidelijk en ruim gas terug, zodat we geen last van hun golven hebben. Ook hier bij de moorings is een ‘no wake’ zone en gaan ze allemaal zachter varen.

Deze Kayak vaart dicht bij de vuurtoren op een mistige dag. Dat is niet zonder risico, want als de mist weer dicht trekt, verlies je iedere zin van oriëntatie. Gisteren was er paniek. De kustwacht deed een ‘pan pan’ noodoproep, omdat er twee jongens van 13 en 15 vermist waren in de mist. Ze werden gelukkig binnen een uur gevonden en gered van een hachelijke ervaring.

Mooi huis met boothuisje.

Meeuwen, keurig in het gelid.

De kaarten in dit gebied zijn redelijk betrouwbaar. Je mag er van uitgaan dat dit soort rotsen, die bij laag water boven water uitsteken, er op staan. Zolang je in de normale vaarroutes blijft, zullen ook de rotsen,die bedekt blijven, er wel op staan. Daarbuiten is het echt oppassen geblazen.

Na de eilanden keert de mist weer terug.

We ruiken Isle au Haut, voordat we het kunnen zien. Eenmaal in de baai blijven er alleen wat flarden mist over.

Het is hoog water. Op het hoogste punt hebben we 9 meter water onder kiel en kunnen we een verval van 4.30 meter verwachten. Dan blijft er voor ons voldoende over om te vermijden, dat we – zoals wij dat noemen – een pjottertje zouden doen. Deze opmerking is voor de intimi.
A propos onze lezers. We kregen een gezellige reactie van Sonja, die op ons gastenboek schreef, dat ze na de verhalen van de Elena nu gezellig met ons meereist. Er zijn best veel mensen die ons blog volgen; veel meer dan alleen vrienden, familie en bekenden. Het is best leuk om zoiets te horen. dank dus Sonja!

Zonsondergang op een prachtplek.