Alle vissers zijn nu thuis. Het is 18.00 uur
Kijk ook eens naar het hoofdje ‘Positie’. Pieter doet dat heel goed!

Vroeger kennelijk een garage, nu opslag.

We nemen een kijkje bij het ‘Opera House’. We kopen kaartjes voor het concert van Adrien Reju. Dat zal niet in de opera zijn, maar in een kerk, die als cultuurpodium dient, twee mijl verderop. De kaartjes worden verkocht door Linda, die ook het podium management, de techniek en het transport voor ons naar de kerk verzorgt. Een gedreven en vriendelijke vrouw die een enthousiaste groep mensen om zich heen verzameld heeft. Gezamenlijk verzorgen ze de podiumkunsten op Deer Island.

Het Opera House is een monument, niet zozeer vanwege de bouwkundige kwaliteiten, maar als herinnering aan de historische functie en het culturele leven in Maine. Vanavond is er de laatste opvoering van een moderne uitvoering van een Shakespeare drama met onder andere een rap er in.

Binnen staan nog van die mooie oude stoeltjes. Niet iedereen is tot het einde van de Shakespeare uitvoering blijven zitten vertelde men ons, terwijl Pim hielp met het afbreken van de decors. Waarschijnlijk hecht men hier meer aan de traditionele opvoering.

Er staat ook nog een hele oude popcornmachine.

Wat een schitterende omgeving. Op de achtergrond staan de vrachtwagens de laatste vangsten voor het weekend in te laden.

Alle bijbootjes wachten tot ze maandag weer naar de mooring gaan.

In de diner waar ook de lokale mensen eten, eten wij ons twin lobster dinner. De locals eten overigens zelden kreeft, maar als, dan in grote schranspartijen: ‘lobster so viel sie wollen’. Om een beetje mee te doen, moet je dan meer dan tien stuks verorberen!

Pim, die totaal opgaat in zijn boek over de kreeft en de kreeftenvangst, legt uit dat dit allebei mannetjes zijn. Eigenlijk krijg je in restaurants – als het goed is – maar zelden eierdragende vrouwtjes. Die worden gemarkeerd (er wordt een v-vormig stuk uit de staart geknipt) en teruggezet. Ze hebben dan een levenslange vrijbrief. Eerst uitsluitend vanwege die V-knip in hun staart, maar vervolgens omdat ze groter worden dan de maximale vangst maat.

Kreeft eten blijft een beetje een zooitje, hoewel we het al veel beter kunnen. Om de rommel op te ruimen krijg je er een kreeftenprullebak bij.

Ze zijn hier ook goed in toetjes. Die zijn vooral op basis van de blueberries, een ander belangrijk lokaal product. Het seizoen daarvan is hier in Maine net begonnen.

We beginnen te wennen aan dit beeld: Maine in de morgen mist. Dat vermindert de druk op het vroege opstaan. We blijven sowieso nog een dag liggen, want vanavond gaan we naar het concert.

We genieten van de stilte in onze kleine wereld. De opgaande zon probeert de mist te doen optrekken, maar verliest de strijd nog even. We lezen lekker in onze boeken over de streek, Hanneke leest over een vrouw die is opgegroeid als dochter van een vuurtorenwachter, en verheugen ons op de avond.

Wij hebben het nog lang niet gehad met de kreeft, maar het Harbor Cafe is nog tot 6 uur gesloten. We gaan naar de Fisherman’s Friend waar de kreeft ook voortreffelijk smaakt. De eigenaar komt er even bij zitten. Als buitenlanders, die met de eigen boot zijn gekomen, vallen we toch wel een beetje op, waardoor we dat soort leuke ontmoetingen hebben. Hij was vroeger professioneel lobsterman en heeft nog steeds een stuk of 200 kooien, maar 10 jaar geleden is hij de Fisherman’s Friend begonnen, die vrolijk is versierd met vissersboeitjes van zijn ex-collegae.

Op de hoek van de straat wachten we op onze lift naar het kerkje een paar mijl verderop.

Nelly Rose zien we nog net liggen achter alle lobsterboten.

Hier is vanavond het optreden.

Dauwdruppeltjes op het spinnenweb op het kerkhof.

Tja… Het is niet een van de meest voorkomende namen hier. Dat zijn Mills, Gott, Simpton en Barbour. Het oudste graf dateert uit 1870.

Geen Everest.

Het kerkje zit vol en er moeten stoelen bijgezet worden. Adrien Reju speelt en zingt 2 uur lang en we zitten volop te genieten van haar ingetogen optreden. Adrien woont in Woodstock en doet het goed in de ‘music scene’ rond Philadelphia, maar heeft een belangrijk deel van de zomers in haar jeugd doorgebracht op Deer Island. Hanneke zit naast haar tante en oom en haar moeder doet de verkoop van de CD’s in de pauze. Iedereen kent elkaar en het is gezellig.
Ze is bovendien ook goed. Ze speelt goed gitaar en zingt vooral eigengemaakt werk onder andere een mooi nummer over een neefje dat overleden is aan een overdosis (In Too Deep). Dat had ik best willen downloaden van iTunes waar haar oeuvre te koop is. Helaas is de commerciële versie met een begeleidingsgroep niet zo mooi als met haar eigen gitaarspel.