We keken Peter en Lucy Belle nog even na in de verwachting, dat ze met een dinghy naar hun boot zouden varen. Niets van dat al. Ze zeilen naar hun zeilboot. Lucy Belle stuurt de boot meestal aan de wind en Peter neemt het over als ze voor de wind gaan.
Peter heeft de boot voor de wind de haven uitgestuurd en Lucy Belle is op weg naar het roer om het over te nemen.
Ze zijn op weg naar hun Friendship Sloop, die door Peter zelf is gebouwd. Dit is het 31e seizoen dat ze met de boot varen. De boot is te water gelaten op hun 25e trouwdag. We hebben hen niet gevraagd hoe oud ze zijn, maar ze zijn 56 jaar getrouwd, Peter voer bij de Navy op een destroyer tijdens, maar niet in, de oorlog in Korea (1950-1953) en ze noemden mensen van 80 jaar “youngsters”. Ze zijn fit, Peter rijdt redelijk vaardig in zijn handgeschakelde Renault, ze zeilen in een boot zonder motor (ook de Friendship heeft geen motor) en ze hebben een open oor voor de jeugd, zoals we later ontdekken. En ze nodigen een stelletje vreemde buitenlanders uit voor het diner en rijden hen op en neer!
Terugkomend kruist Lucy Belle de boot de haven in. Aan de wind varen met een grootzeil met een losse broek is niet eenvoudig. Ze doet het heel vaardig.
Hun “camp”, zoals dat heet, bestaat uit een paar houten huizen aan Long Pond, het langste zoet water meer van Desert Island. Ze hebben dat ergens in de zestiger jaren gekocht, toen iedereen eigenlijk nog aan het zoute water wilde wonen. Het grondstuk is 40 ha en de oprit is een kilometer lang.
Halverwege de oprit stoppen we even bij de moestuin om een krop sla te plukken.
Ze loopt voorop naar het strandje.
Dit is een heel lang binnenmeer, dat natuurlijk Long Pond heet.
Lucy Belle en Peter waren een van de eersten van buiten de staat, die hier kwamen voor de zomers. Ze waren benauwd, dat nieuwe “summer residents” met motorboten over dit mooie meer zouden gaan scheuren. Vanaf het eerste jaar dat ze hier zaten, hebben ze daarom een jaarlijkse zeilrace vanuit hun ‘camp’ georganiseerd. Zo leerden ze iedereen kennen en bovendien werd er een zeil traditie op het meer gevestigd. Er zijn weinig motorboten.
Peter laat zijn project zien in de werkschuur. Het groene roeibootje is een wrak, waar Lucy Belle erg aan gehecht is. Het kwam met het ‘camp’ en Peter houdt het in de vaart, zodat Lucy Belle ermee kan vissen. Peter is een groot causeur. Hij vertelt, dat vissen een hele grote hobby is van zijn vrouw. Voordat hij haar leerde kennen, stamde zijn enige viservaring uit Alaska. Hij was daar als student in de zomer naartoe gegaan, omdat daar goed geld te verdienen was. Ze reden daar met een vrachtwagen over een brug, waar de zalm in krioelde om stroomop te komen (Dit moet eind jaren veertig zijn geweest). Vanaf de brug gooiden ze met stenen naar de zalm, die daardoor een ondiepe zijstroom in vluchtten, waar de heren de vis konden oprapen. Toen Lucy Belle hem kort na de kennismaking vroeg of hij van vissen hield, kon hij naar eer en geweten zeggen, dat hij zalm had gevangen in Alaska…..
Een beetje te donker, maar je kunt toch goed zien hoe heerlijk ouderwets het is ingericht.
Eerst een drankje op de veranda, waar twee van de drie logées, Jim en Betsy, zich bij ons voegen.
De open keuken, want ze wil ook alles kunnen horen. “I don’t mind to cook, but I do want an audience and I want to be entertained”. We trekken er stoelen bij, terwijl ze iets heerlijks klaarmaakt. Ze vraagt voortdurend naar onze reiservaringen.
Aan tafel schuift ook Alicia nog aan. Zij is als regisseuse betrokken bij het Shakespeare project van het Atlantic College. Jimmer heeft in een aantal Shakespeare toneelstukken gespeeld en Lucy Belle heeft ook Shakespeare geregisseerd voor stukken waar Peter dan weer de rekwisieten voor maakte.
We hebben waanzinnig genoten en voelen ons bevoorrecht, dat we deze mensen hebben mogen ontmoeten. Een gedenkwaardige ervaring.
Recent Comments