We zijn duidelijk weer in een toeristische omgeving. We reizen nu veel, maar we reizen in vogelvlucht. Een paar keer zijn we ergens langer gebleven en konden we in contact komen met de lokale bevolking. Dat kan in zo’n toeristische omgeving veel minder makkelijk, want daar is iedereen gewend aan het vluchtige karakter van het bezoek. Ze zijn er om een zakelijke reden en niet als mens onder de mensen. We besluiten dan ook al snel, dat we niet lang in East Harbor willen blijven. Het leven is er voor ons te duur en de mensen kunnen aan ons niet echt veel verdienen. Niet dat ze onvriendelijk zijn, dat echt niet, maar ze zijn niet in ons geïnteresseerd en vinden het eerder prettig, dat wij ook niet in hen geïnteresseerd zouden zijn.
Er staat een mooi kerkje in North East Harbor. We wandelen het dorp door en gaan naar de wasserette.
We bezoeken ook het Maritime Museum, maar dat stelde niks voor.
Alleen dit model van de Maddy Sue, een oude houten lobsterboat, was de moeite waard. Ze is omgebouwd tot jacht en het origineel ligt in de haven aan een mooring. Ze ziet er als model, maar ook in real life nog gelikt uit.
Als we later op de dag op dinghysafari gaan, zien we weer een mooi huis.
De volgende ochtend varen we in de mist de Somes Sound binnen. Het klaart uiteindelijk mooi op en we kunnen weer zien waar we zijn en wie er nog meer zijn. In Stonington waren we Dennis van de Isis tegengekomen. Hij had ons het gebruik van zijn mooring in de Sound aangeboden.
We varen naar de kant om ons te melden bij de werf. Daar aangekomen, zien we een wat ouder stel, die met een kar met spullen op weg zijn naar hun dinghy. Hij loopt even terug naar boven en Pim vraagt of zij hulp nodig heeft. Dat wijst ze heel vriendelijk, maar even beslist af. Ze vraagt waar we vandaan komen, zoals zo’n gesprek vaker begint. Even later komt haar man er weer bij en praat ook nog even mee. Vervolgens lopen we door en melden ons aan de kant bij de werf. Daar vertellen ze ons, dat we de verkeerde mooring hebben opgepikt, maar dat het geen probleem is. Als we weer buiten komen, komt de vriendelijke oudere mevrouw weer op ons af en vraagt of we het leuk zouden vinden om bij hen in hun huis aan het meer te komen eten die avond. We accepteren de uitnodiging heel graag en spreken af om hen om half vijf weer op deze plek te zullen ontmoeten. Wij verkennen tot dan de nabije omgeving.
Bij onze buurman Mr. Stewart hangt iemand in de mast.
Je vind hier op de raarste plekjes kleine begraafplaatsjes zonder kerk.
We gaan nog even wat drinken bij dit mooi gelegen restaurant.
In de receptie van dit afgelegen, maar kennelijk zeer succesvolle, restaurant hangen deze indrukwekkende scharen van een oude kreeft (ze zijn wel geverfd, omdat de kleur helemaal verschoten was). Kreeften kunnen behoorlijk oud worden en groeien dan door tot meer dan een meter lang. Deze was waarschijnlijk een jaar of 50 oud, toen hij gevangen werd. Tegenwoordig zou zo’n kreeft ogenblikkelijk teruggezet worden, omdat hij ruim boven de maximum maat is. De kans, dat hij gevangen wordt is overigens klein, omdat grote oude kreeften over het algemeen meer de diepte opzoeken, waar ze minder last hebben van de drukte van de grote hoeveelheden jonge kreeften.
Buiten staat een huisje met grote tanks waar ze grote hoeveelheden kreeften bewaren. Er worden kennelijk veel gasten verwacht.
Hanneke krijgt meteen een rondleiding door de kok.
Hij laat zien waar de kreeften gestoomd worden en schuift de deksel even opzij.
De kreeften moeten bewaard worden in ruim stromend water. Kreeften zijn agressief ten opzichte van elkaar. Hun scharen worden meteen op de lobsterboot al met elastiek vastgezet, omdat ze elkaar anders zeker ernstig zouden verwonden. Ze zijn erg territoriaal georiënteerd en hun urine speelt een belangrijke rol bij de herkenning en het bepalen van de dominantie. Ze hebben dus veel stromend water nodig! Overigens plast een kreeft vanuit zijn gezicht vooruit, in de richting van de tegenstander. Dit even als weetje….
We liggen in Acadia National Park en het is hier prachtig.
Pim jakkert nog even terug met de dinghy om een flesje wijn te halen voor onze gastheer en gastvrouw.
Even later zien we Peter en Lucy Belle weer terugkomen van hun Friendship Sloop, die Peter zelf bij hen thuis in Philadelphia heeft gebouwd.
Zij komen terug met het zeilbootje in het midden van de foto. Voor hen geen rubber boot met een buitenboordmotor. Daaruit blijkt al, dat we een bijzondere avond tegemoet gaan. Daarover meer in het volgende blog.
Recent Comments