We hebben gisteren een gezellige avond gehad met Amerikaanse vrienden, die deze schitterende baai hadden uitgezocht. Eigenlijk had er nog een stel bij zullen zijn, maar die hebben in een uitermate angstig avontuur zware schade gevaren en hebben hun boot naar Camden moeten brengen om gerepareerd te worden. Voor hen is het – in Maine toch al korte seizoen – vroegtijdig ten einde. Bij het incident is zij overboord gevallen in het koude water. Het geheel was een traumatische ervaring en onderstreepte eens te meer, dat Maine mooi, maar moeilijk varen is.

Vanochtend regende het flink. We hoopten, dat het in de loop van de ochtend zou afnemen en hebben het lekker rustig aan gedaan. Rond een uur of elf werd het inderdaad even droog en hebben we de buitenboordmotor van Klontje afgehaald. We waren net weer binnen om alles klaar te maken om te vertrekken, toen we herhaald getoeter hoorden. Hanneke ging kijken wat er aan de hand was. Het bleek een achterbuurman te zijn. Hij vroeg ons om onze marifoon even aan te zetten. Dat hadden we net gedaan, we gingen immers vertrekken, maar toen stond hij inmiddels aan dek te schreeuwen. Toen dit eenmaal was kortgesloten, konden we met elkaar via de marifoon communiceren. Hij meldde, dat zijn dinghy los was gebroken en tegen de rotsige kust was gedreven. Hij had wel gezien, dat we net onze buitenboordmotor aan boord hadden gehesen, maar hij zag geen andere oplossing. Geen probleem. We hebben de motor er weer achter gehangen en hebben hun dinghy opgehaald. Dat voelde goed. Op Culebra heeft iemand anders onze dinghy voor ons kunnen redden en nu gaf dit ons de gelegenheid “to pay it forward”. (Fantastische film met Kevin Spacey en Helen Hunt. Gaan we weer eens bekijken als we volgende maand in Nederland zijn).

We voelen ons erg beperkt in onze fotografische vermogens. Ook al werkte het weer niet echt mee, toch was dit een van de mooiste baaien die we op onze reis zijn tegengekomen. We lagen rechts achteraan op deze foto. We zijn goed in het maken van kiekjes, maar een echte fotograaf zou hier veel meer van kunnen maken. Dat past bij onze reis. We doen overal een vluchtige indruk van op, we maken een kiekje, maar veel van die indrukken zou je graag willen verdiepen. De kennismaking met de wereld van de kreeftenvangst zouden we graag veel intensiever willen beleven, maar we willen ook doorgaan.
Maine heeft onze harten gestolen, maar we zullen de kreeftenfuiken ook met een groot genoegen vaarwel zeggen. Wat kunnen die dingen in de weg liggen!

Maar goed, we hebben toch gewoon moeite om dit prachtige gebied te verlaten.

Deze vuurtoren hebben we op de heenweg gemist vanwege de mist en ook nu wordt de wereld steeds onzichtbaarder.

Het nationalisme viert weer hoogtij zellfs op een totaal verlaten rots.

Als we in de inmiddels stromende regen de baai van Rockland binnenvaren, komt deze schoener ons tegemoet varen, terwijl de zeilen nog worden gehesen. Als we net voor anker liggen komt de Stephen Taber, ook zo’n mooie schoener, weer aanvaren. Hij passeert ons aan stuurboord, gaat overstag, vaart voor ons langs en stuurt dan in de wind. Ze laten de vaart er uitlopen en het anker zakken. Net zoals dat 150 jaar geleden ook gebeurde. Deze lieden kunnen wel varen.

De Antares lag al hier en nam deze foto van 2 verzopen mensen.