Het is bizar zo veel verschil als 7 mijl kan betekenen voor het klimaat. We hadden besloten om tot aan Cap Cod niet ‘s nachts door te varen, omdat het nog te koud was. Zo hadden we ook besloten, dat we nu zo snel mogelijk naar Chesapeake terug willen. Natuurlijk missen we daardoor mooie stukjes van New England zoals Cape Cod, Martha’s Vineyard en Nantucket. Stuk voor stuk toeristische trekpleisters en dat is natuurlijk niet voor niets. We zouden al die plekjes echter toch maar half kunnen doen, want meer dan één of een enkele keer twee nachten zou er toch niet meer inzitten. Daarom hebben we ook Boston rechts laten liggen en gaan we niet nog een keer langs New York. Dan maar in één keer door naar Chesapeake.
Het verschil tussen de noordkant en de zuidkant van Cape Cod wordt verklaard door de watertemperatuur, het gevolg van allerlei golfstromen. Dat zal ongetwijfeld ook te maken hebben met het woelig gedrag van het water in het Cape Cod Canal, waar getij èn temperatuurverschillen op elkaar stoten. De wind speelde daarbij eergisteren nauwelijks een rol van betekenis. Die kan het geheel nog een keer extra interessant maken. We besloten na het kanaal te overnachten in Cuttyhunk, een van onze favoriete plekjes op onze toch door New England. Daar hebben we het weer nog weer een keer degelijk bestudeerd. Een groot hoge druk gebied spreid zich uit van Cape Cod tot zuidelijk van Chesapeake, en dat blijft de komende dagen liggen. Onze koers ligt ongeveer over de 1018 mB isobar en de kern van 1020 mB ligt een paar honderd mijl naar het oosten. Er zijn dus nauwelijks drukverschillen. Dat beetje wat er is zorgt voor een paar knoop wind recht op onze neus. Het hoog gaat de komende dagen nog fors toenemen en dan worden de drukverschillen over een korte afstand snel groter. Het gaat maandag echt hard waaien en dan zou het hoog aan de wind worden. Van het ene extreem in het andere. We besluiten dan ook om van Cuttyhunk in een keer op de motor naar Cape May te varen. Met een beetje mazzel komen we daar bij laag water aan en kunnen we meteen met de stroom mee naar het C&D Canal. Niet ideaal, maar het leven blijft ook op het water bestaan uit compromissen. Ok, tussen goed en super, maar het blijven compromissen.
Op Cuttyhunk is met enige moeite misschien wel aan diesel in jerrycans te komen, maar het is eenvoudiger om door te motoren naar Block Island, nog zo’n favoriete bestemming, om de tank daar op te toppen. Na een pitstop van precies 15 minuten varen we weer naar buiten en zetten koers op 245 graden, rechtstreeks naar de Delaware/Cape May; een afstand van ruim 200 mijl. De Atlantische Oceaan licht erbij als een spiegel. In de loop van de avond trekt de wind nog even een beetje aan tot 7 knoop, maar daar hebben we ook niets aan. Even later is het weer 4 knoop en minder.
Ik schrijf dit rondom het middaguur op vrijdag en we zijn New York inmiddels voorbij. De wereld is weer helemaal van ons. In de nacht kwamen we af en toe nog wat vissermannen tegen, maar nu is het water weer helemaal leeg. Leeg, op een kleine mus na, die ver van land helemaal uit de koers geraakt is en waar Hanneke inmiddels een persoonlijk project van gemaakt heeft. Er wordt een vorstelijke maaltijd van water en brood klaargezet in de hoop, dat het beestje zich thuis zal voelen en op krachten kan komen, zodat zij/hij (Vermoedelijk volgens vele vrouwen een hij. Wie gaat er nou zo ver van huis en raakt dan de weg kwijt?) als we eenmaal weer land in zicht hebben, de reis weer kan voortzetten. Terwijl ik dit schrijf vliegt de mus de cabine in en zoekt eten op de tafel. Die is natuurlijk schoon en er liggen dan ook geen voedselresten. Ook de slaaphut biedt geen soelaas en het vogeltje vliegt weer naar buiten. Wordt vervolgd.