Het lievelingshuis van Pim was toch niet zo bescheiden als het front leek. Toen we er langs voeren op weg naar een Marina om daar water te tanken, zagen we dat achter dat front nog het nodige schuil ging. Het verscholen deel van het huis is nog minstens twee keer zo groot als het voorhuis.
We zijn in dit deel van de Chesapeake Bay overigens voor water afhankelijk van de wal, omdat de baai hier nog zoet is. Daar kan onze watermaker niet tegen. Als we eenmaal halverwege de baai zijn, wordt het water zo brak, dat we wel weer water kunnen maken. Voorlopig hebben we de watermaker geconserveerd.

Lekker zeilweer, maar de zon laat het na het prachtige weekend een beetje afweten. Vandaag werd het nog 18 graden, maar voor morgen zal de thermometer op 15 graden blijven steken. Over donderdag kunnen we beter helemaal niet praten, maar daarna gaat het langzaam weer de goede kant op. We hopen, dat daardoor de bomen sneller gaan verkleuren.

We lopen in op een Canadees, die we voorbijgaan. De kans, dat hij ons blog leest is klein, dus kunnen we hier wel zeggen, dat we hen voorbij stoven. We maakten foto’s van elkaars boten. Zij zijn waarschijnlijk ook op weg naar Annapolis, zodat we dan de plaatjes kunnen uitwisselen.

Na een uur of 5 zeilen, gijpen we het grootzeil, maar laten de genua nog over bakboord staan. Nu varen we ‘Melkmeisje’. Op zee zouden we dan de spi boom erbij zetten om de genua te stabiliseren, maar dat is niet echt de moeite voor een rak van een goed uur. Pim stuurt de boot op de hand en kan het zeil aardig vol houden. Na een uur gijpen we de fok ook en gaan we hoger aan de wind varen, zodat we ondanks de afnemende wind nog goed de vaart er in houden. We varen de Chester River op tot vlakbij Queenstown, en gaan daar in de buurt voor anker. Morgen een kleine 30 mijl met ruime wind naar Annapolis.

We liggen hier moederziel alleen en er ligt dan ook niemand onder onze zonsondergang.