Het is woensdag en er staat werkelijk geen zuchtje wind als we ‘s morgensvroeg de rivier afvaren. Het duurt 2 uur voor we op het punt zijn, waar we eergisteren de rivier opdraaiden vanuit de Chesapeake Bay. Het was echt de moeite waard.

Bij de ingang naar Oxford ligt een bataljon vissersboten.

Pim spot al een pelikaan. We komen weer in iets warmere streken.

De plaatsen waar op de heenweg de visarenden hun nest hadden, zijn nu ingenomen door aalscholvers.

Een sleepboot met zo’n driehonderd meter erachter een grote bak.

Als we net voor anker liggen na deze windloze dag, komt deze mevrouw in haar kano met een eend achter haar aan, langs. Het dier volgt haar, sinds haar geboorte een half jaar geleden, overal. Ze worden ongeveer 25 jaar oud. Thuis hebben ze een soort eendenkooi gebouwd. Wel overdekt, want nadat een van haar vorige eenden haar nek had gebroken, terwijl ze amoureus werd bejegend door een mannetje, vond ze het wel genoeg. Ze aait het beest en de eend luistert als het vrouwtje zegt dat ze in de kano moet springen. Ze wordt zelfs meegenomen op vakantie en in de auto.

Eindelijk kunnen we aan het eind van de middag weer buiten blijven zitten en een boek lezen.

Dankzij onze lessen in St. Michaels herkennen we ‘s ochtends als we wegvaren van Solomons Island dit vaartuig meteen als een Oesterboot, die met een dreg aan een hijskraan oesters ophaalt.

De buit wordt binnengehaald. Het is ongelooflijk om te zien hoe de korf keer op keer afgeladen vol met oesters naar boven komt, zonder dat de boot van plaats verandert.

De schipper en zijn vrouw/vriendin/werkneemster sorteren de vangst, maar kunnen het tempo maar net bijhouden. Je kunt zien hoe vol de korf is en zo komt hij iedere keer weer naar boven. We kunnen ons niet voorstellen hoe de bodem er hier uit moet zien. Als wij snorkelen of duiken in de warme heldere wateren verder naar het zuiden, dan ziet het er heel anders uit. Veel opgeruimder zullen we maar zeggen.

We varen ongeveer 10 uur naar Fishers Bay vandaag.

Aan stuurboord komt het Naval Airforce trainingcenter in zicht. Om 08.00 uur wordt net het ‘Star Spangled Banner’ getoeterd en nog geen 5 min. daarna stijgen de eerste jets op. Even later zijn er twee jets een hele serie steile bochten aan het vliegen met de naverbrander aan. Wat een ongelooflijke herrie maakt dat.

De eerste signalen dat we weer in warmere streken komen!

We ankeren ‘s avonds in een rustig baaitje, waar we geen internet hebben. Lekker boekjes gelezen.