We hebben er lang over getwijfeld. Cruisers hebben de gewoonte om verhalen spannender te maken dan ze zijn. Zo ook over de Intra Coastal Waterway, de ICW. “Met jullie diepgang zou ik er niet aan beginnen” hebben we in meerdere talen horen vertellen. “De ICW wordt slecht onderhouden en is op sommige plaatsen behoorlijk ondiep”. “Je moet in ieder geval een verzekering afsluiten met een sleeponderneming, want die zul je zeker nodig hebben.” “Hoe hoog zijn jullie eigenlijk? Wat? 62 voet? Maar de bruggen zijn maar 65 voet en dan moet er niet aan gewerkt worden of moet het water niet extra hoog zijn, want dan kom je er niet onderdoor” “Ik heb een neef, die zijn hele windex en marifoon eraf getikt heeft. Dat hele setje kwam naar beneden vallen, maar viel gelukkig op de bimini, want anders waren de gevolgen niet te overzien geweest.” Dat laatste commentaar was overigens wel heel nuttig. Dat neefje had de lamp, die midden onder de brug hangt geraakt, en die lamp steekt onder de brug uit. Daar is het dus minder dan 65 voet en je moet de brug dus niet precies in het midden passeren.
We hebben ons door deze verhalen niet laten overtuigen en hebben besloten om in ieder geval tot Beaufort over de ICW te gaan. Daarna wordt het een stuk lastiger vanwege stroom en eb en vloed en denken we er nog eens rustig over na. In Georgia schijnt het vaarwater bovendien te kronkelen als een dronken slang, maar dat zien we allemaal later wel weer. Voorlopig zijn we hier aan begonnen en vinden we het leuk. Het is weer eens iets anders.

Het seminar op de boatshow van Annapolis was wel erg nuttig. Er zijn wat afwijkende regels, maar daar kun je over lezen. Daarnaast is er ook een gedragscode, die minder duidelijk uit de boekjes naar voren komt. Ook kregen we nog bemoedigende woorden van voor ons onbekende Nederlandse medecruisers. Zij hebben de ICW naar het noorden gevaren en zijn maar een paar keer vast komen te zitten. Ze hebben een vergelijkbare kiel aan die van de Nelly Rose en ze konden iedere keer weer snel loskomen uit de modder.

We varen zondagochtend om zeven uur weg, want de eerste dag moeten we een heel eind komen. We komen eerst nog langs wat Navy scheepswerven, waar hard geklust wordt.

Uiteindelijk liggen we na een uur varen met 3 andere zeilboten en een aantal motorboten te wachten voor de eerste brug, die op het halve uur omhoog gaat, om half negen dus. Direct naast de eerste brug, waar een snelweg overheen gaat, ligt een spoorbrug. Die staan hier altijd open, tenzij er een trein overheen gaat. Deze spoorbrug was dicht en er kwam inderdaad een goederentrein aan met 4 locomotieven ervoor. Het geheel ging desondanks heel traag voorbij. We begonnen pas na een tijdje de wagons te tellen en kwamen toch nog tot 100 wagons. Het zullen er misschien de helft meer geweest zijn. Je wilt liever niet voor de spoorbomen staan te wachten waar dat setje voorbij komt, want dan sta je wel even. Geen wonder, dat in Amerikaanse actiefilms degene die achtervolgd wordt er nog net even voorlangs wipt. Er volgen nog zeker 4 bruggen, waarvan sommigen hoog genoeg zijn en anderen opgeroepen moeten worden op kanaal 13. De bruggen zijn voor ons inderdaad krap. Het is hoog water en de 65 voet, die geldt bij gemiddeld hoog water, wordt gereduceerd tot 64 voet. Bij één brug vragen we het achterop komende superjacht om ons pas na de brug in te halen, om te voorkomen, dat zijn hekgolf ons net die ene voet extra optilt.
De motorboten zijn hier bijzonder hoffelijk. Ze roepen je op als ze je gaan inhalen en bieden dan een “slow pass” aan. Ze nemen dan gas terug, zodat de massale hekgolf wegvalt en en gaan langzaam voorbij. Zodra ze dan voorbij zijn, duiken wij achter hen en geven zij weer gas. Om te zorgen, dat dit inhalen zo kort mogelijk duurt, gaan wij even helemaal van het gas af, zodat zij weer snel door kunnen; een goed samenspel.

Men is hier helemaal wat hoffelijker dan we in Nederland gewend zijn. het personeel van Rijkswaterstaat zou een voorbeeld kunnen nemen aan hun collegae hier. Wij roepen ze op “This is south bound (zodat ze weten waar we vandaan komen) Sailing Vessel (zodat ze weten dat er een mast op staat) Nelly Rose (dat schrijven ze allemaal op) good morning/afternoon (doorhalen wat niet van toepassing is). We would like to pass at your next opening. Ze komen dan terug met de mededeling op welke exacte tijd de volgende opening zal zijn en dat gebeurt dan ook. Zo ook bij deze diagonale brug. Zodra je door de brug bent hoor je dat te melden. De Amerikanen bedanken dan ook de brugwachter nog even. Iets in de geest van:”Nelly Rose clear. Thanks for opening and have a nice day.” Bij alle bruggen meldde de brugwachter zich dan nog even terug als iedereen erdoor was en zei dan nog iets vriendelijks. Maakte toch een wat andere indruk dan het gedoe bij de Volkeraksluizen, waar de sluismeester (!) ooit een knalgele boot over de luidspreker toeriep: “Kan dat pak vla aan de bakboord oever gaan liggen?”

We moeten ook door een sluis. De karavaan bestaat inmiddels uit zes motorboten en drie zeilboten, die keurig één voor één naar binnen geroepen worden, zodat een linehandler ze allemaal kan helpen om de landvasten om een paal te leggen. De meeste boten geven de voorkeur aan de stuurboord wal, die dan ook vol komt met de motorboten. Wij gaan aan de bakboord kant, waar we verwelkomt werden door de vriendelijke vrouwelijke sluiswachter, die ook onze lijnen aanpakt. Omdat het bijna Halloween is deelt ze – alleen aan de bakboord wal – snoepjes uit. Voor de stuurboord wal heeft ze geen tijd, want het verval is maar 30 centimeter. Het is verplicht om in de sluis een zwemvest aan te hebben. We denken niet dat ze vriendelijk blijft, als je tegen die code zou zondigen.

Wij zijn de south bound groep. Onder op het bord, en de sluiswachter riep dat nog eens duidelijk om op kanaal 13 wordt iedereen uitgenodigd om commentaar te geven op de dienstverlening. Wat ons betreft een dikke voldoende.

Als we de sluis uitkomen, steken er achter ons wat Canadese ganzen over.

Dit eerste stuk van de ICW is een combinatie van natuurlijke, maar wel uitgediepte vaarwateren en een gegraven kanaal. Dit is het natuurlijke deel.

De ICW heeft een eigen markering, die bestaat uit gele driehoeken en vierkanten. De Amerikaanse betonning werkt volgens het principe van Red Right on Return. Als je de haven weer binnenloopt, heb je aan stuurboord de rode merktekens. De vaart naar het zuiden wordt gezien als een ‘return’ naar het zuiden en de gele driehoeken, zoals je die hier in het rode merk ziet, geven de stuurboord kant van de ICW aan. Meestal valt dat, zoals hier samen met de betonning in het kanaal, waar de rode markeringen ook een driehoekige vorm hebben.

Zo zie je hier het gele vierkant in de vierkante groene markering.

Het blijft echter wel oppassen geblazen, want soms is een onderdeel van de ICW ook een ander vaarwater, zoals in de Pasquotank River, die vanuit de Albermarle Sound naar het noorden gaat. Red Right Return betekent, dat de rode merktekens van de rivier, varende naar het noorden, aan de stuurboord zijde liggen, maar het blijft het vierkante merk voor de bakboord oever op weg naar het zuiden van de ICW, Rood, vlakvóór Elisabeth City.Navigeren met totaal andere hulpmiddelen dit keer. Soms kan dat heel verwarrend en toch cruciaal zijn. Je moet hier echt steeds weten waar je bent. Wij varen met een papieren kaart en werken met pijltjes gemaakt van isolatietape om boei voor boei aan te geven waar we zijn. De boeien worden verplaatst en aangepast aan de diepgang, zodat je jezelf echt daarop moet oriënteren en niet op de elektronische navigatie. Daarvoor is de foutmarge te klein.

We tanken vlak na de sluis. Het is een pitstop van 10 min en dat is echt wel een beetje een record. Toch zijn we het konvooi natuurlijk kwijt en hoewel we hard doorgassen halen we ze net niet in voor de volgende brug. We houden de brugwachter echter op de hoogte van onze vordering. Als we er bijna zijn, zien we de brug net dichtdraaien. De brugwachter meldt zich echter en zegt dat hij even het verkeer doorlaat, en dan meteen weer voor ons zal openen, zodat we voor de volgende brug in ieder geval weer aansluiting hebben.

Dit is een van de lange en Napoleontisch rechte stukken gegraven kanaal. Het is toch niet saai, want de oevers zijn mooi.