Het welkom in Elizabeth City was echt hart verwarmend. De mensen probeerden er echt wat van te maken, maar alle enthousiasme kan niet goed maken, dat het een redelijk verlopen stadje is, dat al in de ‘Great Depression’ afscheid heeft moeten nemen van zijn rijke verleden. Oude foto’s laten grote bedrijvigheid en mooie gebouwen zien, maar daar is maar weinig van over.

Zo ziet het museum er grandioos uit, maar het valt een beetje tegen. Het is een leuke geschiedenis les over het leven in vroeger tijden, maar er is weinig echt bezienswaardig. Een uitzondering is een schilderij van Elisabeth I, die in werkelijkheid een stuk minder aantrekkelijk was dan Cate Blanchett in de film over haar leven. Het museum had natuurlijk een schilderij van de virgin queen, waar de stad naar genoemd is aan het begin van de 19e eeuw, maar niemand vond het een echt aantrekkelijk schilderij. Op een goede dag kwam er echter iemand op bezoek, die verstand had van schilderijen en die vaststelde, dat het waarschijnlijk een op hout geschilderd origineel portret van hare majesteit betrof, en dat de waarde ervan zeker rond een miljoen dollar zou kunnen bedragen. Sindsdien is dit schilderij het pronkstuk van het museum.

We zijn in North Carolina duidelijk in een van de eerste zuidelijke staten terecht gekomen. North Carolina was de laatste staat, die zich voor de burgeroorlog aansloot bij de afscheidingsbeweging, maar het accent is er niet minder duidelijk zuidelijk om. Misschien heeft dat er iets mee te maken, dat dit bord geplaatst moest worden. Wij zijn nog niet eerder zo’n bord tegengekomen.

Er wordt uitgelegd hoe het leven er hier aan toe ging. De meeste boeren hadden wel een stuk of 5 slaven en een enkele plantagehouder kon er soms wel 200 bezitten. We leren ook weer over de Civil War.

Eén afdeling gaat over ‘The making of the movie “Gone with the wind” , naar het gelijknamige boek van Margaret Mitchell uit 1936. Deze foto is van de Première in 1939. Mitchell kreeg voor het boek de Pulitzer prijs en de film was genomineerd voor 13 Oscars en heeft er uiteindelijk 8 gekregen. De film staat nog steeds in de top 10 van de beste of belangrijkste films aller tijden. Pim dacht er even over om het boek te gaan lezen, maar in de museum winkel blijkt, dat de pocket meer dan 1300 bladzijden dik is. Of het nou werkelijk de moeite waard is om er zoveel tijd aan te besteden? Hoewel het indertijd een redelijk baanbrekend boek was, schijnt het toch, vanuit onze huidige tijd bezien, de slavernij wat te romantiseren. Er zijn nog veel meer boeken die gelezen moeten worden.

Met dit soort bootjes zeilden ze over de Albemarble Sound. Die is half zo groot als het IJsselmeer.

Dit is een van de weinige oude gebouwen, die goed bewaard is gebleven. Hiervan is de gevel in ieder geval nog intact. Even later kwamen we in de hot dog winkel, met een kleurloze herstelde renovatie gevel, maar met een duidelijk interieur uit de vorige eeuwwisseling. Het historisch besef heeft het onderspit moeten delven tegen de economische realiteit. Dat is jammer, want het was echt ooit een belangrijk stadje. Andere oudere steden zoals Edenton en Hertford hebben na een oorspronkelijke belangrijke periode geen echte opleving gekend en zijn dus in hun oorspronkelijke staat bewaard gebleven. Daar plukken ze nu de vruchten van.

Hout was een belangrijk product van de streek. Door de Great Depression zijn de meeste lumbering companies echter failliet gegaan en daarna is het nooit meer goed gekomen. De huidige crisis gaat daar nog eens dunnetjes overheen. Er zijn veel leegstaande winkels, de shopping centra zijn buiten de stad en het centrum ziet er nogal desolaat uit.

Deze bioscoop is in 1920 gebouwd, maar allang niet meer in gebruik. Het warenhuis daarnaast is ook opgehouden, waarschijnlijk weggeconcurreerd door JC Penneys op het winkelgebied buiten de stad.

We gaan naar een beroemde Hot Dogtent. De dogs kosten maar $ 1 per stuk en smaken werkelijk voortreffelijk.

Het interieur is niet alleen ouderwets, het is ook best wel oud. Het gebouw stamt uit 1900 en heeft een oude houten lambrizering en een tinnen plafond.

Dit is Main Street, maar er gebeurt niet zo veel.

Dit was ooit een benzine station van Pure Oil. Het dak is gemaakt van geglazuurde tegeltjes. Het is net door iemand gekocht die er iets leuk van wil maken. Je hoopt zo voor die vriendelijke enthousiaste volhouders hier, dat het gaat lukken.

Grappige planten vol besjes.

De stad heeft betere tijden gekend.

We eten in Quality Seafood Market, waar de krabbenpoten in ieder geval groot genoeg zijn.

Het is ook een afhaalservice.

Er zitten kleurrijke mensen op hun nummertje te wachten.