We vertrekken om 08.00 uur uit Elizabeth City. Het zal zeker geen hoogtepunt van onze reis blijken te zijn. Het was meer het contrast wat je nodig hebt om te zorgen,dat je niet blasé wordt voor alle prachtige dingen die we onderweg tegenkomen en beleven.
We varen naar de Albermarle Sound, een soort van IJsselmeer en er staat genoeg wind om alleen op de genua toch een knoop of 7 te kunnen varen. Meer is ook echt niet nodig. De zon laat het een beetje afweten in tegenstelling tot de verwachtingen. Pas laat in de morgen laat die zich uiteindelijk zien. Het is hier ook redelijk diep, zodat we niet zo gespannen de vaargeul hoeven te volgen. Sommige van de moerasmeren lijken heel breed, maar de vaargeul is smal en daarbuiten is het soms minder dan een meter. Het is dan belangrijk om te weten waar je bent en we zeilen vaak van paal naar paal en plakken pijltjes bij de palen, die we gehad hebben, zodat we ons niet kunnen vergissen. Het is lekker als dat even niet hoeft.

Dit vind Hanneke een mooi huis.

Hier bouwen ze Zeppelins of Blimps, zoals ze die hier noemen. Rechts zie je nog de pilaren staan van een nog grotere houten hangar, de grootste geheel houten hal die ooit bestaan heeft, maar die volledig is afgebrand. Er waren onderhoudswerkzaamheden geweest waarbij ook gelast was. De brandwacht had tot middernacht toezicht gehouden, maar toen dacht men dat het genoeg veilig was om naar huis te gaan. Om twee uur is het echter alsnog gaan branden en toen was er binnen enkele minuten al geen redden meer aan.

We krijgen nog één draaibrug tot Beaufort. Pim roept hem op en we hoeven niet eens vaart te minderen. Superservice. “Alligator River Bridge”.

Hij gaat meteen achter ons weer dicht. Het is inmiddels lekker weer en we varen nog steeds gemoedelijk achter onze genua aan.

Het is 14.00 uur en het lijkt wel een zonsondergang, zo donker wordt het naast ons. We weten uit ervaring van de oversteek, dat zo’n squall dan onze koers gaat kruisen. Hanneke trekt alvast wat regenspullen aan, want die ziet de bui al hangen.

Er valt nauwelijks regen uit deze bui. Er komen maar een paar druppels uit, maar destemeer wind. Het ene moment varen we lekker met 12-15 knoop wind en het volgende ogenblik staat er 30 knoop. Pim draait gauw de genua weg, totdat er nog maar een derde van het zeil overblijft. Toch lopen we op die zakdoek nog steeds 7 knoop en meer. Nelly Rose vindt het heerlijk.

Hier kun je goed de strepen zien, die de wind over het water trekt.
We varen over de Alligator River en passeren Rattlesnake Bay. Het is hier puur natuur en er woont geen sterveling. Het is dan ook een ideaal oefengebied voor de Amerikaanse piloten, vermoedelijk van de Navy, die hier met hun Tomcats en andere speeltjes uitgebreid aan het oefenen zijn. Ze komen op boomtop hoogte langs razen. Het is een enorm lawaai!
We gaan voor anker tegenover 2 andere boten, die hier ook voor de nacht blijven, vlakbij Deep Point. Zij liggen in een hele klein stukje naast de vaargeul waar het voor hen diep genoeg is. Wij gaan iets verder aan de andere kant en liggen daar in water van twee en een halve meter diep. Wat later komen er nog twee andere zeilboten naast ons liggen. Voor een derde is geen plaats meer en die moet een stukje terug om een plekje te vinden. Verderop is de eerste mogelijkheid om te ankeren ruim twee uur varen verder en daar is niet genoeg daglicht meer voor.
De motorjachten hoeven dit soort tussenstops niet te maken. Zij varen van marina tot marina, van bewoonde wereld tot bewoonde wereld, maar dat halen wij niet bij daglicht. Vandaar dat we dit soort plekjes op zoeken. Het waait nog steeds hard en er staat een behoorlijke deining, maar al aan het begin van de avond gaat de wind liggen en wordt het rustig, totdat de nachtvluchten van de Navy aan de beurt zijn. Als het net goed donker is, breekt de oorlog weer uit en wordt er weer hard geoefend. We bedenken, dat het rond negen uur wel klaar zal zijn en dat blijkt gelukkig te kloppen, zodat we toch rustig zullen kunnen gaan slapen, maar we hebben nog een foutje gemaakt. We hebben iets te laat het hor in de opening naar de kajuit gedaan. Niet handig als je in een moeras ligt en we moeten dan ook flink op muggenjacht. We hebben daarvoor een absoluut onmisbaar apparaat: ‘the Jolt’. Het lijkt op een tennisracket met ijzeren draadjes waar elektrische spanning op gezet wordt met behulp van batterijen. Als er een mug tegenaan vliegt, dan knettert het en je vindt nauwelijks iets van de mug terug. We ontdoen ons met dat apparaat van 26 muggen. Het rook geroosterd, maar we slapen mugvrij. Helaas begint het om een uur ‘s nachts weer te poeieren, zodat het toch een wat onrustige nacht wordt.
De volgende morgen staan we om zeven uur op en varen om half acht weg. Er zijn al drie boten weg als wij vertrekken. Die zijn echt met het eerste licht vertrokken. Het is erg koud; 10 graden en we kleden ons dus warm aan, maar het is wel strakblauw.

De zon wint snel aan kracht en het wordt wat aangenamer. De route lijkt ineens erg avontuurlijk te worden. We varen op de volgende palen af, de nummers kloppen, de richting klopt, maar het lijkt alsof de palen in het riet staan.

We komen dichterbij, maar zien nog steeds geen opening.

Pas op het laatste moment blijkt, dat er iets naar bakboord een heel kanaal achter dit riet verscholen gaat. Geen verrassing, maar toch een opluchting.

Er wordt door de motorboten hard gevaren in het kanaal, echt hard, zodat de oevers behoorlijk voor hun kiezen krijgen. De wortels worden bloot gespoeld door de golven.

Daar worden de bomen niet beter van en die gaan dus dood. Na een tijdje verliezen ze dan alle houvast en vallen om. Daar wordt niets, of in ieder geval niet veel aan gedaan. Op de kaart staat aangegeven, dat je in het midden van het kanaal moet varen om vrij te blijven van al deze dode bomen en andere rommel.

De strook met bomen is maar heel smal. eigenlijk is het hele gebied moeras, maar toen dit kanaal werd gegraven, stortten zij de aarde uit de vaargeul op de oever, zodat die strook daar kon ontstaan.

Iemand heeft besloten hier nieuwe bomen aan te planten. Geen idee wat daar de achtergrond van kan zijn. Je kunt er over land niet bij komen en er woont niemand in de buurt. Dit was het enige teken van welke menselijke inspanning dan ook minimaal 10 mijl beide kanten op.

Door slaven keurig recht gegraven.

Twin sisters.

Stootvogel. Geen idee wat voor soort.

De zoveelste brug. Deze is geen probleem, de volgende echter wordt penibel.

Mijlpaal met waterstand hoogte. Nu worden we echt een beetje zenuwachtig, want de volgende burg is door een slordigheidje geen 65 voet hoog geworden, maar slechts 64 voet. Wij hebben echt 62 voet nodig en het water staat 1 voet boven peil. Dat betekent, dat er maar 63 voet voor ons over zal blijven. Moet kunnen toch? Dit wordt vervolgd.

Je moet echt in het midden varen, want sommige boomstronken zitten onder water zelfs.