We zijn gisteren morgen om 7 uur vertrokken uit het mooie Charleston. We zijn op weg naar St. Augustine in Florida. Georgia slaan we over. De afstand van Charleston naar St. Augustine is 200 mijl. Dat is – net als de vorige keer van Beaufort naar Charleston – een lastige afstand; ga je laat weg en doe je er twee nachten over of probeer je het met een nacht te halen.
De omstandigheden zijn dit keer heel anders dan de vorige keer. We vertrekken en kunnen al in de Cooper River de zeilen hijsen. Nog onder de beschutting van het land stond er 10-15 knoop wind uit het noord oosten. Een klein stukje is redelijk hoog aan de wind, maar voor de rest hebben we een knik in de schoot of halve wind. Eenmaal buiten trekt de wind aan tot de voorspelde windkracht vijf, maar we hebben die precies van achteren en dan kun je veel wind hebben. Wel staat er, zeker in het begin, nog een behoorlijk forse zee. Het restje van de storm, die de fok van een schip, dat gisteren de Cooper River Marina kwam binnenlopen, volledig aan flarden had gescheurd. Zij hadden voortdurend golven van meer dan 5-6 meter hoog gehad.
Wij zeilen ‘melkmeisje’, met de fok te loevert op de boom. We schommelen aardig heen en weer, maar gaan als een speer. Al na een paar uur weten we zeker,dat we ruim bijtijds bij St. Augustine zullen aankomen om met daglicht binnen te kunnen lopen. Nelly Rose heeft het voortreffelijk naar haar zin en het eerste cijfer op het log is meestal een 8. Rond middernacht zakt de wind er even helemaal uit, maar na een paar uur komt die uit het Noord Noord Westen weer terug met 10-12 knoop. De zee komt langzaamaan ook weer redelijk tot rust, zodat we heerlijk kunnen zeilen. Zo’n mooie zeiltocht hebben we al lang niet meer gehad en we genieten dan ook volop. Soms is de reis een middel om bij je doel te komen, andere keren kun je gewoon genieten van de tocht.
St. Augustine schijnt heel bijzonder te zijn. Een oorspronkelijk Spaanse stad. We gaan het beleven.