Op mijn wandeling door de buurt kom ik meerdere van dit soort bordjes tegen. Ik weet niet of ze dan meteen met een pistool klaar staan, maar dat proberen we maar even niet. De kerstlichtjes liggen op een soort kristallen, ziet er s’avonds vast leuk uit.

Dit huis is meer mexicaans. De lange cactus moet minstens 50 jaar oud zijn vóór hij zijstronken krijgt.

Deze vriendelijke meneer is kerstballen in zijn tuin aan het ophangen. Dit is natuurlijk wel zijn tweede huis.

Het huwelijk was een prachtig gebeuren en enorm leuk om erbij geweest te kunnen zijn. De poppetjes bovenop de meringuetaart lijken ook echt op het bruidspaar.

Het kersverse echtpaar doet zijn eerste dansje!
Het blijft ondanks de voorspellingen gelukkig droog. De volgende dag doe ik nog wat sightseeing, waarvan alle foto’s door een foute druk op de knop helaas verdwenen zijn. Madeleine en ik zijn de bergen ingereden, waarvandaan we een prachtig uitzicht op de woestijn en Palm Springs hadden. Ook hebben we de Botanical Gardens bezocht met een onwaarschijnlijke diversiteit aan cactussen. En last but not least gingen we naar een indianenreservaat, waar we een Canyon ingelopen zijn. Het leek wel of we in een film meespeelden. Een snelstromend riviertje met aan beide kanten 3 meter groen in de vorm van palmbomen en wat struiken. Daarnaast meteen hoge mooigekleurde en gevormde rotsen; steil omhoog.


Op weg naar het vliegveld van Ontario komen we langs hele grote windmolenparken. Tja, de airco’s moeten wel blijven draaien natuurlijk.

Er zijn hier sporen van dinosaurussen gevonden; reden genoeg dus om een standbeeld neer te zetten. Het waait flink hard.


De sneeuwgrens ligt erg laag. Dat is ongebruikelijk hier.


Melanie en Chase brachten me weg : Thank you!


Op de dag van vertrek blijkt dat mijn vluchten via Dallas naar Miami zijn geannuleerd wegens sneeuw op de runway in Dallas. Ook dat gebeurt maar zelden. Het materiaal om dat op te ruimen moet ergens anders vandaan komen, want er is daar nooit sneeuw. De eerstvolgende vlucht gaat pas over 3 dagen, dus besluit ik via LA te vliegen. Dat is hier maar een uurtje rijden vandaan, maar hoe kom je daar? Een auto huren is voor mij geen optie, daar ik in het enorme verkeersstelsel van LA beslist de weg kwijt zou raken. Ik ga met de forenzentrein, die helaas pas over 4 en een half uur vertrekt. Gelukkig schijnt de zon en heb ik een goed boek.

Daarna in een bus dwars door LA naar het vliegveld. Om 17.30 uur kom ik eindelijk op het vliegveld aan, maar moet dan wachten tot de volgende ochtend 05.45 als het eerste vliegtuig naar Miami vertrekt. Met 7 man hangen we in stoelen in het servicecenter van American Airlines. Gelukkig krijgen we dekentjes uitgereikt. Ik lig als tweede op de grond, maar als ik later opkijk, ligt iedereen plat. Aangekomen in Miami staat Pim klaar met de auto van Naomi om mij op te halen. We gaan meteen boodschappen doen, zodat we de volgende dag kunnen varen. Dan profiteren we nog net van het ‘weatherwindow’ op weg naar Key West.


‘s Avonds komen Naomi en Bella de auto weer ophalen. De volgende dag wordt alles zeevast gezet en vertrekken we om 10.30 na 3 weken in Fort Lauderdale aan de kant gelegen te hebben.

De Jungle Queen komt nog een keer langs, dit maal in Kerst tenue. Vooral in het donker ziet dat er bizar uit.

We gaan onder de brug door en varen de New River af. Er komt ons een convooi tegemoet, maar het lukt allemaal prima.

Er staan hier weer grote huizen langs de kant.

Hier kun je mooi zien, waar de speeltjes liggen achterin de boot.

De laatse brug heeft een leuk brughuis. We gaan hier onder de grote weg door en zullen dus wel een file creëren.

Nog wat leuke optrekjes. Nu eindelijk weer de zee op!