We hebben met Ashley afgesproken om naar Les Cayes te gaan. Hij heeft geregeld, dat de ferry ons ‘s morgens om 8.30 bij de Nelly Rose zal komen ophalen.

De boot komt keurig op tijd. Ashley is al aan boord.

We zitten met twintig mensen als haringen in een ton. Na een min. of 5 begint het te regenen en stopt de boot. Ze leggen hem in de baai vast aan een lange bamboe staak, die daarvoor speciaal aan boord is. Ze mogen nu niet verder varen, omdat er geen zicht op de kant meer is. Er is geen kompas of andere navigatie apparatuur, laat staan GPS. Tijdens het wachten trekken we met zijn allen een groot stuk landbouw plastic over onze hoofden heen. Nu begrijpen we pas waarom sommigen met een douchemuts of handdoek op hun hoofd zitten. Het zeil is niet echt waterdicht. De reis wordt na een min. of 10 weer hervat en duurt dan nog een uur.

Onderweg zien we een paar vissersboten langskomen. De boten hebben geen kiel. Ze hebben wel wat vormstabiliteit, maar met het enorme zeiloppervlak hebben ze toch tegengewicht nodig. Er staat iemand op het gangboord, die naar behoefte ook buitenboord hangt om de boot in balans te houden.

Dit is het eerste wat we zien aan de overkant in Les Cayes.

Eenmaal aan de overkant worden we overgeladen in kleine bootjes, die ons dichter bij de kant brengen, maar ook dan zijn we nog niet aan de kant. De laatste paar meters wordt je gedragen door sterke mannen, zodat je niet tot je middel het water in hoeft.

Eerste indrukken van de stad.

De man trekt meermalen zijn eigen gewicht.

Er staat een soort Nôtre Dames aan een pleintje, waar je niet mag komen, want de hekken zijn dicht.

We gaan er echter gewoon doorheen met onze gids, die de weg natuurlijk goed kent, want hij zit hier ergens op school, tenminste als hij geld heeft. De school kost $10 per maand en soms gaan de leerlingen een paar weken naar huis, omdat het geld er gewoon niet is.

We willen naar een flappentap (ATM). De rij is behoorlijk lang, want klaarblijkelijk is de machine door de hitte kapot, zodat iedereen naar binnen moet om aan het loket geholpen te worden. Het duurt zeker 3 kwartier voor we weer buiten staan en dat hebben we dan te danken aan een eigenlijk ongewenste voorkeursbehandeling, die Ashley voor ons geregeld heeft.

Het ziet er allemaal op zijn zachtst gezegd niet erg jofel uit.

Winkeltje op de grond. Er is niet veel plek, dus ze zet de flessen bovenop elkaar.

Niet bepaald rooskleurig en ook geen blije gezichten hier.