We zijn inmiddels z’n 70 uur onderweg en Puerto Rico voorbij. Het is
hemelsbreed nog ruim 50 zeemijl naar Christiansted op St. Croix, maar wij
zullen zeker nog de dubbele afstand moeten varen. De eerste dagen vonden we
het best wel zwaar, maar inmiddels zitten we lekker in ons ritme. Het lijkt
erop of de stroming die we langs Puerto Rico en de Dominicaanse republiek
recht tegen hadden, de Caribbean Current, nu inmiddels iets minder venijnig
tegenwerkt. Zeker ook de stroming die tussen die eilanden doorkwam maakte
het leven extra lastig.
We varen rustig aan. De eerste dagen konden we het met een enkel rif doen,
maar we hebben nu, hoewel het niet echt wezenlijk harder waait, het tweede
rif ook gezet. Dat maakt het leven aan boord veel aangenamer, maar het kost
natuurlijk wel wat snelheid, een halve knoop misschien, maar dan sleur je
niet de hele tijd met het gangboord door het water en donder je met minder
geweld door de golven heen. Dat neemt niet weg, dat de hele boot onder de
zoutkristallen zit. Op de een of andere manier vindt een deel daarvan ook
altijd weer zijn weg naar het interieur en zullen we na aankomst behoorlijk
moeten poetsen. Als Nelly Rose overigens de diepe kiel had gehad (30 cm meer
diepgang) en als we vijf goed doorvoede studenten op de rails hadden zitten,
dan zouden we harder kunnen gaan. Dat vond ik vroeger geweldig leuk. Nu
zullen we er gewoon een uur of 15-20 langer over doen. Het weer is stabiel,
we hebben geen haast en we genieten van het op zee zijn. Hoofdzaak is dat we
bij daglicht aankomen. Dat zou net moeten kunnen.
In een rechte lijn is de hele trip 300 mijl en gezien over die rechte lijn
lijkt het alsof we 3 mijl per uur varen. Daar moet je dan de tegenstroom van
0,5-1 knoop nog bij optellen. We gaan dus eigenlijk als de brandweer.
Meestal hebben we ruim 6 knoop op het log staan. De zee is relatief kalm,
alleen komen de golven net niet recht in, zodat we over stuurboord minder
hoog kunnen varen dan over bakboord. Driehonderd mijl in vier dagen; kruisen
hoort toch niet echt bij het leven van de cruiser. Dat was echter het gevolg
van onze expeditie naar westelijke oorden. We moeten gewoon terug naar het
oosten om het ruime- en voor de windse pad naar het westen weer op te kunnen
pakken. Het had ook allemaal anders gekund – velen gaan langs de Midden
Amerikaanse landen -, maar dan zouden we de Grenadines, Trinidad en Tobago,
Los Roques, de ABC eilanden en Colombia over hebben moeten slaan. Dat wilden
we niet laten gebeuren. Een paar dagen kruisen is een lage prijs voor ons
fantastische verblijf van ruim 4 maanden in Cuba, Jamaica en Île à Vache. De
teleurstelling van de D.R. nemen we op de koop toe.
En dan vergeet ik nog bijna te vertellen, dat we eindelijk weer eens bezoek kregen van een gezinnetje dolfijnen, dat met zijn achten om de boot heen kwam dansen. Dat zien we niet genoeg, en daar kunnen w ook nooit genoeg van krijgen.