Inmiddels zijn we aangekomen op een voor ons vertrouwde plek. We waren hier vorig jaar april ook , maar toen op weg naar het noorden.

Vroeg in de ochtend werden we verrast door een merkwaardig schouwspel. Eerst dachten we dat er een school grote vissen aan het spelen waren, maar nadat we nog eens goed keken, bleken het mensen te zijn. Een heleboel mensen die op een onbegrijpelijke afstand van de kant hard aan het zwemmen waren; niet een of twee, maar honderden. Toen we gingen inklaren hoorden we bij de CBP (Custom Border Patrol), die hier vriendelijk en efficiënt zijn, dat er dit weekend hier een Iron Man Triathlon gehouden wordt. In plaats van hun energie te sparen, gingen de mensen het parcours verkennen en zwommen ze de hele afstand vast een keertje, maar dan op hun gemak.

De hele stad staat in het teken van dit evenement. Pim heeft een vriendje die deze Iron Man drie keer heeft volbracht. Het is een van zijn favoriete triathlons. Het is een kleine stad, dus valt de grote groep atleten behoorlijk op. Het heeft iets onwerkelijks, zo’n verzameling mensen met een lichaamsvet percentage dat waarschijnlijk onder de 15% ligt. Het lijkt op een uitgehongerde bende. Alle restaurants bieden pasta specials aan in de hoop nog wat vlees op de knoken te kunnen kweken.
Er wordt van alles georganiseerd. Overal staan bands opgesteld, die meteen na zonsondergang losbarsten. Bovendien is er een hardloopwedstrijd voor kinderen georganiseerd. Zeker vooraan gaat het er daarbij heel fanatiek aan toe. Twee jonge mannen lopen het vuur uit hun Nikes in een poging om een uiterst snelle jonge dame achter zich te houden. Aan de staart van het veld gaat het er gemoedelijker aan toe en hollen kinderen, die volgens ons net hebben leren lopen, aan de hand van pappa’s en mamma’s voor de eer.

De finish is in het parkje bij het oude Deense Fort. Daarvandaan gaat iedereen weer het feestgedruis in, dat wel niet al te lang zal duren, want de atleten heb hun rust hard nodig. Wij zijn ook nog best wel moe van de reis en houden het vroeg voor gezien.

De volgende ochtend bakt Pim een prachtig brood (Koopmans mix). We willen maandag pas naar de winkel. Dat ruikt altijd heerlijk aan boord.

Het is een beetje buiig en we doen om de 5 min. alle luiken open en dan alles weer dicht.
Achter ons ligt een grote catamaran, een Gunboat 48, voor anker. Alles gemaakt van carbon fibre en kost een stevige stuiver. Zo’n apparaat zeilt rondjes om Nelly Rose. Da’s jammer, want dan ben je overal eerder en zit je dus minder op zee. Bovendien, als je twee keer zo hard vaart, dan moet je ook twee keer zo vaak aan dek om te kijken of alles goed gaat. Wij kunnen hazenslaapjes maken van 15-20 minuten. Met zo’n boot moet je eigenlijk continue op wacht staan. Zo houden we enige jaloezie onzerzijds geheel in de greep.

De zwemtrap hangt permanent naar beneden, als we hier voor anker liggen. Het is best wel warm en we duiken gemiddeld drie tot vier keer per dag overboord om even lekker af te koelen. De laatste keer net voor het slapen gaan in het pikkedonker.
We worden vandaag, na ruim drie maanden, weer herenigd met onze Engelse vrienden Steve en Sheryl van de Emma Louise. We hadden hen voor het laatst gezien in Cienfuegos, toen wij naar Nederland vertrokken. Het was een heel gezellig weerzien en we hebben bij een goede borrel onze ervaringen over dezelfde route uitgewisseld. Grappig hoe we de dingen verschillend beleven, maar we zijn het er over eens, Cuba is de favoriet.
We moeten hier nog een paar dagen blijven. De Mac van Pim begon kuren te vertonen en er is hier een Apple centrum. We hebben er alle vertrouwen in , dat ze dat op kunnen lossen. Ook de iPad heeft aandacht nodig. De batterij wordt snoeiheet. Dat kan zo erg worden, dat hij gaat vervormen en dan gaat het hele ding naar de barrebiezen.
Voor mensen, die foto’s van St. Croix willen zien, verwijs ik naar het archief aan de rechterkant : 21 March 2013.
Heel leuk historisch Deens historisch stadje.