Vlakbij ons op een oude steigerpaal zit een Green Heron te vissen.

We varen vroeg weg en zien de vissers hun netten binnenhalen. Het belooft weer een mooie dag te worden.

Het is voor de verandering wel eens leuk om land te zien als je aan het zeilen bent. Leuke gekleurde huizen.
We rollen de fok uit en houden in verband met stroom, de motor aan. Als we oversteken naar het volgende eiland Bequia steekt de wind op en we gaan als een speer onder een heerlijk zonnetje richting Port Elizabeth.
Het is een grote hoefijzervormige baai met zeker 60 boten erin voor anker. We varen door het ankerveld heen op zoek naar een goed plekje en komen helemaal voorin het veld in 3 meter water te liggen. Er zijn wat buitjes, dus alle luiken en ramen gaan voortdurend open en dicht. Bij de eerste druppels gaan we al tot actie over, want meestal barst het daarna goed los. Gelukkig duurt het niet lang zo’n bui.

We varen met Klontje naar de kant om een stempel in ons paspoort te halen. De man in Wallilabou Bay gaf ons alleen een Cruising Permit voor de Grenadines.
Deze dikke amandelboom is 140 jaar oud.

Pim heeft een knipbeurt nodig en belandt in deze eenmanszaak, waar hij keurig voor weinig geld onder handen wordt genomen. De kapper vindt witte mensen moeilijk te knippen. Pim vindt het spannend, maar het eindresultaat voldoet. Het is minder warm op de kop.

De waterkant ziet er wel gezellig uit. Het seizoen is eigenlijk afgelopen, maar je kunt je wel voorstellen hoe het er hier uit moet zien als hier met vrijwel alle boten van de ARC kerst wordt gevierd onder leiding van de Scandinaviers.

‘Business is very slow mon’

Altijd mooi die Bougainvillea.

De plaatselijke hangjeugd.

Er dreigt weer een flinke bui, dus we gaan terug naar Nelly Rose.

Achter komt een Nederlander ankeren. Je ziet hem snorkelend vóór zijn boot om te kijken of het anker er wel goed inligt.